Πάρε με, όταν φτάσεις!

Μα… δεν έφτασες ποτέ! Οι κλειδούχοι της μοίρας σου, διορισμένοι με το ρουσφετολογικό κριτήριο, έκαναν εκείνο το πολυθρύλητο, κακοφορμισμένο από τη χρήση «ανθρώπινο λάθος».

Σε αυτό το έρμο, μετακυλείονται πάντα οι ευθύνες των κρατούντων για εκείνες τις ανερμάτιστες αποφάσεις που τσακίζουν ζωές.

Οι «άλλοι» πάντα φταίνε.

Για τους επόπτες που εποπτεύουν από το… καφενείο. Για τα κινούμενα σε ράγες, φέρετρα. Για το αδυσώπητο κράτος των ανευθυνουπεύθυνων σε θέσεις ευθύνης. Για τα παιδιά μας, που τα όνειρα κι οι ζωές τους γίνονται εύφλεκτη ύλη και προσάναμμα στα «τζάκια» κάθε λογής εξουσίας.

Ξορκίζουμε κάθε φορά το «κακό» με ευχολόγια και υποσχέσεις. Μα αυτό, πεισματικά επελαύνει κάθε τρεις και λίγο ως «εθνική τραγωδία» στη χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και ακόμη φαιδρότεροι, πολιτικοί ταγοί