Οι πόλεις της κόκκινης νύχτας *
Μετά το «Σόκ και Δέος» που προκάλεσε η τελευταία μεγάλη οικονομική κρίση του 2008 και τον πανικό που ακολούθησε με τον υγειονομικό Τρόμο του covid 19, ήρθαν και οι πολεμικές συγκρούσεις σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, με φυσιολογικό αποτέλεσμα τα συντηρητικά ένστικτα των πολιτών να επανέλθουν, έστω και βίαια, στην κανονικότητα.
Είναι στην ανθρώπινη φύση να ξεχνάει εύκολα τις μαύρες ημέρες του παρελθόντος (αλλά και ούτε καν να μαθαίνει κάτι από αυτές). Λίγα λόγια αισιοδοξίας, ένα φτερούγισμα ελπίδας, ένα γοητευτικό χάιδεμα στο αφτί, είναι αρκετά μέσα σε ταραγμένους καιρούς, για να μας ξαναρίξουν στην ασφάλεια και τη βολή του μικρόκοσμού μας, να μας αποτρέψουν από τους πειραματισμούς και τις ουτοπίες.
Η «ανομοιογενής» εκλογική πλειοψηφία του 2015 κάτω από την παντιέρα του ΣΥΡΙΖΑ (και δεν αναφέρομαι μόνο στην αναγκαστική κοινοβουλευτική πλειοψηφία με τους ΑΝΕΛ, για να μην ξεχνιόμαστε), ήταν αποτέλεσμα μιας μοναδικής συγκυρίας και ιστορικής συνθήκης. Αρκούσε μια σύντομη, έντιμη (κοινωνιολογικά) βόλτα στις πλατείες της αγανάκτησης, ώστε ένας σοβαρός παρατηρητής να είναι επιφυλακτικός απέναντι στην ώσμωση της εκδικητικής οργής, του αμήχανου παράπονου για την απώλεια ενός ψιμυθιοποιημένου «τρόπου ζωής», αλλά και της άδολης ευφορίας ενός πολυταξικού και πολυπολιτισμικού εκλογικού σώματος και τους διθυράμβους ακόμα και μπαρουτοκαπνισμένων αριστερών. Διότι οι «συνιστώσες» ήταν στην πραγματικότητα πολύ περισσότερες από τις επίσημες δεκατέσσερεις (14!)
Το γοητευτικό, νεανικό παρουσιαστικό του Αλέξη Τσίπρα τον έκανε εύκολα αποδεκτό και του έδωσε άκοπα την ευκαιρία να ηγηθεί ενός σχήματος που έκανε στην άκρη τον (γαλαζοαίματο) ριζοσπάστη Αλαβάνο (ο οποίος τοποθέτησε αρχικά τον Τσίπρα) και σιγά, σιγά «θόλωσε» φυσιογνωμικά, μέσα από τις χαοτικές, «επιστημονικές», ουμανιστικές κλπ ωραίες θεωρίες του παλιού ΚΚΕεσωτ του «νέου κύματος», τις ακροδεξιές κορώνες του Καμμένου, τις αναρχο-ακροαριστερές κινηματικές απαιτήσεις διάφορων γκρουπούσκουλων (που όσο δίκαιη και αν είναι η ατζέντα τους αδυνατούν να κατανοήσουν τις προτεραιότητες, δυστυχώς, μιας χειμαζόμενης κοινωνίας) και τα «εισαγγελικά διατάγματα» του Βαρουφάκη και της Κωνσταντοπούλου.
Και ενώ ο Τσίπρας αποδέχτηκε το φορτίο και ανέλαβε τη Διοίκηση (εξουσία δεν πρόκανε να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ) ενός πτωχευμένου κράτους και τη διαχείριση της φτώχειας του μεγαλύτερου τμήματος του πληθυσμού, ασκώντας όση εφαρμοσμένη πολιτική μπορούσε μέσα σε ένα δυσμενές και εχθρικό εξωτερικό περιβάλλον, είχε και τις εσωτερικές μουρμούρες και γκρίνιες του κάθε «πονεμένου», από το ναρκισσιστικό μαξιμαλισμό πολλών στελεχών, τα προσωπικά απωθημένα του Παπαγγελόπουλου και τις αλόγιστα ακραίες φωνασκίες και πράξεις ορισμένων που νόμιζαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνούσε – «επναστατικώ δικαίω…» και όχι μέσα από διαδικασίες αστικής κοινοβουλευτική Δημοκρατίας.
