Ο Νόμος της ζούγκλας κυβερνά τον κόσμο

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”140377″ img_size=”full”][vc_column_text]Του Γιώργου Ευθυμίου, Εκπ/κού

Από πολύν καιρό, με όσα συμβαίνουν στον κόσμο, σκεφτόμουν να ασχοληθώ με το μακάβριο αυτό θέμα του Νόμου της Ζούγκλας, που κυβερνά με τον πιο βάναυσο, βάρβαρο και άθλιο τρόπο, χωρίς υπερβολή, την ανθρωπότητα.
Όχι πως στο παρελθόν η ζωή των ανθρώπων ήταν καλύτερη. Και τότε, μικροί και μεγάλοι, έζησαν και ζήσαμε την ίδια ή και χειρότερη ακόμη κατάσταση. Έζησαν τον πιο βάρβαρο πρωτογονισμό, για τον οποίο «οι ισχυροί» δεν έκαναν τίποτε έστω να τον μετριάσουν.
Πολλά είναι που μπορεί κανείς να πει για το απάνθρωπο παρελθόν των λαών, ιδιαίτερα των αδύναμων. Όχι πως σήμερα είναι καλύτερα τα πράγματα. Κάποια λίγα, ελάχιστα κράτη έχουν κάποιες βελτιωμένες συνθήκες της ζωής τους, μόνο που δεν τις γεύονται όλοι, αφού η μέγιστη πλειοψηφία του λαού τους ζει μέσα στη μιζέρια και τη δυστυχία, τη στέρηση και των πιο στοιχειωδών αγαθών, γιατί οι πλουτοκράτες συναγωνίζονται στο ποιος θα έχει τα περισσότερα δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια. Το διαβάζουμε κάθε τόσο στις εφημερίδες.
Τα λέω αυτά επηρεασμένος από μια σημερινή εκπομπή (24-10-2021) ενός καναλιού, που έφερε στο φως το ποια κατάσταση επικρατεί στην ΤΑΝΖΑΝΙΑ. Το πόσο δηλ. ελεεινή και τρισάθλια είναι η ζωή εκεί, όπως την περιέγραψε ένας Έλληνας ευαίσθητος και βαθιά ανθρωπιστής, που ζει μόνιμα στη Χώρα αυτή και βιώνει από κοντά την αθλιότητα του λαού αυτού. Το σχολείο, είπε, ούτε τουαλέτα έχει, ούτε και νερό. Το νερό για όλες τις ανάγκες τους το μεταφέρουν τα παιδιά από ένα ποτάμι, που απέχει πέντε χιλιόμετρα.
Όλα τα παραπάνω, όταν τα άκουσα, μου ξύπνησαν κάποιες θλιβερές θύμησες, που ζήσαμε κι εμείς της κάποιας ηλικίας, εδώ και 80 περίπου χρόνια. Γιατί κι εμείς ούτε τουαλέτα είχαμε στο σχολείο, ούτε και νερό. Αυτό το μεταφέρναμε κι εμείς . Οι μανάδες μας με το βαρέλι στην πλάτη κι εμείς τα παιδιά μ’ ένα γκουβά από τη βρύση Δόξερη, που είναι ένα έργο τέχνης από την εποχή της Τουρκοκρατίας και απέχει από το χωριό δύο περίπου χιλιόμετρα.
Μίλησε ακόμη ο συμπαθέστατος νεαρός Έλληνας, που κατέχει άριστα την Ελληνική, και για το ότι στη μικρή αίθουσα του κάθε σχολείου τους στοιβάζονται πάνω από 100 μαθητές.
Τι ήταν αυτό να το πει. Με έκανε να θυμηθώ πως και στο σχολειό το δικό μας τα ίδια και χειρότερα συνέβαιναν. Είχαμε κι εμείς ένα μικρό σχολειό μιας αίθουσας των 100 τετραγωνικών και στοιβαζόμασταν σ’ αυτό (απίστευτο) πάνω από 250 μαθητές, μ’ έναν ιερομάρτυρα για όλες τις τάξεις Δάσκαλο, τον αείμνηστο Γεώργιο Δημητρακόπουλο από το Πελόπιο.
Έφερα ακόμη στη μνήμη μου πως και στο Πελόπιο, ως εκπαιδευτικός πια, είχαμε 90 και πλέον μαθητές στην κάθε τάξη. Ωστόσο τουαλέτες και νερό είχαμε. Όχι πως όλα ήταν ρόδινα. Ίσα – ίσα μια και ήταν η εποχή που βγήκαμε από το σκοτάδι, καθημαγμένοι από τον επάρατο Εμφύλιο Πόλεμο (1944-1949), δικαιολογημένα η Πατρίδα μας δεν είχε κάνει άλματα σε κανέναν τομέα, και περισσότερο στην Παιδεία, που κάποιοι την ήθελαν στα μέτρα τους, για να την ποδηγετούν με βάση τα συμφέροντά τους.
