Ντύσου καλά. Φυσάει αδιαφορία

Κράτα γερά. Πάρε δύναμη απ’ όσους έζησαν πριν από σένα τα ίδια και χειρότερα. Κάθε εποχή κι ένας ορυμαγδός για κάποιους. Δεν μπορείς να μιλήσεις μαζί τους αλλά μπορείς να τους ακούσεις, να τους διαβάσεις, να τους νιώσεις. Να καταλάβεις τι πέρασαν εκείνοι τότε και τι περνάμε εμείς σήμερα. Οι εποχές αλλάζουν και όντως άλλαξαν, αλλά πάλι πολλά έχουν μείνει ίδια. Πάρα πολλά. Δεν είναι μόνο τα αιώνια ερωτήματα της ζωής αλλά και οι φαύλοι κύκλοι της μαυρίλας, της σήψης και της παρακμής. Η βία, η αδικία και η παραφροσύνη δεν εγκατέλειψαν ποτέ τούτον τον τόπο. Μια στο τόσο, κάθε μερικές δεκαετίες, ξεγελιόμαστε και λέμε «δεν μπορεί, άλλαξαν τα πράγματα». Δυστυχώς το απόστημα είναι βαθύ. Θέλει ξερίζωμα, αλλά ποιος θα το κάνει; Πως; Που; Και γιατί να τον πιστέψουν; Όλοι τα ίδια παραμύθια δε λένε; Κι ας μην είναι όλοι ίδιοι. Μια ατέρμονη ματαιότητα πλήττει αυτόν τον τόπο, όπως η πάχνη στον αέρα ενός χειμωνιάτικου πρωινού.

Κοίτα ψηλά. Μην τους αφήσεις να χτυπήσουν το μέσα σου. Νομίζεις ότι είσαι ευάλωτος αλλά η ευαισθησία σου είναι μια δύναμη που εκείνοι ποτέ δε θα αποχτήσουν. Η ζωή χωρίς αγάπη, αλληλεγγύη, όνειρα, δεν είναι ζωή. Είναι απλώς το απείκασμά της. Δε θα ζήσουμε όπως δαύτοι. Δε ζηλεύουμε ούτε τις θέσεις τους, ούτε τις διασυνδέσεις τους, ούτε τα λεφτά τους. Εξάλλου οι περισσότεροι είναι για λύπηση. Αλλά ταυτόχρονα δε θα τους επιτρέψουμε να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είμαστε τελειωμένοι. Από καμία άποψη. Ακόμα και σε αυτόν τον μεσογειακό βόθρο, μπορούμε να μυρίσουμε την άνοιξη. Εμείς ξέρουμε πολύ καλύτερα πόσο όμορφη είναι η ζωή, γι’ αυτό και κάθε φορά δεν κάνουμε βήμα πίσω. Μας εμπνέει ακόμη ένας στίχος, μια μελωδία, μια εικόνα, το τρυφερό χάδι ενός φίλου ή μιας γυναίκας. Όπως έλεγε ο Χρόνης, ακόμα κι αν μια μέρα καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση, τότε θα προσπαθήσουμε με νύχια και με δόντια να μην μας αλλάξει αυτή. Σε κάθε μάχη, μικρή ή μεγάλη, ατομική ή συλλογική, θα είμαστε εκεί για να παλεύουμε, διότι απλούστατα δε γίνεται αλλιώς. Και δεν πειράζει αν δε νικήσουμε τον πόλεμο. Τουλάχιστον, έχει σημασία να μην τον χάσουμε κιόλας. Αυτό είναι ένα από τα πολυτιμότερα κληροδοτήματά μας στις επόμενες γενιές.

Ντύσου καλά. Φυσάει αδιαφορία… Είναι δύσκολο. Ο κόσμος ιδιωτεύει πια. Ακόμα και κείνοι που έδιναν μια ζωή τον καθημερινό αγώνα, έφτασαν κάποια στιγμή να πουν «ε άντε στο διάολο πια». Αφού δε θέλουν οι ίδιοι να σωθούν, μη σώσουν. Κι έτσι χάνεις τους λιγοστούς συμπαραστάτες γιατί η αδιαφορία του κόσμου είναι κάτι το συνταρακτικό. Εμπεριέχει τον ορισμό του τέλματος. Πονάει πολύ όταν καταλαβαίνεις ότι είσαι μόνος ανάμεσα σε μόνους και σας χωρίζει μια λαοθάλασσα αδιαφορίας. Τι κι αν σε ενώνουν τόσα. Εκεί πρέπει να οπλιστείς με μπόλικο κουράγιο. Έτσι κι αλλιώς, τίποτα δε χαρίζεται σε τούτη τη ζωή. Όσο κι αν πασχίζεις να την κατανοήσεις, όσο κι αν δεν μπορείς να καταλάβεις πως γίνεται να μην καταλαβαίνουν, οφείλεις να διατηρήσεις τη ψυχραιμία σου και να έχεις πάντα την καρδιά σου ανοιχτή. Τη ψυχή σου βαθιά. Το χέρι σου απλωμένο σε όποιον χρειάζεται βοήθεια, κι ας έβαλε τα χεράκια του και έβγαλε τα ματάκια του. Φυσάει τώρα… Φυσάει πολύ. Ντύσου καλά.