Όσα φόρεσε η χρονιά που φεύγει…

Μονά  παπούτσια, παρδαλά κοστούμια και μάσκες διαφόρων ειδών. Σκισμένα  ρούχα και ξεβρακώματα κάθε είδους. Κι ένα σακάκι γεμάτο Ελλάδα. Είναι τα ρούχα που έντυσαν [κι έγδυσαν] τη χρονιά που σε λίγο τελειώνει.
Στη γειτονιά μας και τον κόσμο.

Ένα ζευγάρι λευκά παπουτσάκια με μπαρέτες και φιογκάκια, δίπλα σε ένα μπουκέτο λουλούδια. Για την τετράχρονη Έφη που δεν πρόλαβε να τα φορέσει. Ένα απόγευμα του Μάρτη, εντελώς ξαφνικά κι ανεξήγητα [;] μια μητέρα βγαίνει στο μπαλκόνι της στον Νέο Κόσμο, πετάει την κόρη της από τον 5ο όροφο κι ύστερα πέφτει κι εκείνη. «Βουτιά από ψηλά σε τσιμεντένια θάλασσα».

Το νέο προσθετικό μέλος του Άχμεντ. Δεν είναι ρούχο, αλλά φοριέται κι αυτό. Συρία – Αφγανιστάν, φοριούνται πολύ κάτι τέτοια αξεσουάρ. Σε μεγάλους και παιδιά. Το video με τον πεντάχρονο Άχμεντ που αρχίζει αμέσως να χορεύει μόλις το εφαρμόζει στο ποδαράκι του έγινε viral τον Μάιο. Ίσως γιατί «ζούμε μέσα σε ένα όνειρο που τρίζει σαν το ξύλινο ποδάρι του παιδιού μας».

Θα μπορούσε να ήταν ένα μπλε sleeping bag, σε έναν άλλο, καλύτερο κόσμο, χωρίς σύνορα, που οι άνθρωποι δεν σηκώνουν φράχτες και δεν βουλιάζουν τα πλοία με τους κυνηγημένους. Σε έναν κόσμο που έχει αξία η ανθρώπινη ζωή. Σε έναν τέτοιο κόσμο που θα ’ρθει κάποτε, ναι, οπωσδήποτε θα ’ρθει, αλλιώς δεν αξίζει να ζούμε σε τούτον εδώ, θα μπορούσε να ήταν sleeping bag, πόσο μοιάζει! Τώρα είναι σακούλα για ένα πτώμα. «Ποια πόλη, ποια χώρα, ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα. Σωπαίνεις, κοιμάσαι…»

Ένα μαύρο T-shirt φορεμένο σε δυο σώματα: πατέρας και κόρη μέσα στο ίδιο ρούχο, μέσα στο ίδιο θολό ποτάμι, μέσα στον ίδιο θάνατο. Πνιγμένοι αγκαλιά στον ποταμό Ρίο Μπράβο ή Ρίο Γκράντε – τι σημασία έχει; – στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού. Παγκόσμιο σοκ. Φωτογραφία με εκατομμύρια κλικ-ίσως να γίνει κι έργο τέχνης σαν τον Αϊλάν και μετά, από δω παν κι άλλοι… «Με το ίδιο μακό και με τέλος κακό φύγαν μέρες…Το ποτάμι απ’ τη μια και του κόσμου η ζημιά…»

Μια μάσκα στο πρόσωπο κι ένα καψαλισμένο φόρεμα, σύμβολο μιας άνευ προηγουμένου καταστροφής. Καίγεται η Σιβηρία [!] σε μια έκταση όσο το Βέλγιο. 7,4 εκατομμύρια στρέμματα. Στα δικά μας χώματα: καίγεται η Εύβοια και η Ελαφόνησος. Κι έπειτα, για μέρες και μέρες και μέρες ατέλειωτες, ο Αμαζόνιος, ο μεγαλύτερος πνεύμονας του πλανήτη, καίγεται αλύπητα. Οι φλόγες κατατρώνε δέντρα, κυνηγούν ζώα και φυλές ολόκληρες ανθρώπων. «Φωτιά και αέρας, στον κόσμο φοβέρα, στη φλόγα που ουρλιάζει, πώς σε τρομάζει…»

Ένα ανδρικό εσώρουχο ελέγχεται για την ελαστικότητα και την αντοχή του. Το ίδιο και τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας , Δεκέμβρη μήνα στο κέντρο της Αθήνας.  Η φωτογραφία της Τατιάνας Μπόλαρη με τον ξεγυμνωμένο πολίτη  θα μπορούσε να είναι η φωτογραφία του χειμώνα αν δεν ακολουθούσε σε λίγες μέρες το στιγμιότυπο του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ στην ταράτσα με το φούτερ – κουκούλα και τις χειροπέδες. «Είδα τα όργανα να με χτυπάν με ζήλο, είδα τα χέρια μου πρησμένα από το ξύλο, είδα τα νεύρα μου σιγά σιγά να σπάνε, με καλοσύνη και στοργή να με χτυπάνε…Για το καλό μου για το καλό μου…»

Στη φωτογραφία του τίτλου: 440 ζευγάρια παπούτσια για τις ισάριθμες γυναίκες-θύματα γυναικοκτονιών με θύτες τους συζύγους ή συγγενείς τους στην Τουρκία, τη χρονιά που πέρασε. Ιnstallation στην πόλη Kabatas για να μας θυμίζει ότι ακόμη παλεύουμε με την έμφυλη, σεξιστική βία. Όχι ότι το ξεχάσαμε για μια στιγμή, μας το θύμισαν όλο τον χρόνο, πτώματα σε βαλίτσες, γυναίκες  σκοτωμένες και βιασμένες στον δρόμο, αλλά εδώ μιλάμε για το τέρας μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Ένα ζευγάρι γόβες ακόμη για μια 33χρονη γυναίκα στην Κρήτη που έφυγε από το ζωή λίγο πριν φύγει ο χρόνος. «Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς, γελάς καθώς ο άλλος πλησιάζει σαν θηρίο και μου λες λοιπόν θυμήσου, μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά…»

Πηγή: tvxs.gr