Όχι άλλη μιζέρια!

Γεράσαμε

Μέσα στις εποχές

και τα χρόνια…

Γιάννης Τόλιας

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

Κυριακή πρωί, ετοιμάζω τον καφέ μου, παίρνω βαθιές ανάσες για να ξεκινήσει η μέρα μου και κάθομαι στον υπολογιστή. Τον κοιτάζω,  με κοιτάζει και λέξη δεν βγαίνει! Πραγματικά δεν ξέρω αν θέλω να γράψω κάτι. Ενός είδους άρνηση με έχει καβαλήσει, ίσως γιατί νοιώθω ότι δεν έχω τίποτα να πω και τίποτα να προσθέσω που να μπορεί να φτιάξει τη μέρα μας. Κάνω μια γρήγορη  δημοσιογραφική  ενημέρωση, παιρνοδιαβαίνω ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, ξεφυλλίζω εφημερίδες, μα τίποτα δεν με ακουμπά. Μια από τα ίδια!

Ο πόλεμος στην καρδιά της Μέσης Ανατολής φουντώνει και τρέμει το φυλλοκάρδι μας, Προεδρικές εκλογές στην Αμερική  κλιμακώνεται ο αγώνας Κάμαλας- Τραμπ, στα δικά μας λημέρια το ΠΑΣΟΚ ψηφίζει για νέο αρχηγό, ο  τεμαχισμένος ΣΥΡΙΖΑ σε λίγο καιρό ακολουθεί, ο Μητσοτάκης γιορτάζει καμαρωτός στη Ρηγίλλης τα 50 χρόνια της ΝΔ ως άλλος Ναπολέων, πρωταγωνιστής στο πολιτικό σκηνικό, το ΚΚΕ κατεβαίνει σε διαμαρτυρίες για τη Νατοϊκή άσκηση στην 117 ΠΜ και τον πόλεμο και… thats’ all! Όσο για τα κοινωνικά θέματα πάμε από το κακό στο χειρότερο!

Μπουχτίσαμε από το κακό, το φτηνό,  τη μιζέρια, το κουτσομπολιό, τη βία, τη διαστροφή, την απαξίωση της πολιτικής, “πιασάρικα” θέματα για τους δημοσιογράφους γιατί το διψασμένο για “αίμα” κοινό περιμένει ποιόν θα πετάξουν στην αρένα για να τον κατασπαράξουν τα λιοντάρια! Κι επειδή δεν υπάρχουν κονδυλοφόροι πια, τα δάχτυλα δουλεύουν με πρωτοφανή ταχύτητα  τα πλήκτρα στο κινητό και στο πισί  και ο “οχετός” αδειάζει στα social media! Που να ξέραν τότε οι Ρωμαίοι ότι μετά από εκατοντάδες χρόνια τα λιοντάρια τους θα περιορίζονταν μόνο στα εθνικά πάρκα και στο τσίρκο! Την ίδια δουλειά την κάνουνε σήμερα αλλιώς!

Κι όσο για τα τοπικά, άστα να πάει! Ο Μήτσος συνάντησε το Δημήτρη, ο Κώστας συνάντησε τον Απόστολο, ο δήμαρχος τον αντιπεριφερειάρχη, ο αντιπεριφερειάρχης τον Υπουργό, ο Υπουργός τα μετάφερε στον Πρωθυπουργό και το σίριαλ συναντήσεις επί συναντήσεων έχει τον ατελείωτο  και συνήθως χωρίς αποτέλεσμα.  Αυτό που λέμε «χειροπιαστά αποτελέσματα» σπανίως έχει αποτέλεσμα γιατί ο κοινός παρανομαστής είναι ένας: Το  ταμείον είναι μείον και ποιος ξέρει πότε ο κεντρικός κουρβανάς θα γεμίσει για να μοιράσει κάτι στη συνέχεια κι έτσι η “συνάντηση” καταντά το τέλειο όπλο για να σκοτώνεις το χρόνο και να επανασχεδιάζεις ασκήσεις επί χάρτου. Το μόνο που έμεινε είναι η φωτογραφία, το κλικ της συνάντησης και τα μισοτελειωμένα έργα, αφού το κρατικό χρήμα πάει σε πολιτικές φιέστες.

Ναι ξέρω, σας έφτιαξα τη μέρα, αλλά τι να κάνουμε, αυτή είναι η πραγματικότητα σε μια πολύ light εκδοχή γιατί αν με ρωτήσεις προσωπικά τι με ενοχλεί πιο πολύ απ’ όλα, θα σου πω ΟΛΑ βέβαια, αλλά πιο πολύ η βία ανάμεσα στους νέους, στα παιδιά και στους εφήβους! Γιατί αυτά είναι το μέλλον του τόπου. Εμείς το κάψαμε τώρα βιολογικά το χαρτί μας κι αν έχουν σε αυτήν την ηλικία τόση βία και ωμότητα συσσωρευμένη μέσα τους, αλλά και τόση απάθεια και απαξίωση πως περιμένουμε να αλλάξει αυτός ο κόσμος;  Αν δεν “δουλέψουμε” όλοι μαζί πάνω στα παιδιά, γονείς, δάσκαλοι, ειδικοί, το μέλλον είναι “υποθηκευμένο”!  Αυτό είναι ότι πιο σοβαρό έχω σήμερα να καταθέσω μέσα από τούτες τις αράδες… Όχι άλλη μιζέρια και απάθεια!