Η.Παπαχατζής: Το νομοσχέδιο του υπουργείου παιδείας αμφισβητεί το δικαίωμα των παιδιών στη μόρφωση – Να αποσυρθεί τώρα
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”129803″ img_size=”full”][vc_column_text]Του Ηλία Παπαχατζή, π.Προέδρου ΕΛΜΕ Ηλείας
Νομίζω έγινε ξεκάθαρο τις τελευταίες μέρες ότι το υπουργείο παιδείας θέλει ένα μικρό δημόσιο πανεπιστήμιο και επιδιώκει με την ελάχιστη βάση εισαγωγής (ΕΒΕ) να κατευθύνει τα παιδιά προς τα πάσης φύσεως κολλέγια με το πρόσχημα της χαμηλής επίδοσης τους στις πανελλήνιες. Πρόκειται για μια άμεση πριμοδότηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Κι έτσι, και το κράτος θα χρειάζεται να δίνει λιγότερα λεφτά για τη λειτουργία των δημόσιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και οι φίλοι μας οι ιδιώτες θα κερδίζουν.
Αυτό ακριβώς θέλουν να κάνουν και στα σχολεία. Λιγότερα σχολεία, με λιγότερους μαθητές, τα οποία θα πρέπει να αναζητούν πόρους από ιδιώτες για να επιβιώσουν. Κι έτσι, ακόμα και τα δημόσια σχολεία θα αρχίσουν να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Ο διευθυντής-μάνατζερ θα ψάχνει χορηγούς για να λειτουργήσει το σχολείο (“αυτονομία” το λένε τώρα) κι έτσι σιγά-σιγά και με τη βοήθεια των τεστ πανελλαδικού τύπου στην ΣΤ’ Δημοτικού και τη Γ’ Γυμνασίου, των πανελληνίων εξετάσεων και την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας, θα αρχίσουμε να έχουμε καλά και κακά σχολεία. Θα αρχίσει, λοιπόν, η διαίρεση των σχολείων και η πίεση των γονέων να διαλέγουν σχολείο για τα παιδιά τους κι έτσι ακόμα και τα δημόσια σχολεία θα γίνουν σχολεία πολλών ταχυτήτων (άλλα με μεγάλες επιτυχίες στις εξετάσεις θα δέχονται τους καλούς μαθητές ενώ τα υπόλοιπα θα είναι η αναγκαστική επιλογή των πληβείων της εκπαιδευτικής διαδικασιας). Με λίγα λόγια προωθούν ένα σχολείο, που θα οξύνει τις μορφωτικές ανισότητες και τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση.
Αυτή είναι η μία πλευρά. Γιατί υπάρχει και η άλλη: η έξωση των μαθητών από το Λύκειο. Με την καθιέρωση της Τράπεζας Θεμάτων, πολλά παιδιά δε θα μπορέσουν να συνεχίσουν στα Λύκεια (Γενικά ή ΕΠΑΛ) κι έτσι θα οδηγηθούν στην πλειονότητα τους εκτός του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος είτε σε σχολές φθηνής κατάρτισης είτε στην ανεργία. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο “έγκλημα” των “μεταρρυθμίσεων” του υπουργείου. Να προσπαθείς να δημιουργήσεις ημιειδικευμένους – καταρτίσιμους νέους, χωρίς ολοκληρωμένη προσωπικότητα, στην υπηρεσία της αγοράς και της κοινωνίας του θεάματος, που προωθεί το σύστημα τα χρόνια του κορονοϊού (δηλ. σε επιτήρηση).
Ό,τι λοιπόν απομείνει από τα προηγούμενα, δηλ. ενα συρρικνωμένο δημόσιο σχολείο, θα πρέπει να λειτουργεί με όρους επιχείρησης για να επιβιώσει σ’ έναν κόσμο όπου μπορεί το διπλανό σχολείο να λειτουργεί αποτελεσματικότερα. Κι επομένως, θα πρέπει να αποφύγει τον κίνδυνο της συγχώνευσης δηλ. του κλεισίματος του. Ένα τέτοιο σχολείο δε θα χρειάζεται μόνο να ψάχνει λεφτά (για τους γονείς χτυπά η καμπάνα), αλλά να έχει και εργαζόμενους, που να καταφέρνουν να πιάσουν τους επιμέρους στόχους και να δουλεύουν ακατάπαυστα αν χρειαστεί, ακόμα και τα απογεύματα, όπως προβλέπει το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου, και μάλιστα χωρίς πληρωμή. Μιλάμε, λοιπόν, για έναν εκπαιδευτικό – λάστιχο, που θα πρέπει να τρέχει για να προλάβει, αλλά και να αποδείξει ότι πετυχαίνει να εφαρμόσει τις εντολές, καθώς θεσπίζεται η αξιολόγηση του.
