Ζούμε σε μια εποχή σκοταδισμού. Και αυτό συμβαίνει σε μια φάση που η ανθρωπότητα διαθέτει τόσο πολλά μέσα επικοινωνίας που θα ήταν θέμα επιστημονικής φαντασίας πριν από λίγες δεκαετίες. Ο καθένας μπορεί να βγάλει μια εφημερίδα -σε ηλεκτρονική μορφή- να γίνει φωτογράφος και κινηματογραφιστής μόνο με το κινητό του. Να μη μιλήσουμε για την πληθώρα των τηλεοπτικών ή ραδιοφωνικών σταθμών που εκπέμπουν πανελλαδικά ή τοπικά. Σε αυτήν την εντυπωσιακή επανάσταση των μέσων επικοινωνίας, φτωχός συγγενής παραμένουν αυτά που τυπώνονται στο χαρτί.

Οι εφημερίδες και τα περιοδικά έχουν πάρει την κατιούσα και όχι μόνο στη χώρα μας, παρ’ όλο που συχνά οι ιδιοκτήτες τους είναι μεγιστάνες και άσχετοι με τη δημοσιογραφία. Εντούτοις, αντί η γνώση και η σωστή πληροφόρηση να είναι κτήμα του καθενός, έχουμε την απόλυτη διάδοση του σκοταδισμού και της αποπληροφόρησης που διαμορφώνει τον ασήμαντο και υποτακτικό άνθρωπο.

Το κοινωνικό μας σύστημα στηρίζεται στην ανισότητα και τον αποκλεισμό. Και όσο μεγαλύτερος είναι ο αποκλεισμός και η φτώχεια εξαπλώνεται σαν πανδημία, τόσο ο πλούτος συγκεντρώνεται στα χέρια των ολίγων. Να μην ξεχνάμε πως το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει περιουσία όσο το υπόλοιπο 99%. Πώς θα πεισθούν αυτά τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων πως αυτή η κατάσταση είναι φυσιολογική;

Με το να μη μάθουν ποτέ το γιατί. ‘Η, καλύτερα, να μη θέσουν ποτέ το ερώτημα γιατί. Πρέπει να πεισθούν πως ο μόνος δυνατός κόσμος είναι αυτός στον οποίο ζούμε. Η εξουσία επιστρατεύει χιλιάδες θεωρίες-μυθολογίες για να πείσει τους φτωχοδιαβολους  πως για όλα τα δεινά τους φταίνε οι ίδιοι. Και λίγο-πολύ το έχει καταφέρει. Μπορεί αυτός ο λαός να σιχτιρίζει τους πολιτικούς, αλλά στο «διά ταύτα» θα σου πει με σιγουριά: «Εμείς όμως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Δηλαδή έχει δεχτεί την υποταγή του σαν κάτι το φυσιολογικό.

Η ενσωματωμένη υποταγή πάει ζευγάρι με την ενοχή. Είναι κοινώς αποδεκτό το γνωμικό «Όποιος θέλει δουλειά, βρίσκει». Άρα είναι δικό σου το λάθος που είσαι άνεργος, άσχετα αν περίπου το 1/3 του ενεργού πληθυσμού είναι άνεργο.

Ξένοι με τον εαυτό μας μέσω του καθρέφτη που σήμερα είναι κυρίως η τηλεόραση, η οποία αντανακλά σχεδόν αποκλειστικά τις χειρότερες πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης: αυθεντία, ιδιοτέλεια, ναρκισσισμός, νεύρωση, επιδεικτική άγνοια, άκρα επιθετικότητα, κραυγές, χαμηλά ένστικτα, βλακεία.

Ακούγεται δυσοίωνο, αλλά μια κοινωνική πλειοψηφία εν υπνώσει και σε μεγάλο βαθμό λοβοτομημένη από τα κάθε είδους θεάματα είναι η πρώτη ύλη για έναν εκφασισμό, θεατές του οποίου γινόμαστε σήμερα.

Τι να κάνουμε; Ο Γούντι Αλεν, πάντως, λέει ότι «τις ελεύθερες ώρες μου αντιμιλάω στην τηλεόραση».