Πέθανε από κορωνοϊό ο συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”110194″ img_size=”full”][vc_column_text]Ο σημαντικός Χιλιανός συγγραφέας και ακτιβιστής Λουίς Σεπούλβεδα έφυγε από η ζωή σε ηλικία 71 ετών ενώ νοσηλευόταν στο Οβιέδο
Ο Σεπούλβεδα, όπως μετέδωσε η El Pais, που επικαλείται πηγές από την οικογένειά του, πέθανε σε ηλικία 71 ετών την Πέμπτη στο Κεντρικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Αστούριας στο Οβιέδο.
Ο συγγραφέας ήταν από τα πρώτα επιβεβαιωμένα κρούσματα στην Ισπανία και σύμφωνα με τις ίδιες πηγές ήταν ο πρώτος ασθενής στο συγκεκριμένο νοσοκομείο, όπου παρέμενε από τα τέλη Φεβρουαρίου.
Ο Σεπούλβεδα που γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου του 1949 στο Οβάγιε, της επαρχίας Λιμαρί στη βόρεια Χιλή νόσησε στις 25 Φεβρουαρίου και αμέσως διαγνώστηκε με οξεία πνευμονία χωρίς ιστορικό.
Μόλις επιβεβαιώθηκε θετικός στον κορωνοϊό, ενεργοποιήθηκε το πρωτόκολλο και ο συγγραφέας μεταφέρθηκε στο Κεντρικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αστουριών (HUCA).
Η ταραχώδης ζωή του
Μετά το πραξικόπημα του 1971, που έφερε στην εξουσία τον Αουγούστο Πινοσέτ και την δικτατορία του, ο Σεπούλβεδα φυλακίστηκε για 2,5 χρόνια και στη συνέχεια, αφού αποφυλακίστηκε υπό όρους μετά από τις πολλές προσπάθειες του γερμανικού παραρτήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, κρατήθηκε σε κατ΄ οίκον περιορισμό.
Κατάφερε να δραπετεύσει και έζησε παράνομα για ένα χρόνο περίπου. Με τη βοήθεια ενός φίλου, ο οποίος ήταν επικεφαλής της Aliance Française στο Βαλπαραΐσο, έστησε μια θεατρική ομάδα που έγινε η πρώτη πολιτιστική εστία αντίστασης. Ο ίδιος συνελήφθη εκ νέου και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για προδοσία και ανατροπή του πολιτεύματος. Η ποινή αργότερα μειώθηκε σε 28 χρόνια.
Το γερμανικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας παρενέβη πάλι το 1977 και η ποινή του μετατράπηκε σε οκτώ χρόνια εξορίας. Φεύγοντας από τη Χιλή για τη Σουηδία, (τον τόπο που είχε αποφασιστεί να εξοριστεί) όπου θα δίδασκε ισπανική λογοτεχνία, στην πρώτη του στάση στο Μπουένος Άιρες δραπέτευσε και κατάφερε να πάει στην Ουρουγουάη.
Επειδή όμως οι πολιτικές συνθήκες στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη ήταν παρόμοιες με αυτές στην πατρίδα του, ο Λουίς Σεπούλβεδα πήγε στο Σάο Πάολο στη Βραζιλία και στη συνέχεια, στην Παραγουάη.
Παρόλα αυτά όμως έπρεπε να φύγει πάλι, λόγω του τοπικού καθεστώτος και εγκαταστάθηκε τελικά στο Κίτο του Εκουαδόρ φιλοξενούμενος του φίλου του Χόρχε Ενρίκε Αδούμ (Jorge Enrique Adoum), όπου σκηνοθέτησε για το θέατρο Alliance Française και ίδρυσε μια θεατρική εταιρεία.
