Οι «Κόρες της σιωπής» στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Η Πυργιώτισσα δημοσιογράφος Δέσποινα Σωτηροπούλου διαγωνίζεται στο τμήμα podcast του Φεστιβάλ με ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ τεκμηρίωσης που αφορά την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες
Η έμφυλη βία και η γυναικοκτονία αποτυπώνονται σε ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ τεκμηρίωσης από την δημοσιογράφο, συγγραφέα και σκηνοθέτιδα Δέσποινα Σωτηροπούλου που έλκει την καταγωγή της απο τον Πύργο και είναι ένα από τα 16 podcast που διαγωνίζονται στο τμήμα podcast του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Η Δέσποινα Σωητροπούλου, δημιουργός του βραβευμένου ντοκιμαντέρ “ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ”, μέσα από μια μεγάλη δημοσιογραφική έρευνα με αφορμή τα μεγάλα ποσοστά κακοποίησης και γυναικοκτονιών τα τελευταία χρόνια, επιχειρεί να προσεγγίσει το θέμα από όλες τις πλευρές του. Πώς περιθάλπει το κράτος τα θύματα που τερματίζουν την ανοχή και τη σιωπή τους; Ποια η προστασία του νομικού συστήματος και γιατί η ανισότητα δεν έχει τέλος; Τις απαντήσεις δίνουν ακτιβίστριες συγγραφείς, ψυχολόγοι, και το podcast εστιάζει στις ακραίες καταστάσεις ισονομίας, μεταξύ της θέσης του αρσενικού και του θηλυκού στα μάτια της κοινωνίας
«Η τόση βία κατά των γυναικών, οι γυναικοκτονίες αλλά και η αδυναμία που παρουσιάζει η Πολιτεία μού δημιούργησαν ασφυξία. Ένοιωθα σαν να κακοποιούμαι και εγώ. Όταν ανέλαβα τη θέση της Εντεταλμένης Συμβούλου Ισότητας Φύλων στο Δήμο Νίκαιας Αγ.Ι.Ρέντη και είδα από τα ενδότερα τα τεράστια κενά, όταν συνειδητοποίησα πως όποια προσπάθεια κι αν έκανα έβρισκε σε τοίχο, όταν δεν μπορούσα να δώσω καμία λύση σε καμία γυναίκα που έφτανε σε μένα, άρχισα να αναζητώ περιφερειακές λύσεις. Ό,τι μπορούσα” αναφέρει η ίδια μιλώντας στην Lifo.
«Το πιο δύσκολο όμως ήταν να προσεγγίσω αυτές τις γυναίκες. Γυναίκες που δε μιλούν, γιατί ντρέπονται. Γυναίκες που δεν μιλούν, γιατί φοβούνται τι θα τους συμβεί την επόμενη στιγμή. Γυναίκες που έχουν μαζί τους τα παιδιά τους. Ελληνίδες, φιλοξενούμενες, πρόσφυγες. Γυναίκες φτιαγμένες από κόπωση. Σε υψηλά ή σε πιο χαμηλά οικονομικά στρώματα. Γυναίκες μόνες και εγκαταλελειμμένες, παρατημένες στην άδικη ζωή που τους επιβάλλουν οι κακοποιητές τους. Γυναίκες ως παιδιά αφού δεν γνωρίζουν, πώς να περπατήσουν τον δρόμο της απελευθέρωσής τους. Τα αστυνομικά τμήματα τις στέλνουν στον εισαγγελέα, ο εισαγγελέας σε δίκη, η δίκη σε χρόνια αναμονή και η χρόνια αναμονή στην πλήρη απομόνωση. Οι πιο πολλές τα παρατούν και επιστρέφουν. Κι όσες γλυτώνουν είναι γιατί υπάρχει κάποιο οικογενειακό ή φιλικό στήριγμα. Οι υπόλοιπες μένουν ή άστεγες και άπορες ή εκτός προσανατολισμού. Έπρεπε να τις στηρίξω τουλάχιστον στο επίπεδο της ενημέρωσης και της καθοδήγησης. Ήξερα, ότι μόνη μου δεν φτάνω αλλά δε με ένοιαζε. Το podcast που δημιούργησα με τους συνεργάτες μου καθώς και ένα οπτικοακουστικό ντοκιμαντέρ με τον ίδιο τίτλο είναι η καταγεγραμμένη εμπειρία μου από το δύσκολο έργο που ανέλαβα στον Δήμο μου.»
Τρεις μαρτυρίες γυναικών που βίωσαν και οι ίδιες αλλά και τα παιδιά τους τη βαρβαρότητα, την τρομοκρατία, τον φόβο και την εγκατάλειψη και ταυτόχρονα τα αναπάντητα ερωτήματα που αναζητούν ικανοποιητική απάντηση: Πώς προστατεύει το κράτος τη μητέρα και τα παιδιά της από τους κακοποιητές; Πώς περιθάλπει τα θύματα που τερματίζουν την ανοχή και τη σιωπή τους; Ποια η προστασία του νομικού συστήματος και γιατί κακοποίηση και ανισότητα δεν έχουν τέλος;
Όπως λέει η Δέσποινα «Σκληρός ο ανταγωνισμός αφού όλα τα θέματα είναι top κι αυτό δίνει υπεραξία. Βδομάδα όνειρο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης…..
Με την αγωνία της αλλά όποιος κι αν πάρει το πρώτο βραβείο εκείνο που έχει αξία είναι το ταξίδι…»