Αν συνυπολογίσει κανείς την ελλειπτική (έως ανύπαρκτη) παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στα συνδικάτα, στους χώρους εργασίας, στη Δημόσια Διοίκηση, στην Αστυνομία, στο Δικαστικό Σώμα και άλλους πυλώνες της κρατικής εξουσίας, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί τη δυσκολία του εγχειρήματος. Η δε «αιμοδοσία» στελεχών που ανένηψαν από τα αμαρτήματα του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ επέτεινε ακόμα περισσότερο τη σύγχυση και τον προβληματισμό.
Εντούτοις, ο Τσίπρας προσπάθησε. Και καβγά έστησε με τις Βρυξέλλες και τον απονενοημένο εκβιασμό του Βαρουφάκη στήριξε μέχρι ενός σημείου, όταν πήγε να το κάνει Κούγκι με τις Τράπεζες και σε έντιμες εκλογές κατέφυγε πριν υπογράψει το τελευταίο μνημόνιο. Στην Υγεία έγιναν πράγματα, στη Δικαιοσύνη (με εξαίρεση το φιάσκο Παπαγγελόπουλου – Νοβάρτις), στα κοινωνικά επιδόματα, στην Παιδεία, στην προστασία από τους πλειστηριασμούς, ακόμα και στη διαχείριση των δημόσιων τηλεοπτικών αδειών. Αλλά, ως γνωστόν, οι προθέσεις δεν είναι αρκετές. Και όταν μάλιστα στην εποχή της επικοινωνίας που ζούμε η επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «υπό το μηδέν», λογικά οι ατσίδες της «άλλης πλευράς» έκαναν αντιπολίτευση με σημαία τα λεκτικά ατοπήματα και το λούμπεν μάγκικο ύφος του Πολάκη ή τις ανοησίες του άπειρου και άσχετου με την πολιτική ίντριγκα Παπά… Με αποκορύφωμα την τραγωδία στο Μάτι. Και ένα Τσίπρα μόνιμα απολογούμενο, και μαζί του και ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Τσίπρας, αρέσει δεν αρέσει.
Κάπου έγραψε ο μέγιστος Καζαντζάκης: «οι ιδέες είναι τόσο μεγάλες και βαριές ανάλογα με την πλάτη αυτού που τις κουβαλάει…»
Πολύ πιθανόν οι πλάτες του Τσίπρα να μην άντεξαν αυτό το δυσβάσταχτο φορτίο του ΣΥΡΙΖΑ.
Και μετά ήρθε ο Κασσελάκης!
*Ο τίτλος του κειμένου είναι δανεισμένος από ένα δυστοπικό μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Μπάροουζ όπου ένας γοητευτικός πειρατής, ο κάπτεν Μίσσιον, στα τέλη του 18ου αιώνα, στήνει κάπου στις ακτές της Μαδαγασκάρης μια αποικία, τη LIbertatia. Αφυπνίζει τους εποίκους να δέχονται τη διαφορετικότητα, καταργεί τη δουλεία, επιβάλει την ισότητα, νομοθετεί την ελευθεριότητα, δίνει δικαιώματα στους ιθαγενείς, ώσπου στο τέλος, μέσα σε αυτόν τον αχταρμά, οι ιθαγενείς, παρασυρμένοι από σμπίρους και ξένους πράκτορες ότι πλέον η Αγγλική Αυτοκρατορία θα τα κάνει όλα σωστά και ωραία και δίκαια, τον θανατώνουν και διαλύουν την αποικία.
Ακόμα και μέσα από αυτόν τον Αχταρμά:
«η Ευκαιρία υπήρξε, η Ευκαιρία χάθηκε…»
Δ.Ρ
