«Όταν κλείνει ένα θέατρο, σωπαίνουν ψυχές»: Έφυγε» ο θεατράνθρωπος Γιώργος Μιχαηλίδης που υπήρξε φίλος του Πύργου

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”74034″ img_size=”full”][vc_column_text]

Με δικό του έργο «εγκαινιάστηκε» η λειτουργία του θεάτρου Απόλλωνα

Πέθανε σε ηλικία 80 ετών, το βράδυ της περασμένης Κυριακής, ο Γιώργος Μιχαηλίδης. Δάσκαλος, συγγραφέας, ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του ελληνικού θεάτρου, που σφράγισε με τις παραστάσεις του το θέατρο της Μεταπολίτευσης.

Γνώρισε στο ελληνικό κοινό μεγάλους δραματουργούς, στο θέατρό του, το Ανοιχτό Θέατρο, ανέβασε πλήθος έργων από το ελληνικό και παγκόσμιο ρεπερτόριο, δούλεψε με ταλαντούχους ηθοποιούς επί σειρά ετών, ανάμεσά τους ο Μηνάς Χατζησάββας και η ΚαρυοφυλλιάΚαραμπέτη, ασχολήθηκε εντατικά με το αρχαίο δράμα -είχε ανεβάσει σε κλειστό χώρο την «Ορέστεια» του Αισχύλου.

Ηταν αυτός που δημιούργησε, το 1965, το πρώτο λαϊκό περιφερειακό θέατρο στην Ελλάδα: το περίφημο Θέατρο Νέας Ιωνίας, όπου στα δύο χρόνια της λειτουργίας του θα ανεβάσει τα έργα: «Εξω από την πόρτα» του Μπόρχερτ, «Ορέστης» του Ευριπίδη, «Η αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Η τελετή» του Παύλου Μάτεσι, «Η επιστροφή του ευεργέτη» του Βαγγέλη Γκούφα, «Ο κομιστής ειδήσεων» του Βασίλη Ανδρεόπουλου.

Το 1984, αρχίζει η λειτουργία του δεύτερου Ανοιχτού Θεάτρου στην Οδό Κάλβου, στου Γκύζη, η πιο γόνιμη περίοδος, όπου θα ανεβάσει πολλά έργα από το παγκόσμιο ρεπερτόριο και το αρχαίο δράμα. Ανάμεσά τους «Πολύ κακό για το τίποτα» του Σέξπιρ, «Κουρέας της Σεβίλης» και «Γάμοι του Φίγκαρο» του Μπομαρσέ, «Κρίμα που είναι πόρνη» του Τζον Φορντ, «Τρικυμία» του Σέξπιρ, «Πελεκάνος» και «Δεσμά» του Στρίντμπεργκ, «Λούλου» του Βέντεκιντ, «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, «Γαλάζιο πουλί» του Μέτερλινγκ, «Μοναχικός δρόμος» του Σνίτσλερ, «Ορέστεια» του Αισχύλου, «Ο κύκλος με την κιμωλία» του Μπρεχτ, «Κουαρτέτο» του Μίλερ, «Πλατόνοφ» του Τσέχοφ, «Προς Ελευσίνα» του Μάτεσι, «Μετά την πρόβα» και «Τελευταία κραυγή» του Μπέργκμαν, «Η Μάνα κουράγιο και τα παιδιά της» του Μπρεχτ, «Βίβα Ασπασία» και «Η τελευταία πράξη» του Καμπανέλλη, «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» του Ροζέ Βιτράκ, «Ο θείος Βάνιας» του Τσέχοφ. Σκηνοθέτησε τραγωδίες και κωμωδίες στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου («Βάτραχοι» του Αριστοφάνη, «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη κ.ά.).

Εχει γράψει τα σενάρια κι έχει σκηνοθετήσει για την τηλεόραση τις σειρές: «Συμβολαιογράφος» «Λαυρεωτικά», «Αθλιοι των Αθηνών», «Κάθοδος», «Θυσία». Δίδαξε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έγραψε τα μυθιστορήματα «Πέτρος Δαρζέντας», «Φιλμ Νουάρ», «Τα φονικά», «λάμδα», «Μύηση», «Λαβύρινθος», «Εξοδος», «Ιλιγγος ’59», «Αγιοι έρωτες» (δύο τόμους), τη νουβέλα «Η Πύλη», τη μελέτη «Νέοι Ελληνες θεατρικοί συγγραφείς», την τριλογία «Της Μοναξιάς, της Επανάστασης και της Λαγνείας».

Το 2006, ύστερα από 40 χρόνια δημιουργικής λειτουργίας, το Ανοιχτό Θέατρο κλείνει, λόγω χρεών. Σε μια δραματική συνέντευξη Τύπου που είχε κάνει τότε, ο Γιώργος Μιχαηλίδης προσπάθησε να σώσει το θέατρο:

«Δεν ήρθα εδώ να καταγγείλω κανέναν. Ούτε τους ιδιοκτήτες του “Ανοιχτού Θεάτρου”, που έκλεισαν το θέατρο επειδή τους χρωστούσαμε ενοίκια. Ηρθα εδώ για να μη σβήσει αυτό το θέατρο. Οταν κλείνει ένα θέατρο, βουβαίνουν φωνές, σωπαίνουν ψυχές. Βρίσκομαι εδώ μήπως το υπουργείο ευαισθητοποιηθεί. Μήπως κάποιος χορηγός θελήσει να κάνει κάτι».

Ένας άνθρωπος με πολύπλευρη προσφορά που είχε αναπτύξει φιλικούς δεσμούς με τον Πύργο και τον αείμνηστο ποιητή Γιώργη Παυλόπουλο. Οι επισκέψεις του σημαντικού αυτού θεατράνθρωπου στην πόλη και τον Άγιο Ανδρέα, πολλές, και ήταν αυτός που το 1995, μετά από αίτημα του καλού του φίλου, ανέβασε στη σκηνή του θεάτρου «Απόλλων» ένα εμβληματικό έργο που είχε σκηνοθετήσει εκείνη τη χρονιά, εγκαινιάζοντας έτσι, τη λειτουργία του, που επί δυο και πλέον χρόνια παρέμενε κλειστό. Η συμβολή του, στην πόλη, μεγάλη καθώς και με τη στήριξη του σηματοδοτήθηκε μια νέα μέρα για τις τέχνες και τον πολιτισμό στον Πύργο.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]