Οι δικοί μας ήρωες έχουν μάτια δακρυσμένα

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”91909″ img_size=”full”][vc_column_text]

Του Κώστα Παπαντωνίου

Μέσα σε διάστημα μόνο λίγων ημερών, δύο άνθρωποι που έχουν εξελιχθεί σε πρόσωπα θαυμασμού για τον διαφορετικό, κινηματικό και μη, αλλά εξίσου πολύτιμο αγώνα τους απέναντι στον ρατσισμό και τον φασισμο, εμφανίστηκαν με τα μάτια τους δακρυσμένα. Εμφανίστηκαν να κλαίνε, έχοντας δάκρυα που έβγαιναν πηγαία από τα βάθη της ψυχής.

Από τη μία είναι η εικόνα του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Όταν ξεκίνησε την ομιλία του για τη διάκριση με το μεγαλύτερο σε αξία ατομικό βραβείο στο ΝΒΑ, το κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ στον κόσμο, του ήταν αδύνατο να συγκρατήσει τη συγκίνησή του. Μέχρι να φτάσει εδώ, είχε προηγηθεί μια ζωή γεμάτη κακουχίες, ρατσισμό, θυσίες, επίμονο και άνισο αγώνα. Αλλά και μια ζωή με αναπάντεχες απώλειες. Όπως του πατέρα του που πέθανε πριν δύο χρόνια.

Από την άλλη είναι η εικόνα της Μάγδας Φύσσα. Μπροστά στη θέα του δολοφόνου του παιδιού της, άρχισε να κλαίει γοερά. Μια ανθρώπινη αντίδραση που δεν αφαίρεση κάτι από τον δυναμισμό της όπως τον γνωρίζουμε, αλλά έκανε τον Ρουπακιά να φαίνεται ακόμη μικρότερος.

Από τη μία είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Το παιδί με τους γονείς μετανάστες. Το παιδί που μεγάλωσε στα Σεπόλια. Το παιδί που πουλούσε CD. Το παιδί που δεν είχε χρήματα να πάρει ρούχα και παπούτσια. Το παιδί που δεν είχε κάθε μέρα να φάει. Που δεν του έφταναν τα ψιλά για το εισιτήριο στο λεωφορείο. Το παιδί με τις φτηνές και φθαρμένες φόρμες. Το παιδί που στραβοκοιτούσαν οι ντόπιοι. Το παιδί που δεν είχε πάντα ρεύμα και νερό στο σπίτι κι έβλεπε τη σπιτονοικοκυρά να ενοχλεί κάθε τρεις και λίγο τους γονείς του για τα νοίκια που δεν καταβληθεί. Το παιδί που του αρνούνταν να έχει πατρίδα. Που δεν αναγνώριζαν την ύπαρξή του.

Το παιδί αυτό, σήμερα είναι και επίσημα ο καλύτερος μπασκετμπολίστας του κόσμου. Είναι ο άνθρωπος που έγραψε το όνομά του, δίπλα σε αυτά παικτών θρύλων, στους οποίους επίσης απονεμήθηκε ο τίτλος του MVP της χρονιάς (Most Valuable Player), όπως οι Μάικλ Τζόρνταν, Μάτζικ Τζόνσον και Λάρι Μπερντ.

Είναι ο άνθρωπος που εμπνέει παιδιά σε όλο τον κόσμο να παλέψουν μέχρι τέλους για το όποιο όνειρό τους. Είναι ο άνθρωπος που εμπνέει γονείς σε όλο τον κόσμο να δώσουν το όνομά του στο παιδί τους. Αλλά και ο άνθρωπος που δεν ξεχνά το παρελθόν τους. Τους ανθρώπους, από τους οποίους εκείνος εμπνεόταν και τον στήριξαν όταν δεν τον γνώριζε κανείς.

Από την άλλη είναι η Μάγδα Φύσσα.

Η μάνα που έχασε σε μια νύχτα το παιδί της. Η μάνα που άκουσε τα κανάλια να λένε ότι σκότωσαν τον γιο της για το ποδόσφαιρο. Που είδε το παλικάρι της, χάμω χτυπημένο, να γίνεται πρωτοσέλιδο για να πουλήσει η μεγαλύτερη κίτρινη-σκανδαλοθηρικη εφημερίδα. Που ζει με την απουσία. Που ζει με την προσβολή της μνήμης, κάθε φορά που βεβηλώνουν οι φασίστες τη προτομή του Παύλου, η οποία έχει τοποθετηθεί εκεί που δολοφονήθηκε.

Η μάνα αυτή, είναι σήμερα η γυναίκα σύμβολο στον αγώνα απέναντι στον φασισμό. Είναι η γυναίκα αγωνίστρια που δεν εγκατέλειψε στιγμή τον αγώνα. Που βρίσκεται σε κάθε δικάσιμο της δίκης σε βάρος της Χρυσής Αυγής και σε κάθε αντιφασιστική πορεία στην τιμή του Παύλου. Είναι η γυναίκα που αντικρίζει τους φασίστες καθημερινά και τους κοιτά χωρίς φόβο.  Που δεν πτοείται από τις απειλές, τις βρισιές και τις προσβολές. Που μένει ακλόνητη, αλλά και ανθρώπινη.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και η Μάγδα Φύσσα είναι τα δύο πιο εμβληματικά πρόσωπα της εποχής μας. Αντιπροσωπεύουν τη συγκινητική επιμονή, την προσπάθεια, τον αγώνα, τη θέληση για δικαίωση. Είναι δύο άνθρωποι που έχουν περάσει πολλά. Που έχουν στερηθεί πολλά. Που οι πληγές του δεν θα κλείσουν ποτέ. Είναι δύο άνθρωποι που δεν επιδιώκουν να καλλιεργήσουν τον μύθο της άτρωτης φυσιογνωμίας. Που λυγίζουν, όπως όλοι μας και κλαίνε κι αυτοί.

Οι ιστορίες τους είναι διαφορετικές.  Αγκαλιάζει όμως η μία την άλλη και γίνονται γροθιά στον φασισμό. Είναι ένα μεταναστόπουλο και μία μάνα. Είναι οι δικοί μας ήρωες.

Κι αν τους φέρει ποτέ ο δρόμος κοντά, είναι βέβαιo ότι μια αγκαλιά μεταξύ τους θα νικήσει το μίσος όλου του κόσμου. Σε όλα τα μήκη και πλάτη του, από τις αίθουσες δικαστηρίων, μέχρι τα γηπεδάκια μπάσκετ στα Σεπόλια και από το Κερατσίνι μέχρι το Μιλγουόκι.

Πηγή: 3pointmagazine.gr[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]