Ημερολόγιο ποίησης: Η εποχή της αθανασίας
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”98182″ img_size=”full”][vc_column_text]Η εποχή της αθανασίας
Γράφει η Παναγιώτα Στ. Ιωάννου
Και είπε η Άνοιξη: Μια μέρα θα με θυμούνται όλοι γιατί θα γεμίζω τον κόσμο αρώματα και άνθη κόκκινα σαν το αίμα….
Και είπε το Καλοκαίρι: Εμένα θα θυμούνται όλοι γιατί εγώ θα έρχομαι με φως και θα δίνω σε όλα λάμψη και δόξα… και τι αξία θα έχουν τα κόκκινα άνθη σου όταν τα δικά μου ηλιοβασιλέματα θα είναι από μόνα τους σταγόνες αίμα;
Και είπε το Φθινόπωρο: Τίποτα δε θα μείνει τόσο αθάνατο όσο το διάφανο της βροχής μου και το ξεδίψασμα της γης! Και όλα τα κόκκινα θα κυλήσουν παντού και θα βάψουν ως και το φεγγάρι…
Και ήρθε η σειρά του Χειμώνα και είπε κι αυτός: Ότι και να λέτε εγώ θα είμαι πάντα αυτός που θα κάνω τους πάντες να αγκαλιάζονται με πρόσχημα τη ζέστη… και τα κόκκινα φεγγάρια δε θα έχουν καμιά αξία μπρος στις καρδιές που ενωμένες θα χτυπούν κατακόκκινες…
Και ήρθε η μέρα που πρέπει να μετρηθεί η αθανασία… και να δούμε τι κρύβουν οι πλάκες των πεζοδρομίων… και είναι δύσκολη μέρα αυτή… γιατί ο καθένας μας μετρά σαν τις εποχές το ανάστημά του και πρέπει να παρουσιάσει στον εαυτό του τι είναι αυτό που προστάτεψε, ή τι είναι αυτό που πίστεψε… και πίστεψέ με… κανένα κόκκινο δεν έχει σημασία αν δεν είναι ριζωμένο και απαράλλαχτο και γινωμένο και αγίνωτο μαζί…
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
