Όλα έχουν μία ιστορία και κάθε ιστορία έχει αρχή, μέση και τέλος. Η ιδιαιτερότητα με την Πατρών-Πύργου είναι ότι παρά την κανονική αρχή, είχε εξαιρετικά εκτεταμένη μέση, γεγονός το οποίο δεν οδηγούσε ποτέ στο αίσιο τέλος. Αντίθετα, όλα αυτά τα χρόνια είχαμε μία σειρά από παρατεταμένες και τραγικές από ένα σημείο κι έπειτα συνέχειες. Ήταν πολλές, πάρα πολλές οι συνέχειες, καί σε αριθμό, αλλά και σε είδος. Θα μπορούσαμε ωστόσο να τις συνοψίσουμε σε δύο ειδών: Της διάψευσης και της απώλειας. Κάθε φορά πιστεύαμε ότι οι εξελίξεις θα μας δικαιώσουν και κάθε φορά διαψευδόμασταν οικτρά. Κι έτσι συνεχιζόταν ο βαρύς φόρος αίματος ο οποίος προς μεγάλη μας λύπη έπαιρνε τη μία παράταση μετά την άλλη.
Μετά από τόσες διαψεύσεις και τόσες απώλειες, την ερχόμενη Τρίτη, ο αρμόδιος υπουργός κ. Σπίρτζης, θα κατηφορίσει στα μέρη μας προκειμένου να κηρύξει και επίσημα την έναρξη των εργασιών για την κατασκευή του αυτοκινητοδρόμου. Πρόκειται βεβαίως για μία κίνηση ισχυρού συμβολισμού, με έντονο επικοινωνιακό χαρακτήρα αλλά και ουσία, εφόσον έτσι ο υπουργός αποδεικνύεται συνεπής στο στοίχημα της Αρχαίας Ολυμπίας, απ’ όπου είχε εκτιμήσει ότι τα έργα θα ξεκινούσαν πριν το Πάσχα. Και πράγματι, οι τέσσερις από τις συνολικά οκτώ εργολαβίες μπαίνουν επιτέλους στην τελική ευθεία για κατασκευή.
Ωστόσο η κάθοδος του κ Σπιρτζη -δυο μέρες μετά την Κυριακή των Βαΐων -κάθε άλλο παρά μας προδιαθέτει να τον υποδεχθούμε μετά βαΐων και κλάδων. Δυστυχώς, με τόσα που έχουν γίνει στο δραματικό σήριαλ της «Πατρών-Πύργου» μόνο χώρος για πανηγυρισμούς, και για θριαμβολογίες δεν υπάρχει.
Μπορεί η πολυπόθητη έναρξη των εργασιών να μοιάζει με ανάσταση για όλους εμάς εδώ κάτω αλλά η επαναφορά στη ζωή μας βρίσκει το ίδιο σκυθρωπούς και αγέλαστους σαν τον Λάζαρο την ανάσταση του οποίου η εκκλησία μας γιόρτασε προχθές. Η λαϊκή παράδοση θέλει τον Λάζαρο σκυθρωπό και αγέλαστο μετά την ανάστασή του. Μάλιστα δικαιολογεί τη θλίψη του αυτή στα όσα είχε δει κατά την τετραήμερη παραμονή του στον Άδη. Τα όσα είδε μέσα σε αυτό το διάστημα τον στιγμάτισαν βαθιά, με αποτέλεσμα να μην μπορεί ξανά να βιώσει φυσιολογικά την χαρά της ύπαρξης.
Ο θάνατος έχει βεβαίως αυτή την δύναμη. Και δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις τόσο μακριά όσο ο Λάζαρος για να το διαπιστώσεις. Όταν παρακολουθείς ανήμπορος τόσους ανθρώπους να χάνονται τόσο άδικα, και το οδόστρωμα να βάφεται κόκκινο ξανά και ξανά, χάνεις κάθε διάθεση για γιορτές. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς εύκολα να ξεχάσεις όλους αυτούς που έφυγαν, τις ζωές που πήγαν στράφι.
Οι ίδιες παραδόσεις αναφέρουν ότι ο Λάζαρος γέλασε μόνο μια φορά, όταν είδε κάποιον να κλέβει ένα πήλινο αγγείο και σχολίασε αποφθεγματικά «Για δες, το ένα χώμα κλέβει το άλλο». Έτσι συνέβη και με τούτο τον έρμο τον δρόμο που έγινε το δικό μας Γιοφύρι της Άρτας. Από την μία το δράμα των θυμάτων και από την άλλη η ατέρμονη μετάθεση των ευθυνών, οι αλληλοκατηγορίες, οι αντιπαραθέσεις και φυσικά τα μικρά και μεγάλα ψέματα, που δυστυχώς δεν έλειψαν ούτε εδώ. Μαζί με το αίμα, χύθηκε και πολύ μελάνι σε σχέση με τις ευθύνες από την πλευρά της πολιτείας. Γι’ αυτό και σήμερα, παρά την «ανάσταση» στα πρόσωπά μας σχηματίζεται μόνο ένα χαμόγελο πικρό, σαν του Λαζάρου…
