Ένα από τα πιο κοινά προβλήματα, ειδικά σε τούτη τη χώρα, είναι ότι δυσκολεύεται κανείς να εντοπίσει την έννοια της εθνικής ντροπής. Εκ πρώτης όψεως περίεργο καθώς η αντίθετη ακριβώς έννοια κάνει την εμφάνισή της πολύ συχνά στον δημόσιο αλλά και τον ιδιωτικό λόγο. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να επιχειρήσει να μετρήσει κανείς την συχνότητα εμφάνισης σχετικών αναφορών στα Μ.Μ.Ε. και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μόνο και μόνο για να αναδειχθεί με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο ο βαθμός εθισμού της μεγάλης πλειοψηφίας ή καλύτερα των μεγάλων πλειοψηφιών, στην εθνική υπερηφάνεια.

Για το συγκεκριμένο ζήτημα έχουν γραφτεί τόμοι ολόκληροι αλλά δεν είναι ανάγκη να έχει κανείς μεταπτυχιακό στις πολιτικές επιστήμες για να κατανοήσει την ουσία του. Φάνηκε ξανά με αφορμή την ανακήρυξη του Γιάννη Αντετοκούνμπο σε καλύτερο παίχτη του NBA. Σε ό,τι αφορά το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του σχεδόν, η αντίδραση του ήταν αναμενόμενα πανηγυρική. Θυμίζω μόνο ότι ακόμη και ο Σαμαράς, ως πρωθυπουργός, είχε απονείμει τιμητικά την ελληνική υπηκοότητα στον ταλαντούχο μπασκετμπολίστα και στον αδερφό του.

Είναι εξάλλου γνώριμη και κοινή η πρακτική και των πλέον ακραίων πολιτικών να ρίχνουν νερό στο ρατσιστικό και μισαλλόδοξο κρασί τους, όταν πρόκειται για κάποια εξέχουσα και διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα. Κάτι τέτοια τα περιμένεις από πολιτικάντηδες. Το μόνο που προκαλεί εντύπωση για ακόμη μία φορά είναι το μέγεθος της υποκρισίας και η προκατάληψη ενός διόλου ευκαταφρόνητου μέρους μιας κοινωνίας, η οποία λοιδορεί, φτύνει ή και ενίοτε ασκεί βία εναντίον των προσφύγων και των μεταναστών, αλλά αν τυχόν διακριθούν με τα ελληνικά χρώματα, τότε αποτελεί τιμή της και καμάρι της. Ακόμη και εκείνοι που υβρίζουν ανοιχτά τους «ξένους», δηλώνουν εθνικά υπερήφανοι αυτές τις μέρες. Αντ’ αυτού, θα έπρεπε να ντρέπονται και άρα να δηλώνουν εθνικά ντροπιασμένοι.