Το καθεστώς της επιτροπής των εμπειρογνωμόνων υγείας, που μονοπωλούσαν, και μονοπωλούν, τον κρατικό, δημόσιο τηλεοπτικό χρόνο, καθώς και τα πρωτοσέλιδα, αλλά και την κύρια ύλη των εφημερίδων, υποσκελίζοντας ή ακυρώνοντας την όποια αντίθετη ή έστω διαφορετική άποψη στα δόγματά τους, δεν άφησαν να γίνει γνωστή στο ευρύτερο κοινό μια εξαιρετικά σημαντική μελέτη ου ΚΕΠΥ (Κέντρου Έρευνας και Εκπαίδευσης στη Δημόσια Υγεία, την Πολιτική Υγείας και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας) με τίτλο «Κριτική αποτίμηση της ετοιμότητας και των πολιτικών αντιμετώπισης της πανδημίας του νέου κορωναϊού, διεθνής και ελληνική εμπειρία».
Η μελέτη αυτή, προϊόν εργασίας καθηγητών της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ, και μιας ερευνητικής ομάδας εξαίρετων επιστημόνων του εργαστηρίου Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, Γενικής Ιατρικής και Έρευνας Υπηρεσιών Υγείας, που εκπονήθηκε από το ΚΕΠΥ στις 12 Απριλίου του 2020, καταλήγει σε κάποια συμπεράσματα που σε καμία περίπτωση ο σκοταδισμός δεν θα επέτρεπε να γίνουν κατανοητά ή έστω αντιληπτά στον λαό.
«Η επιδημία της νόσου του νέου κορωναϊού (Covid-19) αποκαλύπτει με τον πλέον οδυνηρό τρόπο την έλλειψη επιδημικής ετοιμότητας στις υπηρεσίες δημόσιας υγείας και τις χρόνιες ευαλωτότητες του εθνικού συστήματος υγείας στην Ελλάδα, προϊόντα αμφότερα της χρόνιας υποχρηματοδότησης και αποδιάρθρωσής τους». Και αυτό το συμπέρασμα της παραπάνω μελέτης θα έπρεπε να σημαίνει πως στον χρόνο που επιβραδύνθηκε το 1ο επιδημικό κύμα του κορωναϊού, το κράτος, το λιγότερο που όφειλε να κάνει είναι να ενισχύσει και να θωρακίσει τη δημόσια υγεία, δηλαδή τις υπηρεσίες δημόσιας υγείας, με νέες δομές, με νέο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, με φαρμακευτικό υλικό, ιατρικά αναλώσιμα και εξοπλισμό.
Βέβαια, το χρήμα έρεε και ρέει από τα κυβερνητικά επιτελεία προς όλα τα μέσα διαχείρισης και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, που δημιουργούσαν, και δημιουργούν, μια εικονική πραγματικότητα, μια μη ρεαλιστική, μια διαστρεβλωμένη θέαση του εν λόγω ιού και της πανδημίας του, καθιστώντας αδύναμο έναν λαό να σκεφθεί, να εξάγει τα συμπεράσματά του, και φυσικά να αντιδράσει. Θα έπρεπε φυσικά να γνωρίζει ο κόσμος, πως δεδομένων των κατά πάσα πιθανότητα χαμηλών ποσοστών ανοσίας του γενικού πληθυσμού, ως αποτέλεσμα των οριζόντιων περιοριστικών μέτρων, των εντελώς ανέξοδων για την εξουσία μέτρων, υψηλός είναι ο κίνδυνος των τοπικών αναζωπυρώσεων ή και άλλων επιδημικών κυμάτων, μετά την άρση του lockdown, και εντός των επόμενων μηνών ή και έτους. Και, «γίνεται ξεκάθαρο ότι η επιδημία covid-19 δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μία έκτακτη κατάσταση ολίγων εβδομάδων, αντιθέτως απαιτεί μακρόπνοο σχεδιασμό, επαρκή χρηματοδότηση και οργάνωση», αποτελεί και αυτό ένα βασικό εξαγόμενο συμπέρασμα της παραπάνω μελέτης και έρευνας που εκπονήθηκε από Έλληνες επιστήμονες.
Έτσι, η υπόθεση της «σωτηρίας» μας, χαρακτηρίστηκε ως μια καθαρά ατομική, προσωπική υπόθεση, ένας ιδιωτικός μονόδρομος επιβίωσης, και σε καμία περίπτωση ευθύνη του κράτους και της πολιτείας, όσο και αν η πραγματικότητα της πανδημίας τους διέψευδε διαρκώς μέρα με την ημέρα.
Κανένας βέβαια από τους παραπάνω εμπειρογνώμονες δεν δημοσιοποίησε κάποια επίσημα στοιχεία, ούτε το μεταξύ τους σούσουρο ακούστηκε έξω από τις αυλές του ιερατείου τους, τίποτα που να αφορούσε τις ελάχιστες, στοιχειώδεις, στατιστικές ιατρικές αναλύσεις για τα νοσήματα που επιδεινώθηκαν στον γενικό πληθυσμού, για τους θανάτους, για τα αδιάγνωστα παθολογικά περιστατικά, που δεν ήταν περιστατικά Covid-19, και που έμειναν εγκλεισμένα μέσα στην «ασφάλεια» και την «θαλπωρή» των σπιτιών τους.
Τελικά, μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό, τον εκφοβισμό και την καταστολή μιας κυβερνητικά επιβεβλημένης καραντίνας, τον καταναγκασμό της επανάληψης μιας άνευ προηγουμένου αντισηψίας του κόσμου, οι μόνοι που δεν ακολούθησαν τα μεσαιωνικά τους πρωτόκολλα ήταν η πρωτοπορία των νέων ανθρώπων, των εφήβων, που μέσα στο αίμα τους κρυβόταν η μεγάλη ροή της ζωής, που συνεχίζεται, και πετάξανε έτσι από νωρίς το φίμωτρο από τα πρόσωπά τους.
