Όταν τα δέντρα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”95025″ img_size=”full”][vc_column_text]Αμ δεν είναι μόνο η πανέμορφη Εύβοια ή η Ελαφόνησος ή τα άλλα μέρη της Ελλάδας που παραδόθηκαν φέτος στις φλόγες. Είναι τα Κανάρια Νησιά, στα οποία η φωτιά μαίνεται μέρες τώρα, έχοντας ήδη κάψει χιλιάδες στρέμματα γης. Είναι τα εκατομμύρια στρεμμάτων που έγιναν στάχτη στη Σιβηρία –η έκταση της πυρκαγιάς είχε συγκριθεί με αυτήν του Βελγίου–, σε μία κυριολεκτικά άνευ προηγουμένου οικολογική καταστροφή. Είναι όλες αυτές οι πυρκαγιές που καίνε κάθε χρόνο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Κάπου διάβασα ότι τελικά η Γη δεν θα πρέπει να λέγεται «υδάτινος πλανήτης», λόγω της μεγάλης κάλυψής του από νερό (περίπου 70%), αλλά πλανήτης της φωτιάς.

Ποιο λοιπόν το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά; Τι μένει πέρα από τις σοβαρές ή λιγότερο σοβαρές διαπιστώσεις και τους προβληματισμούς; Νομίζω ότι ανάμεσα στους ανθρώπους οι οποίοι εξακολουθούν ακόμη να σκέφτονται, συναισθανόμενοι το πραγματικό μέγεθος των μακροπρόθεσμων συνεπειών, και δεν παρακολουθούν τις οικολογικές καταστροφές σαν τηλεοπτική σειρά στο Netflix, εκείνο το οποίο επικρατεί μέσα τους είναι ο φόβος. Ένας φόβος μακρινός αλλά υπαρκτός. Βαθύς αλλά υποβόσκων. Σιωπηλός αλλά εντεινόμενος. Μία απέραντη σιωπή περιμένει τους ανθρώπους στο μέλλον, σαν αυτήν που συναντά κανείς μόνο σε καμένα τοπία. Ο πλανήτης έχει επιβιώσει τα πάντα και αν δεν τον σκίσει κάποιος ευμεγέθης αστεροειδής, θα συνεχίσει να υπάρχει για πολύ καιρό ακόμη. Οι άνθρωποι κινδυνεύουν να εκλείψουν. Μια μέρα, μέχρι και τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία τους. Όσα θα έχουν μείνει πίσω, θα πάρουν τις ρίζες τους και θα φύγουν. Και τότε οι άνθρωποι θα κλάψουνε πικρά.

«Θα ‘ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουν μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει».

Αργύρης Χιόνης – Όταν τα δέντρα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων | Η φωνή της σιωπής (Λεκτικά τοπία, 1983) | Εκδόσεις Νεφέλη |[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]