Πάσχα των Ελλήνων

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”87613″ img_size=”full”][vc_column_text]«Μεγάλη Δευτέρα, ο Χριστός με τη μαχαίρα

Τρίτη, ο Χριστός εκρίθη

Τετάρτη, ο Χριστός εχάθη

Πέμπτη, ο Χριστός ευρέθη

Παρασκευή, ο Χριστός στο καρφί

Σαββάτο, ο Χριστός στον τάφο

Κυριακή, Χριστός Ανέστη!»

Έτσι μας είχαν περιγράψει συνοπτικά και ποιητικά, οι γιαγιάδες μας τα πάθη του Χριστού, τότε που είμαστε παιδιά. Εκείνες τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, οι κάτοικοι των χωριών ανά την Ελλάδα ζούσαν τη Μεγαλοβδομάδα, με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση και κατάνυξη. Η νηστεία ετηρείτομετ΄ ευλαβείας. Θα μου πείτε γιατί, τις άλλες μέρες είχαμε να φάμε κρέας; Τέλος πάντων.

Οι προετοιμασίες για το Πάσχα, ξεκινούσαν από νωρίς για τις νοικοκυρές. Μάζευαν τ΄ αυγά από το κοτέτσι προκειμένου να τα βάψουν. Οι πατεράδες έπρεπε να σφάξουν τ΄ αρνί ή το κατσίκι που θρέφαμε απ΄ το χειμώνα . Τα αγόρια κάθε βράδυ της Μεγαλοβδομάδας, μαζεύονταν στο ιερό της εκκλησίας του χωριού, προκειμένου να ντυθούν παπαδάκια και να συνοδεύσουν τον παπά στις «ηρωικές εξόδους του», εν μέσω βαρελότων που συντάρασσαν συθέμελα το κτίριο της εκκλησίας. Τα κορίτσια έπρεπε να μαζέψουν λουλούδια και άνθη λεμονιάς για να στολίσουν τον Επιτάφιο. Κάποια απ΄ αυτά, το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής θα είχαν την τιμή να παραστήσουν τις μυροφόρες.

Στον πασχαλιάτικο εαρινό ουρανό, πετούσαν τα πετροχελίδονα, που είχαν ήδη χτίσει τις φωλιές τους, με λάσπη που μετέφεραν με το ράμφος τους από το ποτάμι και τα χαντάκια.

Ο γανωματής, περνούσε από τις ρούγες του χωριού και με τα σύνεργά του, γυάλιζε τα κουταλομαχαιροπίρουνα της νοικοκυράς και τά ΄κανε σαν καινούργια για το Πάσχα.

Τα λαμπριάτικα ρούχα και τα καλά παπούτσια, έκαναν την εμφάνισή τους τις άγιες εκείνες ημέρες στην εκκλησία και τα προσέχαμε σαν τα μάτια μας. Λίγο τό΄ χεις στα καλά καθούμενα, να σου κάψει το γιορτινό «σκουτί» σου, ο διπλανός σου με τη λαμπάδα του, πριν ακούσεις το Χριστός Ανέστη;

Με το «δεύτε λάβετε φως», λεφούσι ορμούσαν οι πιστοί προς την ωραία πύλη και διαγκωνίζονταν για το ποιος θα πάρει πρώτος το άγιο φως. Ο παπάς σηκώνοντας ψηλά τη λαμπάδα του, φώναζε έξαλλος:-«Είναι αμαρτία να σβήσετε το άγιο φως. Ένας, ένας !»

Εντύπωση μας έκανε το γεγονός, ότι αμέσως μετά την Ανάσταση, τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου, κάποιοι συγχωριανοί μας πήγαιναν κατ΄ ευθείαν με την αναμμένη λαμπάδα τους στο νεκροταφείο και άναβαν με το άγιο φως τα καντήλια των νεκρών συγγενών τους. Δεν ξέρω αν προσδοκούσαν «ανάσταση νεκρών», αλλά αυτό το έθιμο ήταν γι  αυτούς ιερό χρέος!

Μία άλλη ιδιαίτερη εικόνα στα παιδικά μας μάτια, από το Πάσχα  ήταν τα έθιμα, «το κάψιμο του Ιούδα και ο Σαϊτοπόλεμος». Ο Ιούδας κρεμόταν ψηλά και οι σαϊτολόγοι άναβαν τις δυνατές σαϊτες τους και προσέφεραν επικίνδυνο μα εντυπωσιακό θέαμα. Ενωμοτάρχες και βουλευτές, χαιρετούσαν σαν εξουσία το πλήθος που παρακολουθούσε τον σαϊττοπόλεμο. Το τρομπόνι που ήταν τοποθετημένο στο κεφάλι του Ιούδα με τρομερή έκρηξη, σκορπούσε τ΄  αποκαϊδια στον αέρα.

Πάσχα, Ελλήνων Πάσχα και τότε και τώρα, ας το γιορτάσουμε με υγεία στα χωριά και στις  πόλεις μας. Τα ήθη και τα έθιμα μπορεί να άλλαξαν, το μήνυμα όμως της αδελφοσύνης και της αγάπης παραμένει αναλλοίωτο.

Χρόνια μας πολλά![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]