Ολοκλήρωσαν το ταξίδι τους στην Ηλεία, τα τότε προσφυγόπουλα της Κύπρου για το μεγάλο «Ευχαριστώ»

Στα Σαβάλια ο τελευταίος τους σταθμός κοντά στις 11 οικογένειες φιλοξενήθηκαν το ‘74

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

---

Με ένα τελευταίο οφειλόμενο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» προς την κοινότητα των Σαβαλίων , καθώς 11 οικογένειες από το συγκεκριμένο χωριό της Αμαλιάδας έγιναν φύλακες- άγγελοι, δεύτερη οικογένεια για τα προσφυγάκια της Κύπρου του 1974, ολοκληρώθηκε το όμορφο και συγκινητικό τετραήμερο ταξίδι επιστροφής στην Ηλεία, των ανθρώπων εκείνων που μικρά παιδιά  τότε, μετά την  Τούρκικη εισβολή στην Κύπρο βρήκαν απάγκιο και αγάπη στην περιοχή μας όπου έφτασαν ασυνόδευτα για να σωθούν. 

Η «Ομάδα Πρωτοβουλίας Φιλοξενηθέντων παιδιών από την Κύπρο» που διοργάνωσε αυτό το ταξίδι επιστροφής της πολυμελούς Κυπριακής αποστολής στην Ηλεία που αποτελούνταν από 30 και πλέον ενήλικες σήμερα, προσφυγόπουλα όλα τους τότε  που φιλοξενήθηκαν στον τόπο μας, σε οικογένειες και ιδρύματα της Ι. Μητρόπολης Ηλείας, έκανε το «χρέος» που αισθανόταν ότι είχε απέναντι σε αυτές τις οικογένειες και την Μητρόπολη.  Έτσι στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που διοργάνωσαν έκαναν επισκέψεις  σε Γαστούνη, Αμαλιάδα, Πύργο, Μονή Φραγκαβίλας και τέλος στα Σαβάλια.  Στο χωριό των Σαβαλίων τους υποδέχθηκαν ο αντιδήμαρχος Ήλιδας Παναγιώτης Παναγιωτάρας και ο νεοκλεγείς πρόεδρος της Τ.Κ Τάσος Παπαδημητρακόπουλος.

Εκ μέρους της  Κυπριακής Ομάδας Πρωτοβουλίας, μίλησε  συγκινημένος ο πρόεδρος  Ανδρέας Θεοδοσίου για τις ημέρες εκείνες του ’74, για τα όσα έζησαν σε αυτό το χωριό (και ο ίδιος ήταν από τα παιδιά που φιλοξενήθηκαν σε οικογένεια στα Σαβάλια)  και το κύμα αλληλεγγύης που αγκάλιασε τα προσφυγάκια, απευθύνοντας  σε όσους ήταν εκεί,  ένα τεράστιο «ευχαριστώ».  Τόνισε μάλιστα ότι μέχρι και σήμερα διατηρούν με τις περισσότερες από αυτές τις οικογένειες δεσμούς που άντεξαν στο χρόνο, κρατώντας επαφές με τα παιδιά εκείνων που τα φιλοξένησαν καθώς αρκετοί από εκείνους τους ανθρώπους 50 χρόνια μετά δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή.  Μετά την ομιλία πραγματοποιήθηκε μια σεμνή τελετή αποκάλυψης τιμητικής πλακέτας – αντίστοιχης με εκείνης του Πύργου- που τοποθετήθηκε στον αύλειο χώρο της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη Σαβαλίων.

---

«Ήμουν ένα φοβισμένο μικρό παιδί με μια τεράστια βαλίτσα»!

