Το ξέρεις ότι τα πράγματα δεν είναι σε όλα τα νησιά τόσο ρόδινα όσο τα παρουσιάζουν συνήθως τα τηλεοπτικά αφιερώματα αλλά με το πολύ δες δες ξεγελιέσαι και αποκτάς εσφαλμένα την εντύπωση ότι παντού έτσι είναι. Βλέπεις όλους αυτούς τους πρόσχαρους παρουσιαστές να περιδιαβαίνουν τα μεγαλύτερα νησιά και κατά κανόνα τους καλοκαιρινούς μήνες, όπου η τουριστική κίνηση πραγματικά μεταμορφώνει και τους πιο απόμερους προορισμούς, και λησμονάς ότι δεν είναι παντού έτσι.

Λησμονάς ότι υπάρχουν διασκορπισμένοι μια χούφτα «Σπαρτιάτες». Είναι εκείνοι οι οποίοι κρατούν τις Θερμοπύλες του Αιγαίου. Είναι οι λιγοστές ψυχές που κρατούν ζωντανά τα νησιά μας, επικυρώνοντας κάθε στιγμή με την παρουσία τους την κτητική αντωνυμία. Χωρίς αυτούς, όλα είναι σημάδια στο χάρτη. Κουκίδες ελληνικής γης άτακτα ριγμένες στην μοναξιά του πελάγους. Τον Χειμώνα είναι τα ζόρια, όπου οι ηλικιωμένοι παραμένουν αποκλεισμένοι για ημέρες ή και εβδομάδες ακόμη. Αλλά κι όταν δεν έχει καιρό, πού να πάνε και για πόσο να λείψουν;

«Γιατί δεν εγκαταλείπετε το νησί», ρωτά ο δημοσιογράφος, αν και γνωρίζει εκ των προτέρων την απάντηση: «Συνήθισα», «Τώρα πια είναι αργά», «Δεν έχω που να πάω»… Έτσι παραμένουν φύλακες μέχρι να τους νικήσει το γήρας ή η αρρώστια, οπότε σβήνουν οι φάροι τους. Αργά ή γρήγορα θα συμβεί κι αυτό, αφού ως επί το πλείστον οι νεότερες γενιές έχουν επιλέξει να φτιάξουν αλλού και αλλιώς τις ζωές τους. Το μόνο που θα μείνει είναι η ανάμνησή τους. Και οι ξένοι που θα έρχονται στο νησί, θα ξέρουν για εκείνη την παλιά ιστορία, που θα λέει ότι αυτοί οι τελευταίοι έπεσαν ηρωικά, πειθόμενοι από νόμους που η μοίρα έφτιαξε γι’ αυτούς.