Όταν οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι δυστυχούν

Τα στοιχεία της Eurostat ότι  ο μέσος μισθός στην Ελλάδα, υπολογισμένος με όρους ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης, ήταν ο χαμηλότερος στην Ευρώπη δεν ήρθε προφανώς ως κεραυνός εν αιθρία.

Εδώ και καιρό όλες οι στατιστικές δείχνουν ότι οι αυξήσεις στους ονομαστικούς μισθούς τα τελευταία χρόνια υπολείπονται σημαντικά της πραγματικής αύξησης του κόστους ζωής.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το «φαινομενικό παράδοξο» να αυξάνονται οι ονομαστικοί μισθοί, τόσο οι μισθωτοί να διαπιστώνουν ότι τα φέρνουν όλο και πιο δύσκολα βόλτα.

Με αποτέλεσμα η ρητορική που έρχεται από κυβερνητικά χείλια για την επίτευξη ρυθμών ανάπτυξης υψηλότερων από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο να μην σημαίνει και πολλά τελικά.

Βλέπετε, οι άνθρωποι δεν ζουν με στατιστικές και δείκτες. Οι άνθρωποι ζουν ανάλογα με το τι μπορούν να καλύψουν με αυτά που έχουν στην τσέπη.

Και αυτά, με πραγματικούς όρους, λιγοστεύουν ακόμη και εάν ο αριθμός φαντάζει μεγαλύτερος.

Όμως, πίσω από όλα αυτά βρίσκεται και κάτι βαθύτερο που αφορά το πώς αντιμετωπίζονται οι μισθωτοί στη χώρα μας.

Η αντίληψη ότι ο μισθός είναι κατά βάση κόστος και όχι επένδυση παρέμεινε βαθιά ριζωμένη σε όσους έχουν σήμερα έχουν την ευθύνη  στη διαμόρφωση της πολιτικής στην οικονομία.