Ο κόσμος αλλάζει

Ο κόσμος αλλάζει. Το βλέπεις στις ειδήσεις. Το ακούς στα καφενεία και στις παρέες. Το αισθάνεσαι όταν περπατάς στην αγορά. Δεν είναι ο κόσμος που ξέραμε. Δεν ισχυρίζομαι ότι ο τελευταίος ήταν κατ’ ανάγκη καλύτερος ή χειρότερος. Δεν εξιδανικεύω το παρελθόν χρωματίζοντας ηθικά το παρόν. Απλώς γνωρίζοντας από την καλή και από την ανάποδη τη δημόσια ζωή των τελευταίων σαράντα χρόνων και επιχειρώντας να δεις το σήμερα με μία κάποια απόσταση, διαπιστώνεις ότι αυτές οι μέρες είναι κάπως παράταιρες, παράξενες, αδέσποτες, με την έννοια ότι ξενίζουν τα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας.

Η χιονοστιβάδα

Από τη μία η διαρκώς διογκούμενη χιονοστιβάδα των αλλεπάλληλων αποκαλύψεων για παιδοβιαστές και για κυκλώματα εκμετάλλευσης και κακοποίησης παιδιών. Αμέτρητες ιστορίες γεμάτες φρίκη και τραγικότητα. Δεκάδες περιστατικά που επανήλθαν ή βγήκαν στο φως για πρώτη φορά.. Και όλα αυτά δίχως καν να μιλήσουμε εκτενώς για την κατακόρυφη αύξηση των γυναικοκτονιών και των βιασμών γυναικών.

Η υποβάθμιση

Από την άλλη, η σκληρή καθημερινότητα. Μετά το επικοινωνιακό αλλά και ουσιαστικό φιάσκο με το καλάθι της νοικοκυράς, έχει καταστεί σαφές ότι η συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία έχει οδηγηθεί μάλλον ανεπιστρεπτί σε μία νέα δριμεία υποβάθμιση, τόσο του επιπέδου διαβίωσης, όσο και των κοινωνικών παροχών. Μα καλά, θα πει κανείς, αυτό έγινε και επί μνημονίων. Πράγματι έγινε και μάλιστα με δυσβάσταχτο οικονομικό και κοινωνικό κόστος, το οποίο αποτυπώθηκε και στους αριθμούς των αυτοχειριών. Μόνο που το γεγονός αυτό, καταδεικνύει ακριβώς την κρισιμότητα της κατάστασης σε σχέση με τα ιδιαίτερα εύθραυστα πια όρια της  λεγόμενης κοινωνικής συνοχής στη χώρα.

Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε

Τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, σε ένα ορμητικό  ποτάμι ανοησίας, όπου αυτοί οι οποίοι υποτίθεται ότι φέρουν την υποχρέωση να ενημερώνουν, πετούν την μπάλα στην εξέδρα. Δεν διαπραγματεύονται τα πολλά και συγκεκριμένα προβλήματα που αφορούν τον κόσμο. Δεν διαπραγματεύονται την καθημερινότητα, την ανεργία, το καλάθι της νοικοκυράς, τις συνθήκες διαβίωσης, το όριο της φτώχειας, τις ίσες ευκαιρίες, την αξιοκρατία. Ένα σωρό εφημερίδες και ιστοσελίδες στην υπηρεσία της «αναίμακτης» ενημέρωσης.  Άλλα αντ’ άλλων και άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε γενικώς, όπως έλεγε κι ο θυμόσοφος Μακρυγιάννης. Άλλα λόγια, για να μην προκαλέσουμε, να μη γίνουμε δυσάρεστοι σε κέντρα και σε παράκεντρα. Μόνο να είμαστε ήσυχοι και πάνω απ’ όλα… αγαπημένοι.

Καιρός να επαληθευθούμε

Ίσως σήμερα να βρισκόμαστε σε ένα  ναδίρ. Ίσως έχουμε κουραστεί όλες και όλοι να δημιουργούμε δικαιολογίες, να δίνουμε άλλοθι, να αναζητούμε εναλλακτικές εξηγήσεις, μόνο και μόνο για να αποφύγουμε να αποδεχθούμε το αυτονόητο. Μόνο και μόνο για να μην επισημοποιήσουμε την αντίθεσή μας, την οργή μας, τη στενοχώρια για το δίκιο μας, για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Το μόνο καλό σε μία τέτοια κατάσταση είναι ότι υπάρχει μόνο ένας δρόμος και αυτός οδηγεί προς τα επάνω. Το κρίσιμο διακύβευμα λοιπόν, το οποίο πλέον έχει διαμορφωθεί για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία είναι το πότε.

Πόσο αποφασισμένοι, πόσο έτοιμοι και πόσο ώριμοι έχουμε γίνει ως πολίτες, οι οποίοι αρνούνται πλέον να συνθηκολογούν με τη διαρκή υποβάθμιση της ζωής τους. Η νέα χρονιά είναι μία καλή ευκαιρία και για μία νέα αρχή. Τέρμα η βρώμα και η δυσωδία, τα θολά νερά της σήψης. Έφτασε ο καιρός. Έφτασε ο καιρός να επαληθευτούμε.

Μέρες  αδέσποτες

 Με άλλα λόγια, η δεκαετία των μνημονίων είχε τεράστιο κόστος αλλά τελικά απορροφήθηκε από την αγορά, κάτι των οποίο δε συνέβη με τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της κρίσης της πανδημίας, αλλά δε συμβαίνει ούτε με τις συνέπειες της ενεργειακής κρίσης και της ραγδαίας αύξησης του κόστους στοιχειώδους διαβίωσης. Κάπως έτσι περνούν οι μέρες μας. Μέρες παράξενες, παράταιρες, μακριά από κάθετι που είχαμε μάθει να προσλαμβάνουμε και να θεωρούμε φυσιολογικό. Μέρες αδέσποτες, σφηνώθηκαν στην πόλη μου…