Όταν η πόλη ξεχνά…

Γράφει ο Τζίμης Οικονομίδης

Είχα γράψει ένα άρθρο Πολιτισμός και Δήμος Πύργου. Πριν λίγες ημέρες έφυγε από τη ζωή ένας από τους μεγάλους των ελληνικών γραμμάτων, που άφησε το δικό του αποτύπωμα, ο Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος. Ο θάνατος του μεγάλου Πυργιώτη συγγραφέα, πεζογράφου, κριτικού με το επιδραστικό έργο, που ανέδυε Πύργο σε μεγάλο του μέρος, έγινε είδηση σε όλα τα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο. Ο ίδιος που συνεχώς γύριζε στον Πύργο, άφησε σαν τελευταία του επιθυμία να ταφεί στην πόλη που γεννήθηκε, αγάπησε και αποτύπωσε στο έργο του.

Φαίνεται όμως ότι αυτή η πόλη δεν είναι ικανή ούτε να ανταποδώσει αγάπη, ούτε να αναγνωρίσει και να αποτίσει φόρον τιμής έστω και μετά θάνατον στα παιδιά της. Στην εξόδιο ακολουθία, από μια πόλη 35.000 κατοίκων, παρερεύθηκαν για το τελευταίο αντίο 15 με 20 συνολικά πολίτες. Το αξιοσημείωτα θλιβερό, ούτε ένας εκπρόσωπος της δημοτικής αρχής ή του τομέα Πολιτισμού, ούτε ένας από την περιφερειακή διοίκηση, ούτε ένας από τους συλλόγους φιλολόγων, πολιτιστικών και λοιπών φορέων της πόλης, δεν ευαισθητοποιήθηκε να “χάσει” λίγο από τον “πολύτιμο” χρόνο του.

Ναι ξέρω, ο Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος δεν ήταν αοιδός για να αραδιάζονται εκατοντάδες πλαστικές καρέκλες κατειλημμένες από ενθουσιώδεις χειροκροτητές του “κάλλους”. Ήταν ένας περίεργος, ταπεινός εργάτης των γραμμάτων.

Μια ξερή ανακοίνωση του Δήμου, δεν μπορεί να αποτελέσει εξόφληση της υποχρέωσης. Πολύ θα ήθελα να πιστέψω ότι οι ΑΠΟΥΣΙΕΣ ήταν περισσότερο από έλλειψη χρόνου λόγω των σοβαρών που απασχολούν την πόλη και όχι λόγω έλλειψης κρίσης για τα πραγματικά σημαντικά ή άγνοιας ή πολύ περισσότερο επειδή δεν αποτελούν πια ψήφο τόσο ο εκλιπών όσο και οι δικοί του άνθρωποι.

Δυστυχώς όμως από ότι φαίνεται, για να χρησιμοποιήσω λίγο αυθαίρετα και έναν τίτλο από τα έργα του Ηλία Παπαδημητρακόπουλου, χρειάζεται πολύ “Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη” και πολύ – πολύ φως για να φωτοσυνθετηθεί αυτή η πόλη.

… Σημείωνα τότε στο άρθρο: “Πολιτισμός δεν είναι η ενασχόληση μόνο με κάποιες πολιτιστικές ή μουσικές εκδηλώσεις. Είναι μια πολύ πιο ευρεία έννοια, είναι το πώς βλέπουμε τα πράγματα, το πώς αισθανόμαστε τον κόσμο γύρω μας”.

Υγ. Μόνη εξαίρεση η παρουσία εκπροσώπων του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και Νέους.