Επίσης έλαβε μέρος σε μια εκστρατεία της UNESCO της αξιολόγησης του αντίκτυπου του αποικισμού στους Ινδιάνους Σουάρ (Shuar). Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας μοιράστηκε τη ζωή των Σουάρ για επτά μήνες και κατανόησε τη Λατινική Αμερική ως μια πολυπολιτισμική και πολυγλωσσική ήπειρο όπου ο Μαρξισμός δεν μπορεί ισχύσει για ένα αγροτικό πληθυσμό που εξαρτάται από το γύρω του φυσικό περιβάλλον. Εργάστηκε σε στενή επαφή με τις ινδιάνικες οργανώσεις και συνέταξε το πρώτο σχέδιο διδασκαλίας γραμματισμού για την ομοσπονδία των αγροτών Ιμπαμπούρα (Imbabura) των Άνδεων.
Το 1979 εντάχθηκε στη Διεθνή Ταξιαρχία που αγωνιζόταν στη Νικαράγουα και μετά τη νίκη της επανάστασης εκεί άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος. Ένα χρόνο αργότερα έφυγε για την Ευρώπη και πήγε στο Αμβούργο. Λόγω του θαυμασμού του για τη γερμανική λογοτεχνία (έμαθε τη γλώσσα στη φυλακή), ιδιαίτερα τους ρομαντικούς Νοβάλις και Φρήντριχ Χαίλντερλιν (Friedrich Hölderlin).
Στην Γερμανία εργάστηκε ως δημοσιογράφος ταξιδεύοντας πολύ στη Λατινική Αμερική και την Αφρική. Το 1982 ήρθε σε επαφή με την Greenpeace και εργάστηκε μέχρι το 1987 ως μέλος πληρώματος σε ένα από τα πλοία τους. Αργότερα λειτούργησε ως συντονιστής μεταξύ των διαφόρων κλάδων της οργάνωσης.
Συγγραφική παρακαταθήκη
Συγγραφέας περισσοτέρων από είκοσι μυθιστορημάτων, ταξιδιωτικών βιβλίων, σεναρίων και δοκιμίων, ο Σεπούλβεδα πολεμήθηκε σε διάφορους κομμουνιστικούς και σοσιαλιστικούς σχηματισμούς.
Ήταν ένας σπουδαίος ταξιδιώτης: αγαπούσε να ερευνά διαφορετικούς πολιτισμούς και εθνοτικές ομάδες. «Ο μεγαλύτερος θησαυρός του ανθρώπινου είδους» έλεγε αναφερόμενος στις διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες.
Με έντονη περιβαλλοντική συνείδηση, εργάστηκε σε ένα από τα πλοία της Greenpeace για αρκετά χρόνια στη δεκαετία του 1980. Αφιέρωσε ένα από τα μυθιστορήματά του, «Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό» στη φυλή των Μαπούτσε.
«Ήθελα να γράψω έναν ύμνο στην πιστότητα και τη φιλία για να στηρίξω με τον τρόπο μου τη φυλή των Μαπούτσε (φυλή από την οποία κατάγεται ο συγγραφέας) που ζει αγνοημένη και παραγκωνισμένη απ’ όλες τις κυβερνήσεις της πατρίδας μου.
Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο και μιλά με τη φωνή του σκύλου-πρωταγωνιστή. Είναι η πρώτη φορά που διηγούμαι μια ιστορία βάζοντας στη θέση του αφηγητή ένα ζώο, αλλά για πρώτη φορά επίσης προσπάθησα να διηγηθώ συμπυκνωμένη μέσα σε πολύ λίγες σελίδες την κατάσταση που βιώνει μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού της Χιλής.» είχε πει.
Κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του ως συγγραφέας έλαβε περίπου είκοσι βραβεία, μεταξύ των οποίων το βραβείο Pegaso de Oro, στη Φλωρεντία και το βραβείο κριτικών, στη Χιλή. Είχε χριστεί Ιππότης Τεχνών και Επιστολών της Γαλλικής Δημοκρατίας και Doctor Honoris Causa από το Πανεπιστήμιο του Urbino της Ιταλίας.
Με πληροφορίες του El Pais[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
