Επισκεπτόμενος πρόσφατα τον Πύργο για την παρουσίαση του βιβλίου μου Λαμπράκης-Κύπρος: Κοινή Πορεία Ειρήνης, είχα την ευκαιρία να ανακαλέσω στη μνήμη μου εμπειρίες των παιδικών μου χρόνων. Η οικογένειά μας μετακόμισε στο Καταράχι, το 1955, από το ορεινό χωριό Μίνθη, που σήμερα ανήκει στον δήμο Ζαχάρως.

Οι γονείς μου, Αγησίλαος Τριγάζης και Αστέρω Γεωργούλια, απέκτησαν δέκα παιδιά και μαζί με τον παππού Κωνσταντή Τριγάζη, ήμασταν δεκατρία στόματα, δηλαδή, μόνο η στοιχειώδης συντήρηση της οικογένειας αποτελούσε πραγματικό άθλο τα δύσκολα εκείνα χρόνια.

Στην εκδήλωση που προανέφερα, παρέστησαν οι Κώστας και Ανάστος Ζουμπάκης από το Καταράχι, τους οποίους ρώτησα για την μάνα τους Μαρία και με έκπληξη πληροφορήθηκα ότι η κυρά Μαρία ζει και έχει ήδη υπερβεί τα 100 χρόνια, για την ακρίβεια είναι 101 ετών.

Θυμήθηκα και διηγήθηκα στους δύο συγχωριανούς, πως μια  ημέρα του 1959, με καταρρακτώδη βροχή, πηγαίνοντας με τον μικρότερο αδελφό μου Ζαχαρία στο δημοτικό σχολείο Καταραχίου, αγροτικού συνοικισμού του Πύργου, είχαμε βραχεί ως το μεδούλι και οι γαλότσες που φορούσαμε ήταν μέσα στις λάσπες. Με λίγα λόγια, είχαμε πουντιάσει  και κινδυνεύαμε να αρρωστήσουμε. Ομπρέλα δεν είχαμε, αφού κάτι τέτοιο ήταν πολυτέλεια για τις τότε φτωχές αγροτικές οικογένειες, ιδιαίτερα για την δική μας.

Μας είδε, λοιπόν, η κυρά Μαρία, καθώς περνούσαμε μπροστά από το σπίτι της οικογένειας Νίκου Ζουμπάκη και μας άνοιξε την πόρτα. «Σταθείτε, μας είπε, μέχρι να σταματήσει η βροχή». Μας φίλεψε από ένα μουστοκούλουρο, είδε ότι τα δικά μου παπούτσια ήταν διαλυμένα, τα έβγαλε, λέγοντας «θα αρρωστήσεις παιδάκι μου», στη συνέχεια, μπήκε στο δωμάτιο και  έφερε ένα ζευγάρι σκαρπίνια, που μου τα φόρεσε η ίδια. Για μένα ήταν ένα αναπάντεχο δώρο, που μου έδωσε μεγάλη χαρά, αφού πρώτη φορά θα φορούσα δερμάτινα παπούτσια.

Η πράξη αυτή αλληλεγγύης προς το πρόσωπό μου έχει χαραχτεί βαθειά στην μνήμη μου. Δεν την είχε πει η Μαρία Ζουμπάκη ούτε τα παιδιά της. Το εντυπωσιακό είναι ότι, παρότι κατάκοιτη, με αναγνώρισε και μπόρεσε να μου πει μία μόνο φράση: «Μοιάζεις του πατέρα σου».

Το δημοτικό δεν το τέλειωσα στο Καταράχι, αφού οι γονείς μας αγόρασαν στο μεταξύ το κτήμα του Τσεκλένη, που ήταν πολύ κοντά στον Πύργο και έτσι ο ίδιος και ο Ζαχαρίας γραφτήκαμε στο Πρώτο Δημοτικό σχολείο του Πύργου. Το να τελειώσει κάποιος το δημοτικό και να συνεχίσει στο γυμνάσιο, δεν ήταν καθόλου αυτονόητο στις τότε συνθήκες. Ωστόσο, τα περισσότερα από τα αδέλφια μου και ο ίδιος τελειώσαμε και το  γυμνάσιο, μερικοί δε εξ ημών και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ποτέ όμως, δεν ξεχάσαμε τις ρίζες μας και την ταξική μας προέλευση. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι βρεθήκαμε στις τάξεις της Αριστεράς.

Όσο για την κυρά του Καταραχιού, μας έδωσε ένα πρώτο μάθημα για το τι σημαίνει ανθρώπινη αλληλεγγύη, την οποία οφείλουμε να εκφράζουμε, σήμερα κυρίως, στους μετανάστες και πρόσφυγες.

* Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