Ο παλιάτσος και ο ληστής

Τον Δεκέμβρη του 1967, λίγο πριν την επικείμενη πρωτοχρονιά, ο Bob Dylan κυκλοφορεί έναν ακόμη εμβληματικό δίσκο, το «John Wesley Harding». Το άλμπουμ περιείχε μια σειρά από εξαιρετικές συνθέσεις, ωστόσο το τέταρτο κομμάτι της πρώτης πλευράς του δίσκου ήταν εκείνο το οποίο έμελλε να επηρεάσει βαθύτερα από κάθε άλλο τη μουσική κοινότητα και τον κόσμο. Tο «All Along the Watchtower», το οποίο μεταφράζεται «Κατά Μήκος τoυ Πύργου», αποτελεί ένα από τα πλέον διασκευασμένα κομμάτια στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής. Το διασκεύασε ακόμα και ο Σαββόπουλος το 1971 με τίτλο «Ο Παλιάτσος και ο Ληστής», αλλά και οι Κατσιμιχαίοι.

Σκληρή πραγματικότητα

Πέρα από τη μουσική, το κομμάτι διαθέτει αξιοζήλευτο στιχουργικό βάθος και πρωτότυπη για την εποχή του αφηγηματική δομή. Είναι βέβαια δύσκολο να πει κανείς τι ακριβώς πραγματεύεται ο Dylan. Το μόνο αδιαμφισβήτητο είναι η ίδια η στιχομυθία μεταξύ του «παλιάτσου» και του «ληστή», οι οποίοι αναρωτιούνται τάχα αν υπάρχει διέξοδος από τη σκληρή καθημερινότητά τους. Αν μπορούν να ξεφύγουν από την κακή μοίρα την οποία τους έχουν επιφυλάξει οι ηγεμόνες και οι ισχυροί, οι οποίοι παρακολουθούν ατάραχοι τα δεινά των πληβείων, από την ασφάλεια των περίοπτων πύργων τους. Αν μη τι άλλο, οι αναφορές στο σήμερα, στο δικό μας σήμερα, είναι ευθείες.

Οι business men της «υγειούς επιχειρηματικότητας»

Σάμπως δεν έχουμε business men της «υγειούς» επιχειρηματικότητας αλλά και της «αριστεύουσας» πολιτικής, που μας κλέβουν ασύστολα και πίνουν το κρασί μας; Που σκάβουν τη γη μας; Που απομυζούν το δημόσιο ταμείο; Που τρώνε και πίνουν χάρη στον ιδρώτα μας; Λες και έτσι έπρεπε να είναι. Λες και αυτή είναι η φυσική τάξη πραγμάτων. Το μόνο το οποίο τους ενδιαφέρει δυστυχώς, είναι να μαζέψουν όσο χρήμα καταφέρουν στερώντας και το τελευταίο ευρώ από τα λαϊκά νοικοκυριά. Κι ας καίγεται ο κόσμος… Κυριολεκτικά. Κι ας βυθίζεται καθημερινά όλο και περισσότερο μία ολόκληρη κοινωνία στην ανέχεια και στη δυστυχία.

Υπάρχει διέξοδος εδώ

Οι, κατά τον Dylan πάντα, πρίγκηπες άραξαν στα κάστρα τους κι απολαμβάνουν τη θέα. Ο κόσμος από κάτω τρέχει αλλόφρων για να σωθεί. Κάποιοι το κάνουν υπηρετώντας τους αφέντες, τρέχοντας ξυπόλητοι από εδώ κι από εκεί. Ακόμα όμως κι αυτοί ζουν στην επισφάλεια. Ακόμα κι αυτοί ή έστω αρκετοί από δαύτους αγνοούν στην πραγματικότητα πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Και κανένας δε φαίνεται να νοιάζεται. Και κανένας δε φαίνεται να αγωνιά, που μία χώρα οδεύει πρόσω ολοταχώς στον γκρεμό. Αρκεί να μην υπάρχουν κακές ειδήσεις.

Ταξιδεύοντας στον χρόνο

Για τον «Economist» η Ελλάδα είναι η χωρα του 2023. Και όχι μόνο. Με μια δυνατή βροχή γίνεται εύκολα η χώρα του 1923.

Γενικά, η Ελλάδα είναι μία χώρα που σου επιτρέπει να ταξιδεύεις στον χρόνο και μάλιστα από τον καναπέ, αρκεί να έχεις μπροστά σου μια τηλεόραση. Ασφαλώς το ίδιο συμβαίνει σε άλλες χώρες. Εδώ ολόκληρες ΗΠΑ τείνουν να γίνουν η χώρα του 1863, σε κλίμα εμφυλίου πολέμου.

Όμως η ελληνική περίπτωση δείχνει μοναδική. Τα χρονικά déjà vu εναλλάσσονται συνέχεια μέσα σε ένα μοναδικό καρουζέλ αναχρονισμών και αντιφάσεων. Τι να σου πει ο «Economist» για την οικονομία όταν η ταμίας του σουπερμάρκετ σου λέει περισσότερα;