Οι αρμοδιότητες του Συλλόγου Διδασκόντων μειώνονται, άρα η δημοκρατία πλήττεται βάναυσα. Προφανώς, ενοχλήθηκε πολύ η κυβέρνηση από την απόρριψη της αξιολόγησης από τους συλλόγους φέτος το χειμώνα. Ο υπερ-διευθυντής που σχεδιάζουν, υπό επιτήρηση κι αυτός, θα παίρνει τις βασικές αποφάσεις και θα αξιολογεί τους εκπαιδευτικούς και για το διοικητικό τους έργο και για την παιδαγωγική τους ικανότητα στα πλαίσια της τάξης. Με ποια προσόντα αυτός ο άνθρωπος θα μπορεί να εκτιμήσει την παιδαγωγική πληρότητα των συναδέλφων “κανείς δεν το βρε και δεν το ΄πε ακόμα”. Αν θεωρήσουμε ότι αυτό θα γίνει βασισμένος στις δικές του παιδαγωγικές αρχές, ποιο είναι το κριτήριο ότι αυτές είναι υπέρτερες από κάποιες άλλες π.χ. ενός εκπαιδευτικού, που δεν πιστεύει στην απόλυτη σιωπή μέσα στην τάξη; Και με ποιο αντικειμενικό μέτρο μπορεί να κριθούν διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις της δουλειάς μας μέσα στην τάξη και το σχολείο; Το ίδιο ισχύει και για τους συμβούλους και το ρόλο τους.
Αν κάποιος υπονοεί ότι το σχολείο πρέπει να είναι αυστηρά υποταγμένο στις απαιτήσεις ενός νεοφιλελεύθερου κοινωνικού μοντέλου και μας καλεί απλά να εφαρμόσουμε τις εντολές του, ε όχι δε θα τους κάνουμε τη χάρη. Θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε τα εργασιακά μας δικαιώματα και την αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας με τους τρόπους που εμείς, ατομικά και συλλογικά, θα κρίνουμε. Θα συνεχίσουμε να μιλάμε στους μαθητές μας, να τους κάνουμε υπεύθυνους απέναντι στις κακοτοπιές, που θα συναντήσουν στη ζωή, θα τους ενημερώνουμε για όλες τις απόψεις, που υπάρχουν για τα κοινωνικά ζητήματα και την ιστορία (για να μην πέσουν θύματα της “ημιμόρφωσης”, όπως θα ΄λεγε κι ο Αντόρνο), θα απαντάμε όσο μπορούμε στις απορίες τους και φυσικά θα προσπαθούμε να τους πείθουμε για το σεβασμό στον άνθρωπο και τις επιλογές του, δηλ. να υπερβαίνουν το εγώ τους. Βεβαίως οι τελικές αποφάσεις, που θα ακολουθήσει το παιδί, όπως και οι απόψεις του, πρέπει να είναι δικές του.
Αν, αγαπητοί γονείς, πιστεύετε ότι αυτές οι τελευταίες αρχές είναι αναγκαίες για να μη γίνουν τα παιδιά αντικείμενο εκμετάλλευσης, σταθείτε δίπλα μας και στον αγώνα, που κάνουμε να μην περάσουν και να μην εφαρμοστούν οι ρυθμίσεις του υπουργείου παιδείας. Δώστε δύναμη στα παιδιά σας να πιστέψουν στο δημόσιο σχολείο, για να μπορέσουμε να το κάνουμε μεγαλύτερο, έτσι ώστε να χωράει όλους τους μαθητές, όλους τους εκπαιδευτικούς, όλη τη γνώση. Έτσι ώστε να μπορείτε κάποια στιγμή να πληρώνετε λιγότερο ή και καθόλου αυτή την υποχρέωση της πολιτείας προς τα παιδιά σας.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
