Νοσταλγικές αναμνήσεις των ημερών του ΠΑΣΧΑ από την Καλίδονα

Από την Ελένη Νικολοπούλου- Περράκη

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλίδονα. Τότε τα χρόνια ήταν πολύ φτωχικά μεν, όμορφα δε. Οι άνθρωποι ήταν αγνοί. Τα παιδιά μεγάλωναν με ιδανικά, οράματα και ρομαντισμό. Όλοι μας μαθαίναμε να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους, τους δασκάλους και όλες τις αρχές του χωριού. Να έχουμε αγάπη και αλληλεγγύη μεταξύ μας.

Θυμάμαι με νοσταλγία τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια όλων των εποχών, ιδιαίτερα όμως την περίοδο των ημερών του Πάσχα. Το Πάσχα για τα παιδιά και φυσικά για τους μεγάλους ήταν η ωραιότερη περίοδος του χρόνου. Κάναμε μεγάλες προετοιμασίες για τα Άγια Πάθη του Χριστού. Πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα γινόταν η γενική καθαριότητα των σπιτιών, το ασβέστωμα των αυλών και όλων των εξωτερικών χώρων. Τη Μεγάλη Εβδομάδα παρακολουθούσαμε τα πάθη του Χριστού στην όμορφη εκκλησία του χωριού μας, τον παλιοί Άγιο Γεώργιο, η οποία φωτιζόταν με γνήσια κεριά και καντήλια αναμμένα με λαδάκι- προσφορά του κάθε πιστού- και όχι με το ρεύμα της ΔΕΗ.

Πρωί-πρωί τη Μεγάλη Παρασκευή ξεκινούσε η προετοιμασία για το στολισμό του Επιταφίου. Όλοι μας διακατεχόμασταν από αισθήματα συγκίνησης και αγάπης για τον Θεάνθρωπο. Όλα τα παιδιά μαζεύαμε λουλούδια από τους κήπους και τις αυλές μας, καθώς και αγριολούλουδα από τους γύρω αγρούς. Φυσικά πάντα είχαμε την καθοδήγηση των μεγαλύτερων. Χωριζόμαστε σε ομάδες. Οι μεγαλύτερες κοπέλες είχαν τον πρώτο λόγο για το στολισμό. Οι μικρές έκοβαν άσπρες και κίτρινες μαργαρίτες κι ύστερα με μια βελόνα και κλωστή έφτιαχναν γιρλάντες, δίνοντάς στον Επιτάφιο μια ξεχωριστή ομορφιά. Τα λουλούδια ήταν τόσο όμορφα και αρωματισμένα, που δεν χρειάζονταν ούτε αρωματικά λιβάνια, ούτε κολόνιες. Ο στολισμός του Επιταφίου ήταν ένα δημιούργημα των παιδιών, που το βράδυ τον καμάρωναν και συμμετείχαν με ψυχή και σώμα στην ακολουθία του.

Το βράδυ της Ανάστασης όλο το χωριό βρισκόταν «στο πόδι». Όλα τα σοκάκια και τα δρομάκια οδηγούσαν στον Άγιο Γεώργιο. Η τρανταχτή φωνή του Παπά-Γιώργη ηχεί ακόμη στα αυτιά μου. Το «Δευτε λαβετε φως» και το «Χριστός Ανέστη», όταν τα ακούω σήμερα, γυρίζει η σκέψη μου στα παιδικά μου χρόνια. Κόσμος….κόσμος… πολύς κόσμος μέσα και έξω από την εκκλησία. Τα αυτοσχέδια «τρίγωνα» των παιδιών με το μπαρούτι, μας έκαναν να νοιώθουμε πως βρισκόμασταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Και όλα αυτά τελείωναν όμορφα, με την επιστροφή μας στο σπίτι και την παραδοσιακή μας μαγειρίτσα.

Τα πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει πολύ. Δεν μαζεύουν λουλούδια, δεν φτιάχνουν «τρίγωνα» τα παιδιά… Τα λουλούδια προσφέρονται στην εκκλησία. Αντί για τις αυτοσχέδιες κροτίδες, εκατοντάδες βεγγαλικά στολίζουν τον ουρανό κάθε χωριού. Όχι γιατί δεν έχουμε λουλούδια ή δεν μπορούμε να φτιάξουμε τα τρίγωνα από χάρτινες σακούλες, αλλά γιατί δεν υπάρχουν παιδιά. Οι άνθρωποι μεγαλώνουν και το χωριό μας χρόνο με το χρόνο συρρικνώνεται…

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ : <<ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΡΕΝΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΙΔΟΝΑ>> ΕΝΑ ΘΥΜΗΤΆΡΙ ΖΩΗΣ