Παρότι το Σύνταγμα της χώρας, κατά τη μεταπολίτευση, κατάφερε να θεμελιώσει ένα στέρεο και λειτουργικό δημοκρατικό πολίτευμα, εντούτοις οι διαδοχικές αναθεωρήσεις δεν ενίσχυσαν το κύρος του αλλά μάλλον το υπονόμευσαν. Κυρίως, γιατί τα κόμματα αντιμετώπιζαν το νομοθετικό έργο, ακόμη και τη συνταγματική αναθεώρηση, με βάση τις επίκαιρες πολιτικές σκοπιμότητες, φτάνοντας στο σημείο να αναθεωρούν το Σύνταγμα π.χ.  για να ευνοήσουν ή να αποκλείσουν επιχειρηματικά συμφέροντα.  Κάπως έτσι ο καταστατικός χάρτης παραμορφώθηκε και υπάκουσε σε ρευστούς πολιτικούς συσχετισμούς αντί να θωρακίσει την πολιτειακή τάξη και την ποιότητα της δημοκρατίας.

Αυτή η αντίληψη επανεμφανίστηκε στη συζήτηση για τη Συνταγματική Αναθεώρηση.  Η προσχηματική  κόντρα στη Βουλή και η επιλεκτική ασχολία με το άρθρο 32 για την αποτροπή δήθεν «δεξιάς παρένθεσης» αποτέλεσε έμμεση παραδοχή ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος  βλάπτει τους εσωτερικούς συσχετισμούς της ΝΔ, παρότι εξαιρετικός Πρόεδρος.  Απόδειξη ότι Κ. Μητσοτάκης αρνήθηκε  να συναινέσει στην επανεκλογή του το 2020 και εξάντλησε την επιχειρηματολογία του στην εμμονή με το άρθρο 16 για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Οι δύο «αρχιτέκτονες» της «αριστερής παρένθεσης» Αντώνης Σαμαράς και Βαγγέλης Βενιζέλος φωτογραφίζονται ότι είναι πίσω από αυτούς τους τακτικισμούς. Παρότι απέτυχαν το 2015, συνεχίζουν με κυνικότητα  να  προσχεδιάζουν τις πολιτικές εξελίξεις από το παρασκήνιο, προορίζοντας για τον εαυτό τους αξιώματα και ρόλους, όπως έχουν ήδη υπαινιχθεί..

Μια κορυφαία πολιτειακή διαδικασία αποδεικνύει ότι οι παλιές πολιτικές δυνάμεις, για ακόμη μια φορά, τοποθετούν το κύρος του Συντάγματος και τη θεσμική θωράκιση της χώρας, κάτω από τις κομματικές σκοπιμότητες, τη προσωπική ματαιοδοξία και την πολιτική επιβίωση.