Οι δυο μεγάλες ευκαιρίες για το Γιαννιτσοχώρι (Μέρος 1ο)
Του Θοδωρή Κόλλια, διαχειριστή yannitsochori.blogspot.gr
Για το Γιαννιτσοχώρι, το νεότερο μεγαλύτερο και πιο εύρωστο χωριό του δήμου μας, έχουμε αναφερθεί πλειστάκις μια και είναι και το χωριό μας. Πότε και πώς δημιουργήθηκε και πως εξελίχθηκε στη συνέχεια είναι γραμμένα. Εξάλλου και ο τίτλος της ιστοσελίδας μας έχει το όνομά του.
Αναντίρρητα το καλύτερο σημείο του είναι η παραλία και όλη η παραλιακή ζώνη με το παράλιο πευκοδάσος και τι αμμοθίνες. Παρά ταύτα δεν αξιοποίησε αυτό το προτέρημα εν αντιθέσει με τον παραδίπλα Κακόβατο από τον οποίο καταφανώς υπερτερεί.
Σήμερα θα ασχοληθούμε με αυτό το θέμα, την μη τουριστική ανάπτυξη, αν η σχέση και η επαφή των κατοίκων με τη θάλασσα άρχισε αρκετά νωρίς, στην αρχή της δεκαετίας του 1960 πριν από τα άλλα χωριά.
Λόγω της μορφολογίας της θάλασσας και του γιαλού [βαθιά θάλασσα, μεγάλη και απέραντη “αμμόεσσα” παραλία, χωρίς κανέναν όρμο ή κολπίσκο] οι κάτοικοι μόνον ως λουόμενοι σχετίζονταν με τη θάλασσα. Οπότε βάρκες, καΐκια και κάθε σχετικό πλεούμενο όχι μόνο δεν ευδοκίμησε αλλά δεν έγινε και καμία απόπειρα. Με την ψαρική δε η σχέση των κατοίκων ήταν πολύ μικρή έως μηδαμινή αν και στα πρώτα χρόνια υπήρξαν αποτρόπαια φαινόμενα παράνομης αλίευσης με δυναμίτες με θύμα τότε τον αείμνηστο Μήμη Παπακυριακόπουλο ή Αστρούκα. Συνάμα εκείνα τα πρώτα χρόνια, λόγω της μεγάλης παραλίας με το δάσος υπήρξε μεγάλη παρουσία ξένων τουριστών κυρίως με τροχόσπιτα κάθε είδους.
Αυτή την εποχή άνοιξαν στην παραλία δύο ταβέρνες, του Πετροπούλη με κληματαριές γύρω-γύρω και η “Ασπρη βίλα” του Γιάννη Γκούτ με ωραία μαγειρευτά φαγητά και σερβiτοράκια την Ελένη και τον Θοδωρή. Αυτά τα ταβερνάκια ή προηγήθηκαν ή έγιναν συνάμα με τις δυο πρωτοεμφανιζόμενες ταβέρνες του Κακοβάτου, του Γρηγόρη δίπλα στη θάλλασα που την πήρε το κύμα μια νύχτα και τις “ΜΟΥΡΙΕΣ” Κοροβέση.
Αν δεν κάνω λάθος λίγο καιρό αργότερα έγινε και το κάπινγκ “Απολλων” στα Πλατανάκια και το άλλο στο Θολό των Ταγαραίων.
Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, που ήταν καθοριστική στην εξέλιξη των δύο χωριών στο μεν Γιαννιτσοχώρι με γρήγορο ρυθμό κυριαρχεί γενικά και ολοκληρωτικά η παραγωγή με τα θερμοκήπια, κυρίως αγγουριών, που ήταν μαζική μετά τις λίγες σχετικά υπαίθριες καλλιέργειες, ντομάτες, καρπούζια, αραβόσιτος {κούκλες}, αρακάς, φασόλια χωραφίσια κτλ. στον δε Κακόβατο, μετά τη σταφίδα πού ήταν η μοναδική καλλιέργεια, που σιγά-σιγά εγκαταλείφθηκε, όπως περίπου έγινε και σε όλη την Ηλεία [ΑΣΟ] μετά την τεράστια ανάπτυξη και ιστορία των προηγούμενων πολλών δεκαετιών.
Αυτοί οι δύο λόγοι, δηλαδή η μεγάλη κυριαρχία των θερμοκηπίων στο Γιαννιτσοχώρι και η εγκατάλειψη της σταφίδας στον Κακόβατο αποτέλεσαν τους κύριους παράγοντες που οι μεν Κακοβατίτες στράφηκαν στον τουρισμό οι δε Γιαννιτσοχωρήτες στράφηκαν εξ ολοκλήρου στα θερμοκήπια. Αποτέλεσμα οι δυο ταβερνούλες στο Γιαννιτσοχώρι να κλείσουν και φυσικά οι διάφοροι τουρίστες να μαντρωθούν στα κάπινγκ.
Υπάρχει και ένας λόγος που επέδρασσε προς σε αυτή την εξέλιξη. Σίγουρα ο Κακόβατος είναι πιο παλιό χωριό και οι Κακοβατίτες είχαν ανώτερο πνευματικό με συνδικαλιστικές εμπειρίες από την κατοχή ακόμα, οπότε ήταν ριψοκίνδυνοι και αποδεχόμενοι του καινούργιου ενώ οι Γιαννιτσοχωρίτες εντελώς παθητικοί και διστακτικοί σε κάθε νέο.
Η άλλη ευκαιρία μεγάλης ανάδειξης είναι των τελευταίων χρόνων και σχετίζεται με την βλακώδη (;) αντιμετώπιση του περιβόητου Π.Δ για την προστασία της παραλιακής ζώνης από τον ανεκδιήγητο πρώην δήμαρχο Αλεξανδρόπουλο, που μαζί …συγκατάνευσε και ο εντελώς ανερμάτιστος πρώην πρόεδρος του χωριού ο Νώντας Τριγάζης. Περί αυτού σε άλλη μας δημοσίευση.