Τρανό παράδειγμα είναι πως έναν μεγάλο Παιδαγωγό και μεταρρυθμιστή, που είχε τότε την ευτυχία η Πατρίδα μας να έχει στους κόλπους της, τον Ευάγγελο Παπανούτσο, που ήθελε αχρωμάτιστα και ακομμάτιστα να διαθέσει τη ζωή του για την πρόοδο της Πατρίδας μας, σαν άλλος Κωστής Παλαμάς, κάποιοι όμως ήθελαν να τον αποπέμψουν για τους δικούς τους λόγους, με κυριότερο τον ενδοιασμό τους μήπως δεν θα μπορούν να ποδηγετούν τη νεολαία μας με βάση τις δικές τους αρχές και αξίες, με σκοπό να είναι αυτή ευκολομεταχείριστη για τα δικά τους συμφέροντα.
Μετά απ’ αυτούς κάποιος που έκανε τον παιδαγωγό και ήθελε να γραφτεί το όνομά του ανάμεσα στους μεταρρυθμιστές, προέβη στη μετατροπή του βασικότερου μαθήματος της Χώρας μας, της Ιστορίας, που μας συνδέει με το παρελθόν της δοξασμένης μας Πατρίδας, σε προαιρετικό για τους μαθητές…. Φευ!!! Σίγουρα θα τρίζουν τα κόκκαλα των προγόνων μας, γιατί, ενώ μας είπαν πως είναι «Όλβιος όστις της Ιστορίας έσχε μάθησιν» ( ευτυχής όποιος γνωρίζει την Ιστορία), ο «παιδαγωγός αυτός» προφανώς είχε άγνοια του σοφού αυτού γνωμικού, που μας λέει πως η γνώση του παρελθόντος, του παλιού και του πρόσφατου, μας βοηθεί να αποφεύγουμε τα λάθη τους και να τους μιμούμαστε στις επιτυχίες τους….
Ένας άλλος πάλι θεώρησε πως θα γίνει κι αυτός μεγάλος μεταρρυθμιστής, αν καθιέρωνε το πρωινό ξεκίνημα των μαθημάτων να γινόταν στις εννιά το πρωί, για να μπορούν οι μαθητές, το προηγούμενο βράδυ, «να διασκεδάζουν χωρίς άγχος», όπως σχολιάσθηκε τότε.
Είναι πολλοί από τους υπουργούς της Βουλής, που αποπειράθηκαν ή και αποπειρώνται να αφήσουν τη σφραγίδα τους στο αξίωμά τους. Και δεν έχουν άδικο. Την υψηλή τους θέση την αναδέχτηκε ο καθένας τους , για να προσφέρει στον τομέα του ό,τι καλύτερο για τη Χώρα του, για το λαό.
Μπορεί όμως να κάνει και λάθος, όπως λάθος είναι η μεταφορά της Κοινωνιολογίας από τη Γ΄ Λυκείου στους μαθητές του Γυμνασίου. Ενώ θα έπρεπε σ΄όλες τις τάξεις Γυμνασίου και Λυκείου να διδάσκεται για τη σωστή πολιτικοποίηση των νέων μας, που δε θα τους αφήσει να μπουν στη Κοινωνία με πάθη που θα οδηγούν στο μίσος, στη βία, στην αναρχία, στην εγκληματικότητα, στην αυθαιρεσία, στην τυραννία, στη βαρβαρότητα, στους αιμοσταγείς πολέμους των ισχυρών της γης….. σ’ όλα τα πάθη που τελευταία βρίσκονται σε έξαρση …. Και απογοητευόμαστε.
Αν δεν κοινωνικοποιήσουμε σε βάθος τους νέους μας από τα γεννοφάσκια τους μάλιστα, δηλ. και από την οικογένεια, τους αφήνουμε περιθώρια να κάνουν τα ίδια λάθη με μας και τότε δικαιολογημένα θα μας πουν:
«Μέσα από την κόλασή μου σου φωνάζω
Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω».
Σοφά λόγια της Γαλάτιας, της πρώτης γυναίκας του Νίκου Καζαντζάκη, που θέλει να μας πει «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».
Όταν λοιπόν η Παιδεία μας παραπαίει και οι πολίτες από την νεανική τους ηλικία δεν διδάσκονται από τα θετικά και αρνητικά στοιχεία του παρελθόντος μην παραξενευόμαστε που την ανθρωπότητα την κυβερνά και θα την κυβερνά ο Νόμος της Ζούγκλας.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]