«Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου». Η ιδέα που εγκιβωτίζεται μέσα σε αυτή τη ρήση του Λούντβιχ Βιτγκενστάιν είναι περίπου ότι η γλώσσα ταυτίζεται με τη σκέψη. Με άλλα λόγια, η σκέψη μας φτάνει μέχρι εκεί όπου φτάνει η γλώσσα μας, και δεν μπορεί να πάει παραπέρα.

Ώρες ώρες αναρωτιέται κανείς αν οι άνθρωποι που διαφεντεύουν τις τύχες αυτού του τόπου έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας και αν μπορούν να ιεραρχήσουν τις προτεραιότητες στη διαχείριση των κοινών.

Όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις κοτσάρουν ένα «για το καλό μας» και ξεκινούν τις κατεδαφίσεις. Και δεν είναι τα δεινά που συσσωρεύουν στις πλάτες των πολλών, όσο ότι ναρκοθετούν το μέλλον των παιδιών, των εγγονιών και των δισέγγονών μας υποδυόμενοι τους σωτήρες και τους «ιατρούς» όλων των δεινών.

Τα γερμανικής εμπνεύσεως και επιβολής μνημόνια πτωχοποίησαν, περιθωριοποίησαν και συνέθλιψαν τους περισσότερους Έλληνες. Όμως το μεγαλύτερο από τα δεινά που εκόμισαν είναι ότι είναι «συρρίκνωσαν» τη χώρα. Η δημογραφική «θηλιά» που μέρα με τη μέρα σφίγγει αποτελεί την πιο «θανατηφόρα» απειλή που άφησαν πεσκέσι οι δανειστές. Δεν είναι μόνο ότι οι νέοι Έλληνες δεν κάνουν παιδιά και ότι οι παλιοί ακολουθούν το… αναπόφευκτο της ζωής, αλλά ότι -το σημαντικότερο- χιλιάδες αγόρια και κορίτσια φεύγουν κρίνοντας ότι τα παιδιά τους θα πρέπει να γεννηθούν και να μεγαλώσουν σε άλλους τόπους.

Όλες οι σχετικές έρευνες που αφορούν τη δημογραφική συρρίκνωση καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: λιγοστεύουμε και γερνάμε. Σε ελάχιστες δεκαετίες από σήμερα η μείωση του πληθυσμού θα κυμαίνεται από 2% έως 25%.

Η αρνητική ανάπτυξη του πληθυσμού της χώρας, σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, κορυφώθηκε το 2013, όταν άγγιξε το -0,725%, ενώ για το έτος 2017 οι γεννήσεις ήταν 88.553 και οι θάνατοι 124.501.

Η EUROSTAT για το 2050 προβλέπει συρρίκνωση του πληθυσμού στα 8.911.800 κατοίκους. Αυτή η δημογραφική συρρίκνωση θα ανατρέψει όλα όσα σήμερα ο μέσος Έλληνας θεωρεί ως δεδομένα. Το συνταξιοδοτικό, οι παροχές υγείας, τα προγράμματα πρόνοιας, τα φορολογικά έσοδα, ακόμα και οι επενδύσεις θα τιναχτούν στον αέρα, καθώς λεφτά δεν θα υπάρχουν. Αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς αν λάβει υπόψη του ότι ο πληθυσμός παραγωγικής και εργάσιμης ηλικίας θα μειωθεί σε απόλυτες τιμές από τα 7 εκατομμύρια το 2015 στα 4,8-5,5 εκατομμύρια, με αποτέλεσμα ο ενεργός πληθυσμός να συρρικνωθεί κατά 1-1,5 εκατομμύρια άτομα το 2050.

Για να διατηρηθούν λοιπόν στα σημερινά επίπεδα οι κοινωνικές παροχές θα πρέπει οι φόροι και οι εισφορές να αυξηθούν τουλάχιστον κατά 20% σε σχέση με τα σημερινά επίπεδα. Και επειδή αυτό με ανάπτυξη 1%-2% θα είναι εξίσου καταστροφικό, οι ηγεσίες θα προωθήσουν προκρούστειες πολιτικές. Και φυσικά όλα τα δεινά των μνημονίων θα εξακολουθήσουν να υφίστανται, και μάλιστα πολλαπλασιαζόμενα.

Το brain drain θα συνεχιστεί, η κοινωνική ασφάλιση θα επιδεινωθεί, τα συστήματα εκπαίδευσης και υγείας θα εξατομικευτούν και σε μεγάλο μέρος τους θα ιδιωτικοποιηθούν, ενώ οι εργασιακές πολιτικές θα επιστρέψουν στον Μεσαίωνα. Και φυσικά σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου οι κοινωνικές αντιθέσεις θα οξύνονται και θα εντείνονται, οι στόχοι για την εξυπηρέτηση του θηριώδους δημόσιου χρέους θα απομακρύνονται καθώς η οικονομική συρρίκνωση θα λειτουργεί ως αυτοτροφοδοτούμενο σαρκοφάγο τέρας.

Δυστυχώς, για αυτό το δυσοίωνο μέλλον κανείς από τους κυβερνήτες δεν λέει τίποτα περισσότερο πέραν κάποιων γενικόλογων και αόριστων αναφορών. Όμοια με πέρσι, πρόπερσι… οι συντάκτες και οι πολιτικοί προϊστάμενοι ακολούθησαν την πεπατημένη: την αριθμητική παράθεση στόχων και επιδιώξεων που -υποτίθεται -παράγουν οικονομικά αποτελέσματα, αλλά αγνοούν την πολιτική.

Αυτή την εκκωφαντική σιωπή δεν περιμέναμε να τη σπάσει η νεοφιλελεύθερη Δεξιά. Όμως η Αριστερά, η οποία θέλει να εμφανίζει τον εαυτό της ως την έκφραση της σωφροσύνης και της υπευθυνότητας, γιατί σιωπά; Γιατί αφήνει να πάνε τα πράγματα στο απροχώρητο; Γιατί δεν ευαισθητοποιεί; Γιατί δεν κινητοποιεί;

Άραγε δεν γνωρίζει ότι η δημογραφική πενία στην οποία έχει περιπέσει ο τόπος είναι -βραχυπρόθεσμα- μη αναστρέψιμη και ότι πλέον το παιχνίδι δεν βρίσκεται στα πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά στο πόσοι θα έχουν απομείνει για να πληρώνουν;