ΠΑΣΟΚ – Η διαχρονικότητα της Αγάπης και η τραγωδία του Έρωτα
Σε αντίθεση με τη Νέα Δημοκρατία, η οποία εμφανίστηκε σαν νιόφερτη, στολισμένη με ψιμύθια νύφη για να ανανεώσει το συνοικέσιο της Λαϊκής Δεξιάς (Λαϊκό Κόμμα, ΕΡΕ) με τον ελληνικό λαό πάνω στη βάση των συμφερόντων ενός σκληρού πυρήνα συντηρητικών «νοικοκυραίων», ακρο-δεξιών «φιλελεύθερων», πατριδοκάπηλων και λοιπών θρησκόληπτων Φιλισταίων, το ΠΑΣΟΚ (ο Αντρέας, δηλαδή) εισέβαλε στις καρδιές και στο νου του Λαού σαν ένας γοητευτικά ξεδιάντροπος, αυθάδης και ορμητικός Ερωτικός χείμαρος.
Και έτσι όπως, συνήθως, οι σχέσεις από συνοικέσιο δύσκολα σπάνε, παρόλα τα προβλήματα και τις γκρίνιες, κατά καιρούς, έτσι και η Νέα Δημοκρατία παραμένει μια συμπαγής πολιτική οντότητα (αν συνυπολογίσεις μάλιστα και τους «φτωχούς συγγενείς», που αναζητούν και αυτοί να έχουν λόγο στην οικογένεια της νύφης).
Ενώ το ΠΑΣΟΚ, λειτουργώντας σαν ένας γητευτής, χαρισματικός εραστής που απελευθερώνει από ταμπού και προκαταλήψεις, ριζοσπαστικοποιεί τις ταξικές διαφορές υπέρ του Λαού «στην Εξουσία», απενοχοποιεί τη Γυναικεία χειραφέτηση, αναδιανέμει τον πλούτο και τις παροχές Αξιωμάτων και δημιουργεί κεραυνοβόλα – έτσι όπως χτυπάει κατακέφαλα ο ¨φτερωτός Θεός¨- μια δυνατή, αλησμόνητη, Ερωτική σχέση με τον κόσμο. Μια σχέση «ολοκλήρωσης», με έντονες, ανατριχιαστικές δονήσεις Χαράς και Ευδαιμονίας, με θυελλώδεις τσακωμούς, με απατηλά όνειρα και όμορφα παραμύθια.
Και, δυστυχώς, όπως λένε τόσες και τόσες Ιστορίες, αυτές οι δυνατές Ερωτικές Σχέσεις, κάποτε τελειώνουν. Και μάλιστα άδοξα, οι περισσότερες…
Σε ορισμένες, όμως, περιπτώσεις, παραμένουν κάποια σημάδια μιας Διαχρονικής Αγάπης.
Αφορμή για το σημερινό σημείωμα στάθηκε η δήλωση του κ. Ανδρουλάκη ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, τις προάλλες: «Το ΠΑΣΟΚ, είπε, «είναι διαχρονικό σαν την Αγάπη».
Ας το δεχτούμε. Αλλά, ας αναρωτηθούμε, κιόλας, τι είναι αυτό που αγαπήσαμε ή θυμόμαστε με αγάπη από το ΠΑΣΟΚ…
—————–
Το ΠΑΣΟΚ ιδρύθηκε κάτω από ανεπανάληπτες ιστορικές συνθήκες, μετά από μια Χούντα στον τόπο και με τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό να περνά μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία του. Ενεργειακή – πετρελαϊκή κρίση, ταπεινωτική υποχώρηση από τον βρώμικο πόλεμο του Βιετνάμ, πραξικοπήματα σε σχεδόν όλο τον λεγόμενο «Τρίτο Κόσμο», από – αποικιοποίηση, επαναστατικά κινήματα σε Λ. Αμερική και Αφρική, το Μπέρκλει να «πετάει» τον Νίξον από το Λευκό Οίκο και τη σοσιαλδημοκρατία να σαρώνει την Ευρώπη.
