Όταν η Ελλάδα δεν χώρεσε τον αναστεναγμό της «Συνοικία το Όνειρο»

Μια ταινία πολύ διαφορετική από εκείνες που γυρίζονταν σωρηδόν στην εποχή του “παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου”, μια κινηματογραφική απόπειρα για την απεικόνιση της πραγματικής Ελλάδας, που συνάντησε λυσσαλέα αντίδραση, ένα θλιβερό πετσόκομμα από τη λογοκρισία και παίχθηκε, εν τέλει, χωρίς οι δημιουργοί της να μπορούν να επέμβουν στη τελική της διαμόρφωση.

Η “Συνοικία το Όνειρο” του Αλέκου Αλεξανδράκη, με την αξεπέραστη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη,  έκανε πρεμιέρα  τέτοιες μέρες πριν από 63 χρόνια.

Το 1961 ο Αλέκος Αλεξανδράκης ήταν 33 ετών και έμοιαζε με ένα γοητευτικό όσο και ανέμελο ζεν πρεμιέ που άρεσε στις γυναίκες και στον κινηματογραφικό φακό. Δεν ήταν έτσι, ακριβώς.

Βαθιά πολιτικοποιημένος, συμπαθούσε πάντα την Αριστερά και όπως έγραφε στην “Επιθεώρηση Τέχνης” ήθελε πάντα να γίνει σκηνοθέτης. Το σενάριο της “Συνοικίας το όνειρο” που υπέγραφαν  ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης και ο συγγραφέας Κώστας Κοτζιάς, του έδωσε την ευκαιρία να κάνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα.