Πτωχεύει… ο φτωχός
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”102026″ img_size=”full”][vc_column_text]Πόσο κοστίζει μια ζωή; Πόσο την κοστολογείτε τέλος πάντων εσείς, που θωρείτε τα πράγματα από ψηλά; Η ερώτηση θα τίθεται ξανά και ξανά στους μανδαρίνους του περίοπτου επιτελικού κράτους˙ αυτούς που στελεχώνουν τα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας. Που έχουν απ’ ότι φαίνεται όλες τις απαντήσεις αλλά κωλύονται να τοποθετηθούν επί ενός τόσο στοιχειώδους ερωτήματος. Δεν κωλύονται ωστόσο να αποφασίζουν αμείλικτα για την μοίρα εκατομμυρίων μεροκαματιάρηδων.
Ποια είναι λοιπόν η απλή και συνάμα σκληρή αλήθεια, την οποία αναδεικνύει η έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ; Ότι μπορεί κανείς να αγοράζει πλέον εργαζόμενο, για μόλις 200 ευρώ τον μήνα, ή και λιγότερα. Αυτό περιγράφει απλά και καθαρά μεταξύ πολλών άλλων ενδιαφερόντων συμπερασμάτων η έκθεση, αποτυπώνοντας με τα πλέον μελανά χρώματα την ζοφερότατη κατάσταση η οποία επικρατεί στην αγορά εργασίας. Φταίει ο κορονοϊός! Τούτο θα σπεύσουν να υποστηρίξουν ανερυθρίαστα οι απολογητές της κακιάς ώρας.
Δεν είναι όμως η πανδημία αλλά οι επιλογές, οι κρίσιμες και δομικές επιλογές οι οποίες γίνονται. Αυτές μας έφτασαν, πρόωρα μάλιστα, εδώ που μας έφτασαν, και αυτές θα οδηγήσουν τους εργαζόμενους και κατ’ επέκταση την ίδια την κοινωνία ακόμη πιο κάτω. Είναι οι επιλογές που πρόσφατα οδήγησαν και στο πρόσφατο νομοθέτημα του νέου πτωχευτικού κώδικα, ο οποίος ουσιαστικά καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις και την μονομερή προσφυγή στη διαιτησία, και εδραιώνει το διευθυντικό δικαίωμα. Γιατί σε αυτόν τον κόσμο του αύριο τον οποίο οραματίζονται, δικαιώματα δεν θα έχει ο εργαζόμενος, αλλά μόνο ο διευθυντής. Κάπως έτσι, ο εργαζόμενος θα προσέρχεται «γυμνός» στην πρωτογενή ανάγκη του απέναντι στον εργοδότη, να υπογράψει απλώς ό,τι του προσφέρει. Να συναινέσει στον ατομικό του εργασιακό βιασμό.
Και θα το κάνει! Γιατί αυτή ή αυτός ο εργαζόμενος δεν έχει επιλογή. Μόνο ανάγκη. Θα δουλέψει ολόκληρο μήνα, ακόμη και για 200 ευρώ, ακόμη και για λιγότερα, γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση. Γιατί έχει απόλυτη ανάγκη τα χρήματα˙ όσα χρήματα και να του δώσουν. Γιατί έχει οικογένεια να θρέψει. Θα πουλήσει την σωματική του διάσταση όσο όσο, γιατί η ανεργία, δηλαδή το να μην έχει καθόλου εισόδημα και η συνεπακόλουθη αποκοπή του από τον εργασιακό βίο και την προοπτική για κάτι καλύτερο, είναι το σημείο μηδέν. Αυτή η κατάσταση όμως δεν αφορά μόνο το άτομο. Σημαίνει παράλληλα την αποτυχία του πολιτισμού και την θεσμική νομιμοποίηση της βαρβαρότητας. Είναι ντροπή για την κοινωνία.
Ο εργαζόμενος απεμπολεί συνειδητά το αίσθημα της αξιοπρέπειας. Δεν πουλά μόνο σώμα αλλά και ψυχή. Δυστυχώς δεν έχει δύο να δώσει. Έχει μόνο μία και δεν είναι από δυόσμο. Σμιλεύεται καθημερινά από ομορφιές κι ασχήμιες. Τέτοια που είναι θα τη δώσει. Αφού όλα πια είναι για πούλημα.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