Το ΠΑΣΟΚ (ο Αντρέας, δηλαδή), έκοψε με μιας τη σχέση με την (αστική) Ένωση Κέντρου, προσέλκυσε διανοούμενους δημοκράτες και «αριστερών τάσεων» αγωνιστές, συγκέρασε απόψεις και συνθήματα χωρίς να διστάσει στη χρήση ακόμα και μιας (ακρο) αριστερής, κινηματικής, επαναστατικής φρασεολογίας και, στη συνέχεια, με έναν μαγικό τρόπο, έκαμε κατοχή στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων, χωρίς, ωστόσο (είτε επειδή όλα έγιναν τόσο γρήγορα είτε επειδή σε αυτό στόχευε, δηλαδή στη λαϊκή μαζικότητα) να δημιουργηθεί κάποιος ισχυρός, συνεκτικός ιδεολογικός ιστός σε όσους ανέστιους πολιτικά τον ακολούθησαν…
Γι΄αυτό το λόγο, το κίνημα άρχισε να ψυχορραγεί μαζί με τον Μένιο στην αίθουσα του Ειδικού Δικαστηρίου, μπήκε στην εντατική μαζί με τον ιδρυτή του σε ένα δωμάτιο του Χέρφηλντ, πήρε το «φιλί της ζωής» από τον Σαμαρά το ΄93, ώσπου απεβίωσε «οριστικά» με το θάνατο του Αντρέα το ΄96. Έκτοτε «μουμιοποιήθηκε» με μοναδική ανάγκη διατήρησης του «Brand name» ΠΑΣΟΚ για τη νομιμοποίηση των επιγόνων, όπου μέσα σε ένα όργιο ενός ιδιότυπου ελληνικού καπιταλισμού της «επιταγής», «της άκρης» και της κουτοπονηριάς, της φοροδιαφυγής και της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, κάποια στελέχη, δέκα εργολάβοι, άλλοι δέκα τραπεζίτες και εκδότες και καμμιά εκατοσταριά χιλιάδες «επιτήδειοι» που πλασαρίστηκαν «στο τραπέζι», καταξέσκισαν, αρπάζοντας «αέρα» ακόμα και την οσμή του χρήματος που κυκλοφόρησε τα χρόνια της (ανοιχτής) Πίστωσης.
Ωστόσο, όσο και αν αυτά συνέβησαν με χορηγία της εταιρίας ΠΑΣΟΚ από το ΄97 και μετά, αυτό δεν ήταν …ΠΑΣΟΚ! Τουλάχιστον, αυτό το ΠΑΣΟΚ, που σύμφωνα με τον κ. Ανδρουλάκη μας συνδέει μια διαχρονική Αγάπη. Το ΠΑΣΟΚ που, πιθανόν, έστω και για μια στιγμούλα στην απεραντοσύνη του Χρόνου, αγαπήσαμε Όλοι -αν είμαστε έντιμοι με τον εαυτό μας – ήταν άλλο πράγμα…
Ακόμα και όσοι δεν «παραμυθιάστηκαν», ακόμα και αν δεν το ψήφισαν, έστω για κάποιους συμβολισμούς (είτε στην πράξη είτε στο λόγο) η συντριπτική πλειοψηφία «γούσταρε Αντρέα και ΠΑΣΟΚ.»
Άλλος γιατί πράγματι ονειρεύτηκε ένα καλύτερο τόπο, άλλος γιατί παρέλαβε με συγκίνηση το τσίγκινο μετάλλιο της Εθνικής Αντίστασης, άλλος γιατί διόρισε όλο του το σόι χωρίς «πιστοποιητικά», άλλος γιατί μπούκωσε με τις επιδοτήσεις κ.ο.κ, όλοι, Κομμουνιστές, Τροτσκιστές, μαοϊκοί – λενινιστές, φασίστες, συντηρητικοί, έστω και στις ιδιωτικές τους στιγμές ήταν ΠΑΣΟΚ…
ΠΑΣΟΚ ήταν η διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, η Αγγέλα Κοκκόλα να την δακτυλογραφεί, τα μούσια, τα ζιβάγκο, οι καπνοί από τα τσιγάρα και τα τσιμπούκια, τα κονιάκ και τα ουίσκι.
ΠΑΣΟΚ ήταν που τρέχαμε στους κατσικόδρομους του ΄70 στα χωριά με τον πατέρα και το μπάρμπα μου να «μεταδώσουμε την ιδέα του σοσιαλισμού» με δυο-τρία γερά παιδιά να μας φυλάνε από τους αγροφύλακες και τους τραμπούκους, που αγριοκοίταζαν με τα δίκαννα στους ώμους.
