Ο Σπύρος Φωτεινός

Του Γιώργου Ευθυμίου, εκπ/κού.                            

          Δεν πρόκειται, φίλοι του Δήμου της Αρχαίας Ολυμπίας, της Ηλείας και της Ελλάδας όλης, να γράψω κανέναν στομφώδη επικήδειο ή επιμνημόσυνο λόγο για το αθάνατο τέκνο της Ιεράς Άλτεως, που δεν είναι βέβαια το μοναδικό, αφού κι άλλα τέκνα της και πριν και μετά απ’ αυτόν, τα ίδια νάματα είχαν γευθεί και την ίδια λατρεία είχαν επιδείξει ή και επιδεικνύουν και σήμερα για την υπεραιώνια συγκατοίκηση των αρχαίων θεοτήτων της Πατρίδας μας, της υπό την ευρύτερη ή και τη στενότερη έννοιά της.

          Πολλά σίγουρα θα γραφτούν και θα ειπωθούν και τώρα και στο μέλλον απ’όσους γνώρισαν το έργο του κι απ’ όσους συνέχισαν και συνεχίζουν να υπηρετούν τα Ιερά και Όσια της φυλής μας, τα συγκεντρωμένα στον ανεπανάληπτο αυτό ιερό χώρο, σ’ όλο τον άγιο περίγυρό της, με τα βασανισμένα αλλά και δοξασμένα και Ιστορικά ανά τους αιώνες Χωριά, που αγκαλιάζουν τον μοναδικό στον κόσμο αυτό Δήμο.

          Ωστόσο, αντί άλλων αναφορών μου στο ιερό πρόσωπο του μεταστάντος στον παράδεισο της αθανασίας Σπύρου Φωτεινού,  προτίμησα να παραθέσω ένα κείμενό μου, που είχε φιλοξενηθεί στον τόσο χρήσιμο για την Ιστορία του Νομού μας και την προσφορά του στην Πατρίδα μας, την υπό την ευρεία και τη στενή της έννοια, τοπικό τύπο ( 12-12-2008), για να βγάλει κανείς τα συμπεράσματά του με βάση την αντικειμενική μου, κατά την άποψή μου, θεώρηση της προσωπικότητας του αλησμόνητου αυτού αγωνιστεί για τον λατρευτό μας τόπο:

Τι με κάνει να αναφερθώ με σεβασμό κι απέραντη εκτίμηση, στο Σπύρο το Φωτεινό, τον πρώην Δήμαρχο της Αρχαίας Ολυμπίας επί μια οκταετία;

     Έτσι, άραγε, ξαφνικά, ξύπνησε το ενδιαφέρον  μου για έναν άνθρωπο που το αποφάσισε να ιδιωτεύσει και να μην ασχοληθεί με τα κοινά, ενώ ήταν τόσο δραστήριος και τόσο ικανός και με αληθινό ενδιαφέρον για τα προβλήματα του τόπου που τον γέννησε και τον γαλούχησε με τις αρχές εκείνες που οι γονείς μας πατροπαράδοτα μάς μετέδιδαν, για να γίνουμε ωφέλιμοι  τόσο στη μικρή μας κοινωνία όσο και στην υπό ευρύτερη έννοια της Πατρίδα μας;

     Όχι, δε συνέβη αυτό. Η εκτίμησή μου για το Σπύρο ήταν και είναι εκείνη που τον πρωτογνώρισα και, παρά τη διαφορετικότητά μας σε ορισμένα θέματα, δεν αλλάζει με τίποτε. Γιατί κι εκείνος δεν άλλαξε στις αρχές του και τις πεποιθήσεις του. Ήταν και είναι οι αρχές και πεποιθήσεις εκείνες που καταξιώνουν τον άνθρωπο και τον κάνουν πρότυπο σε κείνους που είναι αντικειμενικοί και αμερόληπτοι, όταν κρίνουν τους άλλους και δεν παρασύρονται από τον υποκειμενισμό, που είναι βέβαιο πως είναι διαφορετικός από άνθρωπο σε άνθρωπο.

     Φυσικό και λογικό είναι να μην ταιριάζουμε όλοι οι άνθρωποι στο συναισθηματικό, διανοητικό και  ψυχικό  κόσμο.Και μάλλον εύλογο είναι ο καθένας μας ως προς τα τρία αυτά στοιχεία, που συνθέτουν την οντότητα του ανθρώπου, να έχει τη διαφορετικότητά του από τους άλλους. Αυτό όμως δεν εμποδίζει κανέναν από μας να ξεχωρίζουμε κάποιον για τις αξίες από τις οποίες εμφορείται, όταν αυτές είναι διαχρονικές και αποτελούν την πυξίδα για μια πορεία του εαυτού μας αλλά και της κοινωνίας μας προς την πρόοδο και την ευημερία όλων.

     Αυτό, λοιπόν, που με κάνει να θυμηθώ το Σπύρο και να κάνω μια – σίγουρα ανεπιθύμητη γι΄αυτόν – αναφορά στην προσωπικότητά του, είναι ο πόνος που νιώθω, γιατί ο Σπύρος αποστασιοποιήθηκε από τα κοινά (2009), για τα οποία κανείς δεν αμφιβάλλει , πιστεύω, πως η συμβολή του υπήρξε άκρως εποικοδομητική και με ανεξίτηλη τη σφραγίδα της προσφοράς του.

     Τον ίδιο πόνο, θεωρώ, νιώθουν  και πολλοί άλλοι, που τον γνώρισαν κι από την καλή κι από την ανάποδη. Γιατί είχε ο Σπύρος και τα αδύναμα σημεία, όπως τα έχουμε όλοι μας. Το αντίθετο  θα  έδειχνε  ένα υπερτέλειο ον, που το ξέρουμε καλά πως δεν υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει.

     Όμως τα ανθρώπινα αδύναμα σημεία του Σπύρου είναι τόσο ασήμαντα, που κι εκείνοι που στάθηκαν με αντιπαλότητα απέναντί του, δεν αποκρύβουν  το πόσο ικανός και άξιος υπήρξε και ως άνθρωπος αλλά και ως ταγός του Δήμου μας,που τον έβγαλε από την αφάνεια των χρόνων εκείνων και τον οδήγησε σε τροχιά ανάπτυξης αλλά και αναγνώρισης της παγκοσμιότητάς του.

     Ποιος μπορεί –αν τον είχε τότε γνωρίσει στο τιμόνι του Δήμου – να αρνηθεί τα χαρακτηριστικά της εντιμότητάς του, της ηθικότητάς του, της ειλικρίνειάς του, της εργατικότητάς του, της ανιδιοτέλειάς του ( το μισθό του τον ενσωμάτωνε στα έσοδα του Δήμου ), της δικαιοσύνης του αλλά και όλων των αρετών που κοσμούν μια φιλοσοφημένη και διαρκώς προβληματιζόμενη περί τα ανθρώπινα προσωπικότητα;

Ο Δήμαρχος της υπεραιώνιας και παγκόσμια δεδοξασμένης Αρχαίας Ολυμπίας δεν είναι πια ανάμεσά μας. Η αγάπη του όμως και το έργο του για τη λατρευτή Πατρίδα των Θεών,όπως και ο ίδιος, δεν πρόκειται να ξεχασθεί ποτέ.

Αιωνία η μνήμη του αθάνατου Σπύρου Φωτεινού.