Μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα ή όταν η Ντόρα συγκινήθηκε

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”83030″ img_size=”full”][vc_column_text]Καταρχήν οφείλω να ομολογήσω πως αν χαίρομαι για ένα πράγμα που κοντοζυγώνουν οι εκλογές, είναι επειδή ξαφνικά μας θυμήθηκαν και μας αγάπησαν οι πάντες. Γιατί μερικές φορές είναι ωραίο να σε αγαπάνε, ακόμη κι αν γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι η αγάπη τους είναι εφήμερη. Κατά δεύτερον χαίρομαι διπλά γιατί όλοι και όλες αυτές που, όψιμα έστω, μας κάνουν την τεράστια τιμή να περάσουν το κατώφλι του νομού, είναι αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να μιλήσουν, και μάλιστα με μία κάποια σαφήνεια για τον τόπο και τα μείζονα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Κατά δεύτερον και προτού περάσουμε στο δια ταύτα της επίσκεψης Μπακογιάννη στην Αμαλιάδα, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα για την υπουργό και πεπειραμένη πολιτικό. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το ότι ο λόγος της κας Μπακογιάννη διέπεται, πώς να το πούμε, από μία «υψηλότητα», η οποία προδίδει ανεπανόρθωτα την ευγενική, πολιτικά, καταγωγή της και την ζεστασιά του τζακιού πλάι στο οποίο έχει μεγαλώσει. Όμως, σε αυτό το σημείο φέρω ταυτόχρονα την δεοντολογική δημοσιογραφικά υποχρέωση να επισημάνω ότι την θεωρώ ειλικρινά από τα πιο αξιόλογα και μετριοπαθή στελέχη της δεξιάς παράταξης. Απλώς, δεν γίνεται να μην σταθείς στο ανεπιτήδευτα γαλαζοαίματο στιλ της. Έτσι, θα είναι πάντοτε αυτή που δεν έχασε το «αξάν» της όταν αναφερόταν στις πιτζάμες του πατέρα της (ακόμη κι αν περιέγραφε  την σύλληψή του από την Χούντα) ή θα είναι πάντα αυτή που σοκαρίστηκε σφόδρα όταν είχε ξεπεράσει το όριο ανάληψης στο ATM και ένιωσε την ανάγκη να μοιραστεί τηλεοπτικά το δράμα της με τον ελληνικό λαό, καθώς αδυνατούσε να αγοράσει σοκολατένια –το «σο» εννοείται με ισχυρό γαλλικό «αξάν») αυγά για τα εγγόνια της…

Όλα αυτά βεβαίως  είναι τα μικρά και ασήμαντα που συνθέτουν όμως  έξοχα την αξιοσημείωτη αντίφαση ενός πολιτικού φαινομένου που ακούει στο όνομα Ντόρα Μπακογιάννη. Αυτήν την αντίφαση ακριβώς επιβεβαίωσε εκ νέου με την κάθοδό της στην δύσμοιρη γη των Ηλείων. Αλλά ας μην διαστρεβλώσουμε την φύση του φαινομένου, παρά ας την αναδείξουμε σε όλο της το μεγαλείο: «Ερχόμουνα τώρα και έβλεπα το οδικό δίκτυο. Τι είναι αυτό το πράγμα; Με το που αφήσαμε την Πάτρα άρχισε ένα οδικό δίκτυο το οποίο είναι επιεικώς άθλιο. Οφείλουμε τώρα που θα έχουμε την τελευταία πενταετία ευρωπαϊκών κονδυλίων να δώσουμε στην Ηλεία αυτό που της αξίζει. Σας υπόσχομαι λοιπόν την επόμενη φορά που θα έρθω το νερό θα κυλά στο αυλάκι».

Με άλλα λόγια σοκαρίστηκε η Ντόρα με αυτήν την τριτοκοσμική κατάσταση την οποία συνάντησε. «Της ήρθε ο ουρανός σφοντύλι», που λέμε και στο χωριό μας. Λες και η ίδια ήταν υπουργός σε άλλη χώρα κι όχι στην Ελλάδα. Λες και η Ηλεία δεν υπήρχε στον χάρτη της Ελλάδας τις δεκαετίες που κυβερνούσε το κόμμα της. Αλλά το καλύτερο ήταν η ρητή δέσμευσή της ότι την επόμενη φορά που θα καταδεχτεί να μας επισκεφθεί, το νερό θα κυλάει στο αυλάκι. Ε αυτό πια παραπάει, καθώς αμφισβητεί ευθέως τη νοημοσύνη μας. Δηλαδή, αλήθεια τώρα; Πίστευε ότι αυτό θα μπορούσε να περάσει στην τοπική κοινωνία, έστω κι αν εκφράστηκε πάνω στον ενθουσιασμό μιας κομματικής εκδήλωσης; Αν πράγματι το πίστευε, πράγμα που είναι πολύ πιθανό, τότε δεν έχουμε παρά να την παραπέμψουμε στην λαϊκή θυμοσοφία και σε όλους εκείνους οι οποίοι επιχείρησαν ανεπιτυχώς να κάνουν μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]