Παρότι φυσιολογικά η θερμοκρασία τις τελευταίες μέρες φθίνει, το πολιτικό θερμόμετρο έχει χτυπήσει κόκκινο. Κι αυτή τη φορά δεν πρόκειται για μία ακόμη δημοσιογραφική αδεία, σαν τις συνήθεις υπερβολές τις οποίες μεταχειρίζονται τακτικά οι άνθρωποι του χώρου μας, προκειμένου να δημιουργήσουν κλίμα συγκίνησης στο αναγνωστικό κοινό, αλλά για πασιφανή και κοινά παραδεκτή πραγματικότητα. Υπό μία έννοια, ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο, λόγω και της δίκης (και καταδίκης) των νεοναζιστών, ότι τούτος ο μήνας θα είναι διαφορετικός. Πράγματι, η 7^η Οκτώβρη μετατράπηκε σε ημερομηνία ορόσημο για την δημοκρατία στον τόπο και την δημοκρατική συνείδηση του ελληνικού λαού. Έτσι, θα έχουμε ένα τουλάχιστον πράγμα να θυμόμαστε –θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε– από το 2020, το οποίο κατά τα άλλα είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θα θέλει να θυμάται.

Ίσως μάλιστα η πιο δύσκολη σκέψη για το 2020 να είναι ότι δεν τελείωσε ακόμα, όπως και ότι μέχρι το τέλος του μήνα, οι βασικοί δείκτες οι οποίοι επηρεάζουν άμεσα την ζωή μας, θα εξακολουθήσουν να βαίνουν κλιμακούμενοι. Πρώτος και χειρότερος δείκτης, καθότι επηρεάζει όλο το φάσμα της δραστηριότητάς μας, είναι βεβαίως η εξάπλωση του κορονοϊού. Μπορεί τις τελευταίες ημέρες ο αριθμός των κρουσμάτων να παραμένει σταθερός, ωστόσο το αμείλικτο στοιχείο το οποίο προκαλεί μεγάλη ανησυχία στην πολιτική ηγεσία όσο και στους πολίτες είναι ο αριθμός «100», καθώς για πρώτη φορά από το ξέσπασμα της πανδημίας, ο αριθμός των διασωληνωμένων ασθενών έφτασε σε τριψήφιο νούμερο. Όπως πάντα, η συντριπτική πλειοψηφία των κρουσμάτων καταγράφεται στην Αττική. Όμως όσο κι αν αυτό δημιουργεί ένα αίσθημα αισιοδοξίας για την επαρχία, ας μην λησμονούμε ότι οποιαδήποτε αρνητική εξέλιξη στο διοικητικό κέντρο της χώρας, αργά ή γρήγορα, επηρεάζει και την περιφέρεια, ήδη τα προειδοποιητικά καμπανάκια στο νομό χτυπούν δαιμονισμένα.

Εξίσου θερμό είναι το τοπίο στην παιδεία. Με 147 σχολικές αίθουσες ή ακόμη και ολόκληρα σχολεία κλειστά μέχρι στιγμής (η λίστα ανανεώνεται διαρκώς από το υπουργείο Παιδείας) και απροσδιόριστο αριθμό σχολείων σε κατάληψη, εφόσον το μέτρο της υποχρεωτικής τηλεκπαίδευσης, αν μη τι άλλο, θόλωσε τα νερά σε σχέση με τον πραγματικό αριθμό των σχολείων σε κανονική λειτουργία, το εκπαιδευτικό σύστημα παραπαίει. Κατά συνέπεια, δεν είναι αντικειμενικά δυνατό να γνωρίζουμε σήμερα αν είναι 200, 300, 50 ή 20 τα σχολεία σε κατάληψη. Το βέβαιο είναι ότι η σύγκρουση της κ. υπουργού με τους μαθητές έχει οδηγηθεί στα άκρα, μετά την υιοθέτηση του αμφιλεγόμενου μέτρου από την πλευρά του υπουργείου, αλλά και την εξίσου οξεία απάντηση ενός «ανένδοτου αγώνα» από το μαθητικό κίνημα. Ούτε βοήθησε στην αποκλιμάκωση της κατάστασης το ανηλεές κυνήγι των μαθητών από τις δυνάμεις καταστολής, με τις τελευταίες να καταδιώκουν μαθητές οι οποίοι συμμετείχαν στην διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο, μέχρι την είσοδο γνωστού εμπορικού κέντρου της πρωτεύουσας.

Σε κάθε περίπτωση, ειδικής μνείας αξίζουν οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι, όπως οι γιατροί και νοσηλευτές στα νοσοκομεία, είναι οι αφανείς ήρωες εν μέσω αυτού του απερίγραπτου χάους.

Για την οικονομία, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Την κατάσταση την βιώνουν και την μεταφέρουν καθημερινά οι άνθρωποι της αγοράς. Εκεί, δεν πιάνουν οι αισιόδοξες προβλέψεις και τα ευχολόγια. Εκεί ισχύει μόνο ο αμείλικτος νόμος της πραγματικής οικονομίας. Βγαίνεις αυτό το μήνα; Ακόμα και αυτή τη βδομάδα; Έχει καλώς. Δεν βγαίνεις; Ξεκίνα να μαζεύεις και σκέψου τι θα κάνεις από εδώ και πέρα. Δεν θέλω να αναφερθώ σε νούμερα γιατί είναι αποκαρδιωτικά και απλώς θα επιτείνουν την γενική δυσθυμία του κόσμου. Ανεργία, κατανάλωση, ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις, είναι στο κόκκινο, σε έναν Οκτώβρη ο οποίος δείχνει ήδη μακρύς και θα τον καταλαβαίνουμε καλά σε κάθε μία από τις τριάντα μία ημέρες του. Μακρύς και δύσκολος, όπως ο επερχόμενος χειμώνας.