Η συγκινητική ιστορία της Μαριάννας Παφίτη που φιλοξενήθηκε το  ’74
από τον οδηγό του Μακαριστού Μητροπολίτη Ηλείας Αθανάσιου Α’

Καθένα από εκείνα τα Κυπριωτόπουλα  που πήρε το δρόμο της προσφυγιάς το 1974 για να σωθεί από την επέλαση του Αττίλα, έχει να διηγηθεί τη δική του συγκινητική ιστορία, αυτή που γράφτηκε με ανεξίτηλο μελάνι μέσα στην ψυχούλα του. Μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή της Μαριάννας Παφίτη – Γεωργίου που μου την διηγήθηκε με τρεμάμενη φωνή στο προαύλιο του Αγίου Νικολάου όσο βρισκόταν σε εξέλιξη η εκδήλωση της Ομάδας Πρωτοβουλίας.  Η Μαριάννα ήρθε στην Ηλεία με εκείνη την «φουρνιά» των 456 προσφυγόπουλων και φιλοξενήθηκε για δύο και πλέον χρόνια από ένα άτεκνο ζευγάρι, την Κική και τον Γιάννη Παναγιωτόπουλο, που ήταν και  προσωπικός οδηγός του Μακαριστού Μητροπολίτη Αθανάσιου Α’, εμπνευστή της ιδέας φιλοξενίας των Κυπριωτόπουλων.  Γιατί μέσα στα θύματα του Αττίλα συγκαταλέγονται και τα εκατοντάδες παιδιά που βίωσαν στην πιο τρυφερή τους ηλικία το δράμα της προσφυγιάς και εκδιώχθηκαν άρον- άρον από τις οικογένειές τους για να σωθούν.

« Ένα πρωί με φώναξε η μητέρα μου, ήταν Νοέμβρης του 74 και μου είπε κοφτά με ύφος που δεν δεχόταν αντίρρηση «Μαριάννα φεύγεις για την Ελλάδα! Η βαλίτσα σου είναι έτοιμη»!  Εγώ έκλαιγα, δεν κατάλαβα τι γινόταν, ούτε που θα πήγαινα μόνη , ήμουν  ένα παιδάκι μόνο 8 χρονών που δεν καταλάβαινε γιατί το διώχνουν από το σπίτι. Ούτε καν χρόνος για εξηγήσεις δεν υπήρχε! Με κατέβασαν στο λιμάνι της Λεμεσού που ήταν εκεί κι άλλα εκατοντάδες παιδιά και γονείς. Ήμουν ένα ανυποψίαστο φοβισμένο κοριτσάκι μια σταλιά, ένα μικρό παιδί με μια τεράστια βαλίτσα, την πιο μεγάλη απ΄όλους! Και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια της ζωής μου. Ανέβηκα στο πλοίο απ΄όπου υπάρχει και η χαρακτηριστική φωτογραφία που μου τράβηξαν, όπου ανεβαίνοντας τη σκάλα σηκώνω το χέρι και τους αποχαιρετώ από μακριά!

Εγώ προσωπικά μέσα από αυτό το δράμα που εξελίχθηκε, μπορώ να πω ότι ήμουν από τα τυχερά παιδιά της προσφυγιάς.  Όταν φτάσαμε στον Πύργο κι άρχισαν να διαλέγουν παιδιά οι οικογένειες,  έτυχε να με πάρει υπό την προστασία του ο Μητροπολίτης Αθανάσιος και κατευθείαν με έδωσε στον οδηγό του, τον Γιάννη Παναγιωτόπουλο και τη σύζυγό του Κική, ήταν ένα ζευγάρι χωρίς παιδιά και με φρόντισαν σαν να ήμουν πραγματικό τους παιδί. Με αγάπησαν και τους αγάπησα με όλη μου την ψυχή, μάλιστα ήθελαν να με υιοθετήσουν κιόλας αλλά οι γονείς μου δεν το δέχθηκαν. Ο αποχωρισμός μας ήταν δύσκολος όταν πέρασε ο κίνδυνος και ήρθε η ώρα να επιστρέψω στο σπίτι μου στην Κύπρο.

Όμως όλα τα χρόνια που μεσολάβησαν μετά, ήταν στο πλευρό μου κι εγώ στο δικό τους σαν να ήταν δεύτεροι γονείς μου. Μάλιστα όταν η Κική αρρώστησε βαριά και μπαινόβγαινε στα Νοσοκομεία, εγώ ήμουν μαζί της και εγώ ήμουν αυτή που της έκλεισε τα μάτια όταν πέταξε η ψυχή της μακριά! Σήμερα νοιώθω πολύ συγκινημένη με αυτήν την επιστροφή όλων των παιδιών στην Ηλεία, μπορεί η Κική και ο Γιάννης να μην είναι πια εδώ, όμως οι αναμνήσεις θα είναι πάντα εδώ»!