Μιχάλης Κατρίνης: Για ποια Ευρώπη μιλάμε;

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”94947″ img_size=”full”][vc_column_text]Καθώς βρισκόμαστε στη δίνη της πανδημίας, πρώτη και βασική προτεραιότητα είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Ωστόσο, ο αγώνας αυτός δεν είναι ο μοναδικός για τον πλανήτη και κάθε χώρα ξεχωριστά.

Ο παράλληλος αγώνας είναι να διασωθεί ό,τι μπορεί από τον Αρμαγεδώνα της παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης και να ληφθούν αποφάσεις για την επόμενη ημέρα. Η πρόβλεψη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου πως θα χαθούν περισσότερες θέσεις εργασίας από την κρίση του 2008, είναι μια ενδεικτική εκτίμηση που δεν μπορεί ακόμα να αποτυπώσει το συνολικό μέγεθος αυτού που θα συμβεί.

Τα δύο αυτά πεδία μάχης σε ένα πόλεμο που αρκετοί, όπως το Bloomberg, συγκρίνουν από πλευράς επιπτώσεων με το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν είναι βέβαια τα μοναδικά.

Για χώρες όπως η Ελλάδα υπάρχουν και άλλα «πολεμικά» μέτωπα, που ήταν ήδη ανοιχτά πριν να ξεσπάσει η υγειονομική κρίση. Υπήρχαν οι εξάρσεις του μεταναστευτικού-προσφυγικού προβλήματος και η επιθετικότητα της Τουρκίας. Τα δύο αυτά μέτωπα ενοποιήθηκαν, μετά από την απόφαση της τουρκικής ηγεσίας να μετατρέψει το μεταναστευτικό-προσφυγικό σε επιθετικό όπλο απέναντι στην Ελλάδα, κλιμακώνοντας τις προκλητικές ενέργειες των τελευταίων μηνών.

Τα ερωτηματικά που τίθενται σχετικά με τον τρόπο που θα αντεπεξέλθει η Ελλάδα σε όλα αυτά τα μέτωπα είναι πολλά, αλλά ένα είναι το κυρίαρχο. Μια χώρα που δεν έχει συνέλθει από τον εφιάλτη της δεκαετούς κρίσης, την ανεργία, τη μείωση των εισοδημάτων και την εκτόξευση του ιδιωτικού χρέους, με ποιους συμμάχους θα πολεμήσει;

Παρότι η ύφεση στην Ευρωζώνη θα πλησιάσει το 10% για το 2020, αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει δεν είναι αντίστοιχο των περιστάσεων, ούτε παραπέμπει σε μια Ευρώπη αλληλεγγύης.

Το έλλειμμα αλληλεγγύης το είχαμε διαπιστώσει ήδη, όταν οι εταίροι μας άφησαν μόνη της την Ελλάδα να διασφαλίζει τα ευρωπαϊκά σύνορα, με μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να πυροδοτηθεί από τον ανεξέλεγκτο Ερντογάν, προσφέροντας απλώς δηλώσεις συμπάθειας απέναντι στο πρωτοφανές κοινωνικό και οικονομικό κόστος για τη χώρα.

Σήμερα το έλλειμμα αυτό βλέπουμε να εκδηλώνεται τόσο στο υγειονομικό μέτωπο, όταν η Ευρώπη κλείνει τα σύνορά της στη διακίνηση ιατρικού εξοπλισμού και υλικού μεταξύ των κρατών-μελών, όσο και στο οικονομικό μέτωπο με την άρνηση έκδοσης ευρω-ομολόγου από τις ισχυρές χώρες. Η δημοσιονομική ευελιξία που περιορίζεται σε δαπάνες 2% του ΑΕΠ για την υγεία και τη στήριξη εργαζόμενων και οικονομίας, δείχνει ασφυκτικά μικρή για την Ελλάδα. Οι αποφάσεις της ΕΚΤ είναι σημαντικές, αλλά όχι επαρκείς.

Την πτώχευση της ιδέας της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης επιχειρεί να καλύψει η Κίνα που εμφανίζεται ως σωτήρας-χορηγός του απαραίτητου εξοπλισμού και ιατρικής τεχνογνωσίας, αφού η αλλοπρόσαλλη πολιτική του Τραμπ υποχρεώνει τις ΗΠΑ για πρώτη φορά σε ρόλο θεατή των εξελίξεων.

Το άμεσο μήνυμα που πρέπει η Ελλάδα να στείλει στους εταίρους της είναι ότι δεν διαπραγματεύεται τη συνοχή της, ούτε είναι διατεθειμένη να ανέβει πάλι το Γολγοθά, χωρίς δική της υπαιτιότητα. Η Ευρώπη ας το κατανοήσει και ας πράξει αναλόγως. Αλλιώς, για ποια Ευρώπη μιλάμε;[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]