Ο Μάριος Χάκκας είναι ένας από τους πιο αξιόλογους και παραγνωρισμένους λογοτέχνες της λεγόμενης μεταπολεμικής γενιάς και ένας από τους πλέον… ταλαιπωρημένους. Καταρχάς, μεγάλωσε στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής και κατόπιν του εμφυλίου. Στη συνέχεια βίωσε τον κοινωνικό αποκλεισμό εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων, εφόσον ούτε να δουλέψει στον ΟΤΕ τον άφησαν (παρότι είχε πετύχει στις αντίστοιχες εξετάσεις παρακαλώ), αλλά ούτε να σπουδάσει στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου τού επέτρεψαν. Τελικά, ό,τι δεν κατάφερε το καθεστώς των Συνταγματαρχών, το έκανε ο καρκίνος, που τον βασάνισε για τρία περίπου χρόνια, προτού κόψει οριστικά το νήμα της ζωής του σε ηλικία μόλις 41 ετών.
Δεν πρόκαμε ο δυστυχής να δει την πατρίδα να λευτερώνεται από τους τυράννους. Στις 5 Ιουλίου συμπληρώθηκαν 47 χρόνια από τον θάνατο αυτής της τόσο ενδιαφέρουσας προσωπικότητας, η οποία συνέπεσε ατυχώς με την εκλογική αναμέτρηση. Είναι ωστόσο βέβαιο ότι θα έδειχνε κατανόηση, μιας και ο ίδιος υπήρξε δημοτικός σύμβουλος Καισαριανής και άτομο με έντονη πολιτική δράση. Όπως θα ήταν και ιδιαίτερα συγκαταβατικός, αλλά ταυτόχρονα και ασύγκριτα σαρκαστικός με τις εκλογές.
Με όσα έγιναν πριν, με όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες, και με όσα αναμένεται να ζήσουμε το επόμενο διάστημα. Κυρίως, φαντάζομαι πως θα συνιστούσε στους φίλους του ψυχραιμία και θα τους συμβούλευε να μην απελπίζονται τόσο εύκολα. Θα το έλεγε σίγουρα για εκείνους οι οποίοι έχουν τρομοκρατηθεί από την αναπάντεχη συγκέντρωση των εξουσιών, όσο και από τις ιαχές ορισμένων, που για μία ακόμη φορά μοιάζουν έτοιμοι να λεηλατήσουν την ιστορία και φυσικά την περιουσία του τόπου.
Μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας
ότι όσοι έχουν οξύτατη όραση
θα επιζήσουν της πρώτης κρίσεως
των καρδιακών κρίσεων
της οικονομικής κρίσεως
ακόμη και της εσχάτης κρίσεως
αρκεί ν’ αντέξουν τις κρίσεις συνειδήσεως.
Κατά τα άλλα
πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι
γιατί δεν άρχισε να βρέχει βατράχια
αν και θα επινοηθούν ειδικά αλεξιβρόχια
αποσμητικά κατά της αηδίας
έως ότου εξοικειωθούμε με την μπόχα
των νεκρών αισθημάτων κι ελπίδων.
(Από την ποιητική συλλογή «Όμορφο καλοκαίρι», 1965)
