Πατριώτες και Πατριδοκάπηλοι

Του Γιάννη Δ. Κορίζη, Τραγουδοποιός – Οικονομολόγος

Με αφορμή το περιστατικό των κλειδωμένων μεταναστών από τον αυτόκλητο “σερίφη” του Έβρου, είναι ευκαιρία να αναλύσουμε πως η κοινωνία μας έφτασε να είναι τόσο σκληρή και πως αφαιρεί από τη μνήμη της το συλλογικό παρελθόν της.

Ας υποθέσουμε, ότι αυτοί οι μετανάστες είχαν εντολές να κάψουν τον Έβρο.

Μήπως θα ήταν καλύτερα να σκεφτούμε πρώτα ποιος τους έδωσε την εντολή να προβούν σε αυτή την ενέργεια;

Έπειτα, έχουμε το δικαίωμα να υιοθετούμε τον ρόλο του τιμωρού και να προβαίνουμε σε φυλάκιση μεσαιωνικού τύπου;

Τρίτον, είμαστε τόσο αναίσθητοι και σκληροί, που θέλουμε να υπερηφανευτούμε και στα social media για το “κατόρθωμα” μας;

Ερωτήματα που πρέπει να σκεφτεί και να απαντήσει ο καθένας μόνος του.

Όλοι αυτοί που έγραφαν κάτω από το βίντεο ότι θα “περιποιηθούν” αυτούς τους ανθρώπους, μάλλον ξέχασαν ότι και οι δικοί τους πρόγονοι ήταν κυνηγημένοι ή ακόμα και οι ίδιοι αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν για ένα καλύτερο μέλλον.

Ξεχάσαμε πόσοι πρόγονοί μας ήρθαν με βάρκες από τα παράλια της Σμύρνης, από μια άλλη μακρινή Πατρίδα πια, και άκουγαν τους εδώ Έλληνες να τους αποκαλούν Τούρκους.

Ξεχάσαμε πόσο δύσκολα πέρασαν για να σταθούν στα πόδια τους και φυσικά πόσοι σκοτώθηκαν πριν καν ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο , σε μια Πατρίδα που θα τους θεωρούσε ξένους.

Καλώς ή κακώς, η χώρα μας αποτελεί το Σταυροδρόμι τριών Ηπείρων. Αποτελεί κοινώς, την πρώτη επιλογή για ανθρώπους που επιζητούν καλύτερες συνθήκες ζωής από αυτές που έχουν στον τόπο τους. Δεν θα έρχονταν στην Ελλάδα, ρισκάροντας την ζωή τους μεσοπέλαγα, αν ήταν ευτυχισμένοι στο μέρος που γεννήθηκαν. Αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς, δεν είναι να τους “περιποιηθούμε” φυλακίζοντας τους σε containers. Πρέπει να τους δείξουμε την ανθρώπινη πλευρά που θα θέλαμε να μας δείξουν και εμάς αν κάποτε αναγκαζόμασταν να ξεριζωθούμε.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται και καλό θα είναι να είμαστε συμπονετικοί και όχι βάρβαροι.

Μια παρένθεση θέλω να κάνω, και να πω φυσικά ότι η χώρα μας μπορεί να μην είναι “ξέφραγκο αμπέλι” και ότι η συζήτηση περί εθνικής αλλοίωσης του πληθυσμού μας είναι σημαντική και πρέπει να παρουσιαστεί κάποτε ένα Εθνικό σχέδιο που θα την αντιμετωπίσει, αλλά με τρόπο που θα μας τιμά και δεν θα μας ντροπιάζει σαν Έθνος.

Στους Πατριδοκάπηλους κάθε φυλής και ιδεολογίας λοιπόν, που θεωρούν ότι τα χώματα της βασανισμένης μας πατρίδας τους ανήκουν, θέλω να απαντήσω με έναν στίχο του Γιάννη Ρίτσου:

“Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας,

δε μπορεί κανείς να μας το πάρει.”

Πατρίδα για τον καθένα είναι ο τόπος που πονά, ο τόπος που τον αγκαλιάζει και τον κάνει να ονειρευτεί.

Πατρίδα είναι οι άνθρωποι.