“Μύθοι” και πόλεις μαγικές…

Μια πόλη μαγική
Ζούμε μαζί οι δυο αγαπημένοι
Μια πόλη σαν κι αυτή
Πεθαίνει ζει
Κι αλλάζει μαγεμένη
Σαν πέσει η σκοτεινιά
Η αναπνοή μου
Θα σμίξει με τ' αγέρι
Τότες η πόλη θα φανεί
Μονάχη ερημική
Σαν τ' ακριβό μου αστέρι
Στίχοι- μουσική Μάνος Χατζιδάκις (ερμηνεία Βασίλης Λέκκας)  

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
 

Mια πόλη μαγική, ναι, αυτή ήταν η Γαστούνη το πρώτο δροσερό Σαββατόβραδο του Σεπτέμβρη, αποκαλόκαιρο στην αυλή του ατμοσφαιρικά φωτισμένου  βυζαντινού μνημείου της Παναγίας Καθολικής!  Με τη φωνή του Μάνου Χατζιδάκι και με αυτό το φόντο, να  πλανάται στον αέρα και να σπάει τη σιωπή της νύχτας σκορπιζοντας μια γλυκιά ανατριχίλα στο πολυπληθές κοινό. Κι είχες την αίσθηση ότι ο Μάνος ήταν εκεί μαζί μας στα “Νυχτερινά”, σε μια βραδιά κατανυκτική με μια θάλασσα τραγούδια, με τα “παιδιά” του, το Βασίλη Γισδάκη και τον Μίλτο Λογιάδη, αλλά και τη δικιά μας Δήμητρα Τσατσού που δικαιολογημένα την αποκαλούν το αηδόνι του κάμπου. Κι ήταν πράγματι μια από εκείνες τις σπάνιες βραδιές  που καταλαβαίνεις ότι μια πόλη απλή, καθημερινή, βασανισμένη, με τα προβλήματά της, ίσως και αδιάφορη όπως τόσες άλλες, μπορεί να μετουσιωθεί σε μια πόλη μαγική…

Γιατί οι πόλεις δεν είναι άψυχες και μονοδιάστατες, παίρνουν ζωή από τους ανθρώπους της. Και μπράβο στο δήμο Πηνειού που έβαλε τον πήχη ψηλά, ταξιδεύοντας την πόλη του αγκαλιά με έναν μύθο! Γιατί ο Μάνος Χατζιδάκις όπως και ο Νίκος Γκάτσος ακούραστος συνοδοιπόρος του στο μαγικό ταξίδι της ποίησης και της μουσικής, έχουν σίγουρα κατακτήσει την αθανασία, που ύμνησαν “: «τι ζητάς αθανασία, στο μπαλκόνι μου μπροστά… κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς, ομορφονιά που δεν σε κέρδισε κανείς…”.

Και ενώ η ψυχή μας ταξίδευε με τα τραγούδια του Μάνου, σκεφτόμουνα τι θα απογίνουν άραγε οι νέες γενιές που δεν  μεγάλωσαν όπως εμείς, που δεν ήταν τυχεροί όπως εμείς! Που δεν θα έχουν ίσως έναν “μύθο” να ταξιδέψει στην ενήλικη ζωή τους την ψυχή τους, όπως το Μάνο, το Μίκη, το Λοϊζο κι άλλους ακόμα “μεγάλους” να τους δείχνουν το δρόμο… Ποιος θα είναι άραγε ο δικός τους “μύθος” στη σύγχρονη εποχή της απομυθοποίησης των πάντων;

Θυμάμαι, ήμουνα  νεαρή φοιτήτρια όταν ο Μάνος έκανε τη μεγάλη του συναυλία στη Ρωμαϊκή Αγορά – αν δεν απατώμαι ήταν κάπου στα 1985- με ένα πανάκριβο εισιτήριο για το οποίο σύμπας ο ελληνικό Τύπος της εποχής τον είχε κατακρίνει κάνοντας λόγο για ελιτίστικη στάση και ότι κάνει τέχνη για τους λίγους. Ο ίδιος είχε πει τότε στη συνέντευξη τύπου που έδωσε τότε  ότι έβαλε ακριβό εισιτήριο για να πάνε μόνον όσοι «θέλουν» πραγματικά να ακούσουν την μουσική του.  Κι ήμουν από αυτούς που “ήθελαν” αλλά “δεν μπορούσαν”. Τότε δούλευα σε ένα τουριστικό μαγαζί στην Πλάκα, έπαιρνα μεροκάματο αν θυμάμαι καλά 500 δραχμές  και το εισιτήριο έκανε όσο όλο μου το μηνιάτικο!!! Και πράγματι, μάζευα για μέρες χρήματα αλλά τελικά δεν τα κατάφερα ούτε το ποσόν αυτό για το εισιτήριο να συγκεντρώσω, μα ακόμα κι αν τα είχα η συναυλία ήταν sold out! Γιατί ήταν μια εποχή που με το "Χαμόγελο της Τζοκόντα"ξυπναγα και με τον "Μεγάλο ερωτικό" κοιμόμουνα. Και είμαι ευτυχής που πέρασα μια τέτοια φάση. 

Και το Σάββατο στη Γαστούνη, ακούγοντας στην έναρξη της μουσικής εκδήλωσης τη φωνή του Χατζιδάκι σε αυτήν την υπέροχη ατμοσφαιρική βραδιά, ένοιωσα σαν να μου “επέστρεψε” η ζωή, εκείνη τη βραδιά που μου “χρώσταγε” από τη Ρωμαϊκή Αγορά της πρώτης νιότης! “Αγκαλιά” με έναν “μύθο”…