ΠΑΣΟΚ ήταν οι καβγάδες του Αντρέα με το Σάκη τον Καράγιωργα, οι διαγραφές του ΄75, η παραλίγο διάλυση του κινήματος, το «Βυθίστε το ΧΟΡΑ», οι εκλογές του ΄77 με τα μεγάφωνα να ουρλιάζουν πως « θα τρελάνουμε τον Ήλιο» και η πιτσιρικαρία με τις γυναίκες να σταυρώνουν ψηφοδέλτια στα εκλογικά κέντρα και, τέλος, το ΄81, να έρχεται μέσα σε ένα ντελίριο αγνού ενθουσιασμού, εκστασιασμένη, η επελαύνουσα «Αλλαγή» και «ο Λαός στην εξουσία».
ΠΑΣΟΚ ήταν οι τίτλοι των εφημερίδων στις 19 του Οκτώβρη.
ΠΑΣΟΚ ήταν ο Γιάννης ο Αλευράς, ο Χαραλαμπόπουλος με τις μουστάκες, η Μελίνα, ο Βαγγέλας ο Γιαννόπουλος με τα «πολιτιστικά κέντρα» που πήγε να τα κλείσει με το ωράριο ο Παπαθεμελής, η Ρίτα Σακελαρίου, ο Γιώργης ο Κατσιφάρας, ο Κουλούρης με το αιλάινερ στη ΓΓΑ, ο Αρκουδέας, ο Τόμπρας, ο Κακαουνάκης, η ΑΥΡΙΑΝΗ, ο Χάρης Πασβαντίδης, ο Σαρτζετάκης με τη Φρόσω, ο Κίτσος ο Τεγόπουλος στο παλιό «17» του Φώτη, οι τσαμπουκάδες Μητσοτάκη – Κουτσόγιωργα στη Βουλή, η θρυλική συνέντευξη του Αντρέα στο ΑBC, o Πόπωτας, ο Κοσκωτάς, ο Λούβαρης, τα πάμπερς, η Μιμή…
ΠΑΣΟΚ ήταν εκείνη η καταραμένη δεκαετία του ΄80, όταν άρχισε να διαλύεται το «εμείς» και να σκεφτόμαστε μόνο το «εγώ». Όταν από τα βρώμικα μπαράκια της εφηβείας περάσαμε στη χλιδή της παραλιακής και του Ψυχικού.
ΠΑΣΟΚ ήταν το ΚΛΙΚ. Ο Δαιμόνιος Λαλιώτης, ο Μαρούδας, το «Τσοβόλα δώστα όλα!»
ΠΑΣΟΚ ήταν ο Καντάφι με τον Μιτεράν στην Ελούντα, ο Αραφάτ στην Αθήνα και η φωτό του Ανδρέα με τον Γιαρουζέλσκι.
ΠΑΣΟΚ ήταν οι παρλαπίπες για κοινωνικό μετασχηματισμό, ο Μπιρσίμ, οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις με τη μικρή Αννούλα, το «mea culpa» για το Νταβός, τα ντολμαδάκια της Μαρίκας για να νοστιμίσει το «μέτωπο» εναντίον του Αντρέα.
Εκείνα τα θρυλικά χρόνια ήταν πράγματι ΠΑΣΟΚ… Το ΠΑΣΟΚ που αγαπήσαμε και μισήσαμε.
Ένα ΠΑΣΟΚ που λειτούργησε Ερωτικά με τον Ελληνικό Λαό και που όπως …οι περισσότεροι έντονοι και λυτρωτικοί (για όσους τους έτυχε) Έρωτες «σχολάνε», αφήνοντας πίσω αυτή τη γλυκόπικρη αίσθηση Αγάπης και Μίσους.
Λένε πως για να σχεδιάσεις το μέλλον πρέπει να έχεις καλή γνώση του παρελθόντος και, κυρίως, οφείλεις να έχεις σωστή αντίληψη του παρόντος χρόνου.
Αν και δεν μου πέφτει λόγος, ίσως καλό θα ήταν αυτοί που συνωστίζονται πάνω από τις «σφραγίδες» του ιστορικού κόμματος να το αφήσουν πλέον στην «ησυχία» του και, εμάς, με τα ανάμεικτα συναισθήματά μας από τα χρόνια της πολιτικής και βιολογικής ενηλικίωσής μας.-
ΔΡ
