Μόνο όποιος  είναι γονιός μπορεί να καταλάβει. Ή έστω να αρχίσει να καταλαβαίνει τί σημαίνει αυτός ο πόνος. Γιατί ακόμα και ο γονιός απωθεί τόσο έντονα και συστηματικά την ιδέα μήπως πάθει κάτι το παιδί του που τελικά καταφέρνει να καταλαγιάζει τον βαθύτερο φόβο του.

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, γιατί η ζωή συνεχίζεται κάθε στιγμή και ο γονιός είναι ο πρώτος που πρέπει να τρέξει για να την προλάβει. Έτσι φτάνει μερικές φορές να μην έχει χρόνο ούτε ακόμη γι’ αυτούς για τους οποίους αγωνίζεται. Τι συμβαίνει όμως όταν ξαφνικά το παιδί χάνεται και μάλιστα με τρόπο απόλυτα τραγικό;

Μια πρώτη εικασία θα ήταν ότι πλέον δεν υπάρχει ζωή. Όταν έμαθα για το φρικιαστικό τέλος της Ελένης Τοπαλούδη, η σκέψη πήγε κατευθείαν στους γονείς της. Κάνεις ένα παιδί, το φροντίζεις με όλη σου την στοργή από την πρώτη στιγμή που γεννιέται, το φτάνεις μέχρι εκεί πάνω με χίλιες δυο θυσίες και βάσανα, κι όλα αυτά γιατί; Για να στο φάνε δύο αλήτες…

Το είπε και η δύσμοιρη γιαγιά της φοιτήτριας. Στείλαμε ένα λουλούδι στη Ρόδο και μας έφεραν μία κάσα. Και φαίνεται και από τις φωτογραφίες πόσο όμορφα είχε μόλις ανθίσει αυτό το γλυκό κορίτσι, που στόλιζε τον κόσμο γύρω του. Και αυτοί οι άθλιοι, αντί να σεβαστούν την ομορφιά του, αντί να μείνουν μακριά του ώστε να μην το μαγαρίσουν, πήγαν και το ξερίζωσαν. Έτσι είναι δυστυχώς. Καμιά φορά τα λουλούδια επιστρέφουν πρόωρα στη γη.