Φαίνεται ότι οι συνέπειες της πανδημίας στους καλλιεργητές – αγρότες αλλά και τα διαθρωτικά προβλήματα του πρωτογενούς τομέα που έρχονται από παλιά, δημιουργούν ένα δραματικό περιβάλλον οικονομικής ασφυξίας που αγγίζει τα όρια της χρεωκοπίας και καταστροφής.
Ένας νευραλγικός τομέας της εναπομείνασας παραγωγικής βάσης της χώρας, παραμένει απροστάτευτος. Η ανυπαρξία μέτρων στήριξης υποθηκεύει όχι μόνο το παρόν αλλά και μέλλον της οικονομίας, συμπαρασύροντας σε αδιέξοδο μια μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα, που αποτελεί την ραχοκοκαλιά της κοινωνία μέχρι σήμερα.
Υψηλό κόστος παραγωγής και εξευτελιστικές τιμές διάθεσης των προϊόντων έως ανύπαρκτη ζήτηση, συνθέτουν την σημερινή εικόνα σε πολλά εποχιακά προϊόντα που είναι στην φάση της συγκομιδής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, σε συνέχεια της τύχης άλλων προϊόντων, είναι η παραγωγή καρπουζιού.
Χιλιάδες τόνοι αδιάθετοι στα χωράφια – Χιλιάδες ευρώ χρέος στον κάθε παραγωγό.
Με ελάχιστη έως μηδενική ζήτηση για εξαγωγή, λόγω των συνεπειών της πανδημίας, με ελάχιστη έως μηδενική εσωτερική κατανάλωση, λόγω της οικονομικής αδυναμίας των συμπολιτών μας αλλά και λόγω της κατάρρευσης του τουρισμού στην χώρα μας, διαφαίνεται να κλείνει μια παραγωγική περίοδο που θα πολλαπλασιάσει τα χρέη στα νοικοκυριά των παραγωγών.
Σε μια περίοδο, όπου είναι επιτακτική ανάγκη, μια νέα φυσιογνωμία του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, σε μια περίοδο όπου αμφισβητούνται δεδομένα και συνθήκες της οικονομικής ζωής και επιβάλλονται νέες αφηγήσεις μέσα από την αξιολόγηση της πραγματικότητας για στρατηγικό σχεδιασμό προσανατολισμένο στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελληνικής γης, η πολιτεία είναι απούσα. Οι θεσμοί της κοινωνίας απόντες. Τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν σε ανούσιες δηλώσεις και φωτογραφήσεις, λες και πωλούν καθρεφτάκια και χάντρες σε ιθαγενείς.