Παπανικολάου… επίσημος αγαπημένος!
Αυτό που εμένα μ’ ενοχλεί πάρα πολύ, βαθιά, το πόσο ωμό έχει γίνει όλο αυτό κάθε καλοκαίρι να συζητάμε ότι πάλι καίγεται η Πάρνηθα, καίγεται η Εύβοια, καίγεται δεν ξέρω ‘γω τι. Η ωμότητα όλου αυτού του πράγματος είναι που με ανησυχεί εμένα, γιατί δεν γίνεται να φτάνει κάθε καλοκαίρι για να λέμε άλλη μια φωτιά…
[…] να μην βλέπουμε μανάδες να θρηνούν τα παιδιά τους γιατί έπεσε το canadair, γιαγιάδες να κλαίνε γιατί χάνουν τα σπίτια, εκεί που έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή, και παιδιά να ξεσπιτώνονται πριν προλάβουν καλά καλά να πατήσουν στα πόδια τους και βγουν στη ζωή.
Κώστας Παπανικολάου
9.500 χιλιόμετρα. Τόση περίπου είναι η απόσταση που χωρίζει την Αθήνα από τη Μανίλα των Φιλιππίνων. Ακόμη όμως και στην άκρη του κόσμου, ο Κώστας Παπανικολάου απέδειξε και εκτός του παρκέ, γιατί αξίζει να είναι αρχηγός του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, το οποίο συμμετέχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ. Αναμενόμενα, η τοποθέτησή του για τις φωτιές έπαιξε χαμηλά ή καθόλου. Όμως τα λόγια του αξίζουν αναφοράς και περαιτέρω προβληματισμού.
Δεν είναι καθόλου εύκολο για έναν αθλητή να προχωρά σε μία, επί της ουσίας, πολιτική τοποθέτηση. Δεν είναι ο ρόλος του, δεν είναι η θέση του, και τελικά δεν είναι η «δουλειά» του. Κι όμως, από τον Τζέσε Όουενς που «αψήφησε» τον Χίτλερ μέχρι τον Ντιέγκο του λαού, κι από τον αντιρατσιστικό-αντιπολεμικό λόγο του Μοχάμεντ Άλι μέχρι τις υψωμένες γροθιές του Τόμι Σμιθ και του Τζον Κάρλος στους Ολυμπιακούς του Μεξικού, οι αθλητές ανέκαθεν προχωρούσαν σε πολιτικές δηλώσεις και ανέκαθεν παρήγαγαν πολιτική. Και εκεί ακριβώς, σε αυτό το σημείο, είναι που ξεχωρίζουν οι μεγάλες προσωπικότητες από τους μεγάλους αθλητές. Δεν μπορούν να δουν μόνο τη «δουλειά» τους. Δεν μπορούν να κοιτάζουν μόνο το έπαθλο, όταν γύρω τους, δίπλα τους, μπροστά στα μάτια τους, φλέγεται το σύμπαν.
Ο Κώστας Παπανικολάου μίλησε για την ωμότητα, εννοώντας μάλλον την κυνικότητα με την οποία αντιμετωπίζεται σχεδόν εθιμοτυπικά το ζήτημα των πυρκαγιών. Καίγεται δύο ολόκληρες εβδομάδες ο Έβρος και δεν κουνιέται φύλλο. Αναμασημένες δηλώσεις, χιλιοειπωμένα πράγματα, χλιαρές διαβεβαιώσεις και όλα καλά. Κι όλα στάχτη και μπούρμπερη. Μια χώρα ρημαδιό, βυθισμένη στο χάος και την αβεβαιότητα.
Το χειρότερο όμως είναι ότι για κάποιο λόγο, οι περισσότεροι σε αυτό το… εθνικό φρενοκομείο έχουμε πειστεί, περισσότερο ή λιγότερο, ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Σαν τον ετοιμοθάνατο, που απλά περιμένει το τέλος να έρθει. Δυστυχώς όμως εδώ δεν πρόκειται για ένα άτομο, αλλά για μία ολόκληρη κοινωνία, έναν λαό, ο οποίος πρέπει κάπως, κάποτε, να μάθει να βλέπει και να αντιμετωπίζει τα πράγματα διαφορετικά, με την προσήκουσα ευαισθησία και λογική, και όχι κυνικά, όχι ωμά. Γι’ αυτό, Κώστα Παπανικολάου, σε ευχαριστούμε. Σε ευχαριστούμε για τις νίκες αλλά και για την κρίσιμη επισήμανση. Κι όπως η Εθνική Ελλάδος μπάσκετ είναι η επίσημη αγαπημένη μας, έτσι είσαι και εσύ. Ο επίσημος αγαπημένος μας.
