Μόνος σε ερημικό ακρογιάλι

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”143292″ img_size=”full”][vc_column_text]Του Νίκου Τσούλια

Είναι μια φαντασίωση. Προσωπική, θα μου πείτε… Ναι, αλλά δύσκολα θα βρούμε κάτι φαντασιακό που είναι μόνο προσωπική υπόθεση. Οι περισσότερες φαντασιώσεις και ονειροπολήσεις έχουν αναφορά σε πολλούς ανθρώπους. Οπότε…

Αλλά ανεξάρτητα από την παραπάνω παραδοχή, το όνειρο κάθε ανθρώπου έχει μέσα του ομορφιά, έχει πνοή δημιουργίας και αυτοπραγμάτωσης. Πρώτα τα παιδιά ονειρεύονται και μετά αναπτύσσουν την σκέψη και τον ορθολογισμό. Και μετά είναι και τούτο… Όλοι οι άνθρωποι ονειρεύονται. Ονειρεύονται συνέχεια. Ονειρεύονται κάτι καλύτερο από την πραγματικότητα. Αναπνέουν με τα όνειρά τους. Φωτίζουν πολλά σκοτάδια της ψυχής τους. Αποδιώχνουν σκοτούρες της ζωής… Πολλά είπα.

Να ‘ναι ένα ερημικό ακρογιάλι, μικρό, ξεχωριστό και ξεχωρισμένο. Να έχει την αμμουδιά του με μικρές του εδάφους εξάρσεις. Και όσο λιγοστεύει η άμμος προς τη στεριά, τα χαλίκια και οι πέτρες να παίρνουν τη θέση της και μετά μικρά, ταπεινά βραχάκια με το χώμα να μην περισσεύει.

Μια ιδιαίτερη χλωρίδα να γίνει συνοδός στο μοναχικό ακρογιάλι, είτε λουλούδια στο τέλος της άμμου: η αμμόφιλα, η αγκαθιά, το ελαύριο, η κενταύρια, τα πάλλευκα κρινάκια της θάλασσας (σαν εκείνα που τολμούν να ζήσουν στην παραλία του Σίμου ή του Καϊάφα) να ξεπροβάλλουν θαρρετά αγνοώντας του ήλιου την κάψα, είτε με τόλμη τα ρείκια, τα θαλασσόκεδρα, τα πουρνάρια, οι αγριελιές να κορμώνουν την παρουσία τους – μόνιμοι σύντροφοι της παραλίας, να δωρίζουν ίσκιο σε παράξενους εραστές της θάλασσας.

Να ‘χω μαζί μου βιβλία, μολύβι και χαρτιά. Ναι, να διαβάσω – γιατί οι ψιθυρισμοί των κυματισμών μετασχηματίζουν την πρόσληψη, την κατανόηση και τον αναστοχασμό της ανάγνωσης. Το διάβασμα γίνεται μαγικό. Εγώ, το βιβλίο, η θάλασσα. Τίποτα άλλο. Εικόνα μαγική.

Και το πιο όμορφο ακόμα, να γράψω…. Ναι, να γράψω για τη μεγάλη εμμονή μου, να δώσω ώθηση στο μυθιστόρημά μου. Να αφήσω τους θαλασσινές φαντασιώσεις να φουσκώσουν σαν μαγιά τα σημεία που έχω κολλήσει. Και που ξέρεις μια νέα πνοή έμπνευσης μπορεί να γεννηθεί.

Και η θάλασσα να παίζει με τους γαλαζοπράσινους χρωματισμούς. Να βλέπεις το βλέμμα που ερωτεύτηκες, να γυρίζεις πίσω τον χρόνο και να ανασχεδιάζεις την πορεία σου, να ζυμώνεις το πραγματικό με το φαντασιακό και άλλοτε να βυθίζεσαι στης θλίψης τους ερημότοπους και άλλοτε να άλλοτε να καρπίζει το όνειρό σου και να γεύεσαι χυμούς γλυκούς, να ψυχανεμίζεσαι με του συναισθήματός σου τις τόσες και τόσες εμπειρίες και τις χαμένες ευκαιρίες, να χάνεσαι στον παράδεισό σου…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]