Ο πάτος…

Ωρες-ώρες αισθάνεσαι πως όλα είναι προγραμματισμένα σε έναν αυτόματο πιλότο που έχει ως κατάληξη την πρόσκρουση. Τα πάντα αφημένα στην τύχη τους, μία τύχη που βαφτίζεται μονόδρομος, το άσπρο γίνεται μαύρο μπροστά στα μάτια σου, σε ένα απίθανο κρεσέντο διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Ζεις κάτι στο πετσί σου και σου λένε πως δεν το ζεις, αισθάνεσαι και σου λένε πως δεν το αισθάνεσαι.

Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι να έχει μπει στην εξίσωση και η ειρωνεία. Ειρωνεύονται εργαζόμενους που βρίσκονται ένα βήμα πριν τη φτώχεια, δασκάλους και γιατρούς που διεκδικούν τα αυτονόητα της αξιοπρέπειάς τους, οικογένειες που νιώθουν τον αέρα να τελειώνει στα μικρά τους πανάκριβα νοικιασμένα δωμάτια. Ο Πρωθυπουργός τηλεφώνησε λέει στη Φον ντερ Λάιεν για την ακρίβεια. Δεν χρειάζονται υπεραστικά, στην Ελλάδα είναι όλα τα τηλέφωνα που πρέπει να πάρει.

Πολιτική με όρους πλακίτσας. Η πραγματικότητα όμως είναι σαν εκείνο το «σταμάτησα εδώ και δύο χρόνια να παίρνω καφέ απ’ έξω και με τα λεφτά που εξοικονόμησα τώρα πια μπορώ να παίρνω καφέ απ’ έξω!». Τόσο δούλεμα δεν έχει φάει άλλη γενιά.