Ολική Επαναφορά

Γράφει ο Δικαιόπολις

Αξιοκρατία. Αριστεία. Διαφάνεια. Λόγια, λόγια, λόγια. Δεν τα χορταίνει ο λαός. Όσες φορές κι αν τ’ ακούσει, θέλει κι άλλο. Εξάλλου, τα λόγια είναι η πιο φτηνή καύσιμη ύλη της πολιτικής. Είναι τσάμπα, σε αντίθεση με τις παντός είδους εξυπηρετήσεις προς μικρούς και μεγάλους ημετέρους. Εκεί προφανώς υπάρχει, συνδιαλλαγή, υπάρχει διαπλοκή και υπό μία έννοια υπάρχει πάντοτε και μία τιμή. Και αυτά τα ξέρει ο λαός.

Θυμάστε τι έλεγε ο κ. Μητσοτάκης προεκλογικά για το πώς θα πορευτεί ως κυβερνήτης στο θέμα της στελέχωσης του κρατικού μηχανισμού; Ξεχνιούνται αυτά τα ωραία και εύηχα που είχαν δελεάσει κόσμο και κοσμάκη;

Τι για ευρυχωρία μάς είχε πει, τι για την επιτομή του πολιτικού φιλελευθερισμού, τι για γενναία ανοίγματα σε άλλους χώρους, τι για κυβέρνηση των αρίστων και για επιτελικό κράτος. Και πριν από τις εκλογές και αμέσως μετά, το μήνυμα που έστελναν μερίδα του πολιτικού προσωπικού της Νέας Δημοκρατίας και οι δημοσιολόγοι της παράταξης ήταν: «Ξεχάστε αυτά που ξέρατε για τη Δεξιά. Με τον Μητσοτάκη αρχηγό έχει αλλάξει. Δεν είναι πια το κόμμα των πελατειακών λογικών και των ρουσφετιών. Αυτά που λέει θα τα κάνει. Ο παλαιοκομματικός λαϊκισμός έχει εξοριστεί και από τη θεωρία και από την πολιτική πρακτική της».

Στην ίδια χώρα δεν ζούμε όλοι; Άλλος πιάνει περισσότερα, άλλος λιγότερα, άλλος τα γνωρίζει εκ των έσω και άλλος τα παρακολουθεί στα κανάλια, άλλος σκέφτεται κάπως σοβαρά τα πράγματα κι άλλος δεν έχει γενικώς όρεξη να «σκάψει», αλλά όλοι, μα όλοι γνωρίζουμε ποιος ήταν ο μεταπολιτευτικός κανόνας σε σχέση με τους διορισμούς και την πατροπαράδοτη πελατειοκρατία, η οποία ανέκαθεν επικρατούσε στο δημόσιο.

Υπ’ αυτήν την έννοια, δεν μπορώ να πω ότι συμμερίζομαι ιδιαιτέρως την έκπληξη, λιγοστών, θέλω να πιστεύω, ρομαντικών ψυχών, που για κάποιον περίεργο λόγο είχαν σαγηνευτεί από τα ομολογουμένως όμορφα λογύδρια και τους προεκλογικούς πανηγυρικούς του κ. Μητσοτάκη. Στ’ αλήθεια πίστεψαν έστω και για μία στιγμή, ότι από εδώ και πέρα ο ουρανός θα ήταν γαλανός για όλους, όπως είχε δηλώσει την βραδιά των εκλογών έξω από τα γραφεία της Πειραιώς; Είναι δυνατόν; Όχι βέβαια, και αυτό επιβεβαιώθηκε πράγματι σχεδόν από την επόμενη κιόλας ημέρα, όπου ο ουρανός ήταν μεν καταγάλανος, αλλά μόνο για τους απανταχού γαλάζιους, γνωστούς και ως «τα δικά μας παιδιά», ημετέρους, κουμπάρους, μανάδες, θειάδες, αδελφάδες, συννυφάδες, ανιψούδες και όποιον  άλλο βαθμό συγγένειας ή κομματικής σσχέσης μπορεί να βάλει κανείς με το νου του.

Η Δεξιά βάζει πόδι και χέρι παντού στο κράτος. Τα κριτήρια δεν είναι η αξιοσύνη και ο επαγγελματισμός των προσώπων. Αρκούν η κομματική ένταξη και η μεσολάβηση κάποιου στελέχους. Με τη γλώσσα της πιάτσας, όποιος έχει «μπάρμπα στην Κορώνη» θα πιάσει την καλή. Ούτε διαγωνισμοί, ούτε συνεντεύξεις, ούτε αξιολογήσεις.

Δικαίως διαμαρτυρήθηκε ευθαρσώς σε ζωντανή μάλιστα τηλεοπτική εκπομπή ο γηραιός πολιτευτής –ε ρε έρμε Πορτοσάλτε, τι σου ‘μελλε να πάθεις–, τον οποίο τόλμησε να χαρακτηρίσει «αποτυχημένο πολιτευτή» στο twitter ο πρωθυπουργός. Ε, μα δεν σέβονται τίποτα πια τα κωλόπαιδα κύριε Πατέρα μου. Καβάλησαν ξανά το καλάμι τους και βλέπουν τους πάντες αφ’ υψηλού.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ο ουρανός τους έμοιαζε να σκοτεινιάζει λίγο επί ΣΥΡΙΖΑ αφού κόπηκαν τα πολλά πολλά, αλλά αυτοί έκαναν υπομονή και πλέον δικαιώνονται. Η ολική επαναφορά του κομματικού κράτους είναι γεγονός! Τα δικά μας παιδιά είναι εδώ και αυτή την φορά ήρθαν για να μείνουν. Ε μα ποιους θα βάλουμε, τους ξένους; Βορίδης «σπίκινγκ»!