Περίπτωση Τράμπ

Τις τελευταίες δεκαετίες, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη πορεύτηκαν κάτω από την ηγεσία in vitro πολιτικών, μεθοδικά προετοιμασμένων σε πανάκριβα κολέγια, απόλυτα προσαρμόσιμους στη πλύση εγκεφάλου από τις περίφημες δεξαμενές σκέψεις και την κορπορατική αντίληψη μιας διακυβέρνησης όπου όλες οι εξουσίες πηγάζουν και εφαρμόζονται από τις συντεχνίες Τραπεζών και Εταιριών.

Εξαιρέσεις υπήρξαν, φυσικά. Στις ΗΠΑ ο Ομπάμα (αν το επέτρεπε το Σύνταγμα θα κυβερνούσε μέχρι να γεράσει), ένας οραματιστής χειραφετημένος έγχρωμος, από αυτή την πάστα που δεν ξεχνάει την καταγωγή της, ωστόσο άρρηκτα εξαρτώμενος από το στρατιωτικοβιομηχανικό πλέγμα της Υπερδύναμης (βλ. Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Αραβική Άνοιξη κλπ). Στην Ευρώπη κυριάρχησε εύκολα η προσωπικότητα της Άγγελα Μέρκελ, με την οποία όσο και αν διαφωνούσες γνώριζες πως είχες να κάνεις με ένα «πολιτικό ζώο» που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του κράτους της.

Με αποκορύφωμα τα χρόνια μετά την κρίση του 2008, η τύχη των δυτικών δημοκρατιών συνδέθηκε με την ατζέντα μηδαμινής εμβέλειας πολιτικών, πλήρως υποταγμένων στα «τεχνοκρατικά» σκονάκια διοίκησης και διαχείρισης της διαφήμισης και του Life style, με κύριο μέλημα να φέρουν στο δημόσιο πεδίο αντιπαράθεσης αλλά και να επιβάλουν, τα γούστα τους στο κρεββάτι, ακατανόητους αλληλοαναιρούμενους οικολογικούς προβληματισμούς, τα δικαιώματα που έχουν τα ζωάκια, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, τον τρόπο αναπαραγωγής και ανάπτυξης των «ειδών», και όλα αυτά με λάβαρο «το να διατηρήσουμε και να προστατέψουμε τον ωραίο τρόπο ζωής» που γευτήκαμε τα χρόνια της τρυφηλότητας.

 Φυσικά, αυτά είναι σοβαρά θέματα για συζήτηση σε μια κοινότητα, σε μια κοινωνία. Ωστόσο, μια Υγιής Δημοκρατία δεν χρειάζεται να επιβάλλει με σκληρά νομοθετικά διατάγματα τις απόψεις της που, στο κάτω κάτω της γραφής, σε πολλές περιπτώσεις δημιουργείται μια σαφής αίσθηση καταστολής της πλειοψηφίας απέναντι στα υπαρξιακά προβλήματα μιας μειοψηφίας.

 Μια υγιής κοινωνία εκπαιδεύει τον κόσμο να είναι ανεκτικός στη διαφορετικότητα, σε κάθε είδους διαφορετικότητα, και όχι αλά κάρτ, αφού όμως πρώτα( ή και ταυτόχρονα) έχει φροντίσει για τη δίκαιη διανομή του πλούτου, για την άμβλυνση των ανισοτήτων και την καταπολέμηση (όσο καλύτερα γίνεται) της φτώχειας.

Διότι ο απλός, καθημερινός άνθρωπος που ματώνει για να τα βγάλει πέρα, δε δίνει έναν παρά για την woke ατζέντα, την LGBTQI κοινότητα, τα non binary άτομα, το Queer, το Genderfluid, το transition και λοιπά ιερογλυφικά, ούτε για τους οικονομικούς δείκτες που ευημερούν ανάλογα με τα κέφια των Οίκων, ούτε είναι τόσο μα τόσο ηλίθιος να δέχεται πως πρέπει να πληρώνει από την τσέπη του τον καβγά του Ζελένσκι με τον Πούτιν γιατί, λέει, ο Πούτιν θέλει να επιτεθεί στην Ευρώπη, λες και ιστορικά η Ρωσία ασχολήθηκε ποτέ με τη δυτική Ευρώπη, σε αντίθεση με τη Δυτική Ευρώπη που έστησε κάμποσες εκστρατείες εναντίον της.

Όλα τούτα, και πολλά ακόμα, έχουν να κάνουν σαφέστατα με τις προαναφερθείσες «ηγεσίες», οι οποίες επέδειξαν έναν πλήρως α-πολιτικό προφίλ, ενδύθηκαν το μανδύα ενός ασαφούς προοδευτισμού και έγιναν ουρά μιας νεοσυντηρικής, υπέρ – νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας. Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι, Οικολόγοι και ένα μεγάλο τμήμα μιας Αριστεράς (που παραμένει μανούλα στις διαπιστώσεις και τις βερμπαλιστικές θεωρίες), στηρίζουν ξεδιάντροπα, ένα ελιτίστικο σύστημα εξουσίας που κοιτάζει αφ υψηλού τα αδύναμα στρώματα της κοινωνίας και νομίζει πως κατέχει το πιο προνομιακό πεδίο στην εξαπάτηση.

Και, όλα τούτα, τέλος, σαφώς και καταλήγουν στον Τράμπ.

Αφιερώστε έντιμα κάποια λεπτά από το χρόνο σας και σκεφτείτε αυτούς που φυτεύουν πρωθυπουργούς στην Μεγάλη Βρετανία τα τελευταία χρόνια, το τζιτζιφιόγκο Μακρόν, την υστερική Μπέρμποκ και τον ανύπαρκτο Σόλτς (επί του πιεστηρίου μόλις διαλύθηκε ο συνασπισμός στη Γερμανία…), τον «λαδιάρη» Μπάιντεν και τη Χάρις και εύκολα θα καταλάβετε την «περίπτωση Τράμπ».

Αυτά και καλή τύχη…

Δ.Ρ.