Πρωινή περίπολος: Η τέχνη της ηγεσίας και οι άτεχνοι ηγέτες

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”96664″ img_size=”full”][vc_column_text]Στην πραγματικότητα, μερικά πράγματα δεν επιθυμείς να τα θίξεις. Τα παρακολουθείς, τα καταγράφεις, και αφήνεις τον χρόνο να κυλήσει πιστεύοντας εξαναγκαστικά σε μία μακρινή πιθανότητα. Είναι κάτι σαν εργονομία της δημοσιογραφίας, αφού και να πεις δυο κουβέντες, κινδυνεύεις να παρεξηγηθείς ή ακόμα και να κατηγορηθείς για προκατάληψη και κακοήθεια. Συνεπώς, «Let it be», που τραγουδούσαν και οι Beatles, ή «Κάνε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός», επί το ελληνικότερον.

Έλα όμως που λογάριασες χωρίς τον… φιλόσοφο. Και να πεις ότι πήγαινες γυρεύοντας; Δεν άνοιξες δα και κανένα εγχειρίδιο διοίκησης, ούτε κάποια περισπούδαστη μελέτη, η οποία να εντάσσεται στο κατεξοχήν συναφές πεδίο της πολιτικής επιστήμης. Στον Πλάτωνα ανέτρεξες, δια ασήμαντον, μάλιστα αφορμή. Γιατί πίσω από το πλατύ του μέτωπο, κρυβόταν ένας απέραντος θησαυρός σκέψεων και ιδεών. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια τώρα, οι λογισμοί του εξακολουθούν να «βασανίζουν» κάθε σκεπτόμενο νου.Ίσως όχι τυχαία, ένας μεγάλος Άγγλος μαθηματικός και φιλόσοφος, ο Άλφρεντ Γουάιτχεντ, είχε ισχυριστεί ότι ακόμη μέχρι σήμερα συζητάμε τις υποσημειώσεις του Πλάτωνα.

Από μία τέτοια υποσημείωση ξεκίνησα και γω, η οποία με οδήγησε στον «Μένωνα», και κατόπιν στον «Αλκιβιάδη», μετά στον «Πολιτικό» και τέλος στην «Πολιτεία». Θυμήθηκα πράγματα για την τέχνης της ηγεσίας, για την επιστήμη που ονομάζεται πολιτική, για τις αρετές του ηγέτη κ.α. Δεν φταίει μόνο το γεγονός ότι πλέον δεν ανοίγω εύκολα βιβλίο αλλά και οι τόσο άτεχνοι της πολιτικής τους οποίους έχω δει και δυστυχώς εξακολουθώ να βλέπω σε καρέκλες και οφίτσια. Δεν απαίτησα ποτέ και δεν περιμένω να γίνουν οι φιλόσοφοι άρχοντες της πόλης, του δήμου ή εθνοπατέρες μας.  Απλώς είναι πράγματι απογοητευτικό όταν συλλογιέσαι ποιους επιλέξαμε και για ποια δουλειά. Μικρό χωριό είμαστε. Τουλάχιστον μεταξύ μας, ας υπάρχει ειλικρίνεια. Και ο νοών, νοείτο.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]