“O έμπορος της Βενετίας”
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”47345″ img_size=”full”][vc_column_text]Ούτε μία σταγόνα αίμα. Αφού δεν είσαι διατεθειμένος να σταθείς στο επίπεδο του πολιτισμένου κόσμου, αφού καθώς φαίνεται δεν έχεις ίχνος αξιοπρέπειας επάνω σου, αφού δεν διστάζεις καθόλου να βλάψεις τον άλλο προκειμένου να πετύχεις τον σκοπό σου, θα λάβεις στο ακέραιο την λίβρα σάρκας που διεκδικείς αλλά χωρίς να χύσεις ούτε μία σταγόνα αίμα. Διαφορετικά η περιουσία σου θα κατασχεθεί, μισή από το κράτος και η υπόλοιπη από τον ίδιο τον έμπορο του οποίου την σάρκα επιθυμείς να ξεσκίσεις.
Είναι το κομβικό σημείο στο οποίο η Πόρσια προειδοποιεί τον τοκογλύφο Σάιλοκ, «στον Έμπορο της Βενετίας», ότι αν επιμείνει στην υπέρμετρα προκλητική του αξίωση, θα το πληρώσει πολύ ακριβά. Η διαφορά του σαιξπηρικού έργου με το τοπικό και όχι μόνο σήμερα, είναι ότι εκείνη την εποχή υπήρχε ακόμη ένας φραγμός, μία αρχή που κανείς δεν τολμούσε να διανοηθεί να αμφισβητήσει. Το αίμα ήταν το όριο, το σύνορο που κανείς δεν διέσχιζε γιατί η τιμωρία που τον περίμενε ήταν αδυσώπητη.
Σήμερα δυστυχώς ο τόπος βρίθει από εμποράκους, μικρόψυχους και φθονερούς, που δεν απαιτούν μόνο την σάρκα αλλά και το αίμα των αντιπάλων τους.. Αλλά όλα αυτά τα θλιβερά και επαίσχυντα, τελικά διαφοροποιούν τους μεν από τους δε και κυρίως τον έναν από τον άλλο. Φαινομενικά και οι δύο κάνουν την ίδια δουλειά. Ωστόσο, με όρους Σαίξπηρ, ο ένας δανείζεται για να βοηθήσει τον φίλο του και άλλος δανείζει για να εξοφληθεί με σάρκα και αίμα. Ο ένας είναι έμπορος. Ο άλλος είναι εμποράκος.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
