Στις 15 Αυγούστου του 1950, ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας, εν ενεργεία πρωθυπουργός, είχε ταξιδέψει στην Τήνο για να παραστεί στη λειτουργία στον ναό της Μεγαλόχαρης.
Περνώντας με το καράβι έξω από τη Μακρόνησο κι αγναντεύοντας το κολαστήριο των εξόριστων φυλακισμένων αριστερών, λέγεται ότι ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του Μαύρου Καβαλάρη.
Είχε περάσει μόνο ένας χρόνος από το τέλος του εμφυλίου πολέμου και πρόθεση του Πλαστήρα ήταν η συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων και η εθνική συμφιλίωση.
Λίγους μήνες πριν είχαν διεξαχθεί, με αναλογικό σύστημα, οι πρώτες μετεμφυλιακές εκλογές που σηματοδότησαν το τέλος του δικομματισμού του Λαϊκού Κόμματος και του Κόμματος Φιλελευθέρων.
Από τις εκλογές εκείνες, επειδή κανένα κόμμα δεν είχε πάρει ποσοστό πάνω από 20%, προέκυψαν πέντε εύθραυστες κεντρώες κυβερνήσεις συνεργασίας.
Τον Δεκαπενταύγουστο του 1950, ο Πλαστήρας ήταν πρωθυπουργός σε μία από αυτές συνεργαζόμενος με τον Σοφοκλή Βενιζέλο, γι’ αυτό παρακολούθησε τη λειτουργία στον ναό της Μεγαλόχαρης και ύστερα εκφώνησε λόγο κατά τα ειωθότα εκείνης της εποχής.
Ενα απόσπασμα της ομιλίας του, η οποία αναμενόταν ως μια συνηθισμένη ομιλία ρουτίνας, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στο ακροατήριο των πιστών και βέβαια στους επισήμους που παρακολούθησαν τη λειτουργία.
Ο Πλαστήρας, προφανώς αγανακτισμένος από την κωλυσιεργία κάποιων που δεν συμφωνούσαν με τη λήθη και τη χάραξη δημοκρατικής πορείας για τη χώρα, είπε πάνω-κάτω τα εξής: «Βρίσκομαι εδώ στον ναό της Μεγαλόχαρης, τον ιερό ναό του χριστιανισμού που διδάσκει την αγάπη, τη μετάνοια, τη συγχώρεση και τη συναδέλφωση των ανθρώπων. Θα ήθελα κι εγώ ως πρωθυπουργός τη λήθη, τη συγχώρεση και την εθνική συμφιλίωση. Ομως υπάρχουν κάποιοι στην κυβέρνηση που δεν το επιθυμούν!».
Έπειτα από αυτή τη δήλωση-βόμβα που συντάραξε το ακροατήριο των παρευρισκομένων αλλά και το πανελλήνιο, ο Σοφοκλής Βενιζέλος απέσυρε την υποστήριξή του και η ολιγόμηνη κυβέρνηση του Μαύρου Καβαλάρη έπεσε άδοξα, αλλά τουλάχιστον ηρωικά.
Το συναίσθημα είχε επικρατήσει της λογικής και του πολιτικού κόστους καθώς οι αντιδραστικές δυνάμεις πίεζαν ασφυκτικά τον κεντρώο πρωθυπουργό και εμπόδιζαν με κάθε τρόπο την πορεία εκδημοκρατισμού της χώρας.
Ο Πλαστήρας είχε, αμέσως μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του για εθνική συμφιλίωση με σταδιακή κατάργηση του κολαστηρίου της Μακρονήσου.
Το απέδειξε με την ομιλία του τον Δεκαπενταύγουστο στην Τήνο, πετώντας το γάντι σε όσους υποκρίνονταν και υπονόμευαν την εθνική συμφιλίωση από τα παρασκήνια επενδύοντας στη διχαστική πολιτική της ακραίας πόλωσης.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι, δυστυχώς, μεταξύ των υπονομευτών ήταν και ο ηττημένος στον Εμφύλιο ηγέτης του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, ο οποίος με το «όπλο παρά πόδα» και την αλλοπρόσαλλη αυτοκαταστροφική πολιτική συμπεριφορά του αποπροσανατόλιζε και οδηγούσε σε αδιέξοδο τον κόσμο της Αριστεράς.
Ο Ζαχαριάδης αποκαλούσε τον Πλαστήρα «Ιούδα της Δημοκρατίας» που φοράει τη μάσκα του δημοκράτη ενώ παίζει το παιχνίδι των Αμερικανών (εξ ου και το σλόγκαν «Τι Πλαστήρας τι Παπάγος»), ενώ ταυτόχρονα για να αποφύγει την κριτική για τις τραγικές επιλογές του, κατέφευγε στον σεχταρισμό, αντιπαλεύοντας την ιδέα ενός ενιαίου μετώπου με τα μικρά ΕΑΜικά κόμματα (ΣΚ/ΕΛΔ, Αριστερούς Φιλελεύθερους κ.ά.) και γενικά με τα κόμματα της Κεντροαριστεράς.
Δημήτρης Ταταρουνης
Πηγή: efsyn.gr
