Νέα Χρονιά – Νέος Κόσμος – Νέες προκλήσεις

Ως χρόνος, στη φυσική, ορίζεται η ακαθόριστη εξέλιξη της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο. Αντίθετα, η αντίληψη του χρόνου από τον άνθρωπο προϋποθέτει τον καθορισμό των εννοιών «παρελθόν» και «μέλλον», βάσει των οποίων η συνείδησή μας καθορίζει την πραγματικότητα.

Σύμφωνα με τη Σκέψη του Αριστοτέλη, η αντίληψη του παρελθόντος και του μέλλοντος ορίζονται βάσει μιας τρίτης διάστασης, η οποία αποτελεί το παρόν, το «νύν», όπως το ονομάζει και το οποίο αποτελεί τη Μεσότητα, τον καθορισμό δηλαδή της χρονικότητας με το τέλος του παρελθόντος χρόνου και την αρχή του μέλλοντος.

Στη διαρκή αγωνία του ανθρώπου να οργανώσει τη ζωή του, μέσα από ομάδες, κοινότητες, κοινωνίες και παρατηρώντας τις μεταβολές των φαινομένων, εφηύρε και τα πρώτα μέσα μέτρησης και προσδιορισμού του χρόνου. Τα ημερολογιακά συστήματα που χρησιμοποιήθηκαν στην ιστορία των πολιτισμών πέρα από το θεωρητικό – επιστημονικό ενδιαφέρον ήταν απαραίτητα για τον έλεγχο της καθημερινότητας του ατόμου και της κοινωνικής ζωής.

Στο σύγχρονο νεωτερικό και μετα – νεωτερικό αστικό περιβάλλον όπου οι βασικές ανθρώπινες επινοήσεις για τη συνοχή της κοινότητας – κοινωνίας υπόκεινται σε μια διαρκή εξελικτική διαδικασία με μια σαφή αποδόμηση του «Εμείς» ως κοινωνία έναντι του «Εγώ» ως Άτομο, συνηθίζεται αυτές τις χρονικά προσδιορισμένες μέρες του τέλους μιας χρονιάς και της αρχής μιας καινούργιας, να κάνουμε τους προσωπικούς μας απολογισμούς, να βάζουμε καινούργιους στόχους για το επόμενο ημερολογιακό έτος, να σχεδιάζουμε νέα βήματα αυτοβελτίωσης, παραγωγικότητας, αποδοτικότητας, να ξεμπερδεύουμε, επι τέλους, με όλες τις κακές μας συνήθειες και…τις κακές συναναστροφές.

Είναι λογικό ότι οι βασικές σκέψεις, οι άμεσοι προβληματισμοί, οι ψυχοσωματικές διαταραχές και έν τέλει οι νοητικές λειτουργίες και οι συμπεριφορές  έχουν να κάνουν, σε πρώτο χρόνο, με το μικρόκοσμο του καθενός και τις οικείες προσλαμβάνουσες από το στενό περιβάλλον, οικογενειακό, κοινωνικό, εργασιακό. Και είναι επίσης λογικό ότι μέσα σε αυτόν τον περιορισμένο μικρόκοσμο όπου ζει και κινείται ο περισσότερος κόσμος, είτε εκούσια είτε επειδή τον έχουν καθορίσει οι «περιστάσεις» τις οποίες με τη σειρά τους καθορίζουν οι Ανώτεροι Κρατικοί – Κοινωνικοί Θεσμοί, ευνοώντας πλέον ρητά και ξεκάθαρα την αποθέωση της Ατομικότητας και της Ιδιωτικότητας, ο καθημερινός άνθρωπος να σκέφτεται, έτσι απλά: « Ποιο είναι το πρόβλημά Μου; Τι πρέπει να κάνω, ποιους στόχους πρέπει να θέσω για να τα πάω καλύτερα στη δουλειά, στις προσωπικές σχέσεις, στις ευθύνες και τις υποχρεώσεις σαν καλός οικογενειάρχης;»

Όμως, εάν διαθέτουμε έστω και μια μικρή αίσθηση του «Κοινού», του «Εμείς», αυτής της αίσθησης που έκανε τις κοινότητες και τις κοινωνίες να οργανωθούν και να προκόψουν μέσα από το πρωτόγονο «Εγώ» του κάθε ξεχωριστού και Ελεύθερου Ατόμου που δημιούργησε οάσεις Πνευματικότητας, Εφευρετικότητας, Επιστήμης, μικρούς ομόκεντρους κύκλους δηλαδή, με συνεκτικό ιστό την προσωπική του ακμή και το κοινό καλό της Ανθρωπότητας, τότε το σωστό ερώτημα που θα έπρεπε να κάνουμε σαν αρχή προβληματισμού για τον καινούργιο χρόνο θα ήταν: «Ποιο είναι το πρόβλημά Μας; Μήπως μέσα από το συλλογικό υποκείμενο, τους κοινούς προβληματισμούς και τα ερωτήματα για την πορεία των πραγμάτων, μπορέσουμε πιο εύκολα να κοιτάξουμε στον καθρέφτη σαν υποσύνολο ενός κόσμου που «συνθλίβει» την ατομικότητά μας και μας ωθεί διαρκώς σε έναν «εμπορευματοποιημένο» τρόπο ζωής και συμπεριφοράς που πολλές φορές μας αναστατώνει αλλά νιώθουμε τόσο αδύναμοι για να τον αλλάξουμε…

Ίσως για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία  είναι τόσο ορατή μια Παγκόσμια Αταξία Πραγμάτων. Σίγουρα δεν υπάρχουν οι σαφείς διαχωριστικές γραμμές  που αιτιολογούσαν τις κρατικές και κοινωνικές διαμάχες με αφηγήματα, ιδεολογίες και μύθους, αποκρύπτοντας με τέχνη την κυνικότητα των κρατικών  – επιχειρηματικών συμφερόντων.

Σήμερα κυριαρχούν ασαφείς σε κάθε περίπτωση, κρυφοί ή φανεροί στρατιωτική νόμοι, ξεκάθαρες πυρηνικές απειλές, αλλοπρόσαλλες «Δημοκρατικές Δυνάμεις» και μια ανεξέλεγκτη τεχνολογική εισβολή στη ζώνη του ασυνείδητου, λές και εκείνο το πρωτόγονο κομμάτι του ανθρώπινου εγκεφάλου έχει καταληφθεί από πειρατές και έχει χάσει τον έλεγχο.

Ο «Νονός» της τεχνικής νοημοσύνης, βραβευμένος με Νόμπελ Φυσικής, Τζέφρι Χίντον προειδοποιεί ότι υπάρχει 10% με 20% πιθανότητα η τεχνητή νοημοσύνη να οδηγήσει στην εξαφάνιση του ανθρώπου σε τρείς δεκαετίες. (Προσοχή! Δεν είναι ο Νοστράδαμος ή κάποιος θρησκόληπτος άγιος πατέρας…) Ακόμα χειρότερα, δηλαδή αν τη γλυτώσουμε και δεν γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, η σχέση μας με τη ΑΙ θα είναι σαν αυτή με ενός τρίχρονου παιδιού. Μόνο που εμείς θα είμαστε το τρίχρονο!

Πιθανόν, λοιπόν, όλα τούτα, και για όποιον είναι διακριτά,  να απαιτούν μια

ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

Καλή Χρονιά και ο καθένας ας προσθέσεις τις ευχές του.

ΔΡ